Lost.{H.S}

Κεφάλαιο 1

Το ενοχλητικό ξυπνητήρι χτυπάει δίπλα από τα αυτιά μου,προκαλώντας μου ήδη έναν τρομερό πονοκέφαλο.Με κλειστά τα μάτια,προσπαθώ να το κλείσω,αλλά δεν βρίσκω το κουμπί.Από τα νεύρα μου το πιάνω και το πετάω πάνω στον τοίχο ,κάνοντας το θρύψαλα.Δεν με νοιάζει,ο πατερούλης μου με τόσα λεφτά που έχει μπορεί να πάρει εκατοντάδες ηλίθια ξυπνητήρια.

Σηκώνομαι απρόθυμα από το κρεβάτι μου και κατευθύνομαι προς το μπάνιο.Πλένω γρήγορα το πρόσωπο μου και γυρνάω πίσω στο κρύο δωμάτιο.Ανοίγω την τεράστια ντουλάπα με τα αμέτρητα ρούχα και ψάχνω κάτι για να φορέσω.Υπάρχουν τα πάντα εκεί.Φορέματα,τουαλέτες,απλά ρούχα.Όλα όμως μου θυμίζουν το παρελθόν και δεν θέλω ούτε να τα βλέπω.Πιάνω μια απλή μπλούζα και ένα τζιν παντελόνι με σκισίματα.Τα φοράω και αφού βάζω τις αρβύλες μου,κατεβαίνω στην κουζίνα.

Δεν πεινάω αλλά αν δεν φάω,δεν θα μπορέσω να τα βγάλω πέρα στο σχολείο.Φτιάχνω ένα τοστ ίσα ίσα για να μην είμαι με άδειο στομάχι,και το τρώω με δυσκολία.

Παίρνω μια μικρή τσάντα και τα κλειδιά του αυτοκινήτου και ελέγχω το σπίτι.Το μάτι μου πέφτει σε εκείνη τη φωτογραφία,και αυτομάτως βγαίνω έξω από το σπίτι κλείνοντας την πόρτα με θυμό.

Μπαίνω στο κρύο αυτοκίνητο και περιμένω λίγο κοιτάζοντας το τίποτα.Έχει κρύο για τέτοια εποχή.Το καλοκαίρι μόλις τελείωσε και ο καιρός όσο πάει και χειροτερεύει.

Αμέσως ανοίγω τη θέρμανση και ξεκινάω το αυτοκίνητο.Οδηγώ προσεκτικά και αργά,παρατηρώντας τον έξω κόσμο.Έχω καιρό να βγω,μήνες βασικά.Όλα μου φαίνονται διαφορετικά,πιο άσχημα από πριν.Αλλά υποθέτω,πώς αυτό είναι δικαιολογημένο με τα όσα έχουν γίνει.

Ύστερα από 10 λεπτά φτάνω στο μέρος που αποκαλώ Κόλαση.Το σχολείο.Συνήθιζα να είμαι η καλύτερη μαθήτρια,αλλά ποτέ δεν μου άρεσε το σχολείο.Φέτος είμαι σίγουρη πως θα πέσει η απόδοση μου,καθώς το τελευταίο που με ενδιαφέρει είναι το διάβασμα.Να διαβάσω για ποιον?Να κάνω περήφανο ποιον?

Παρκάρω το αυτοκίνητο σε μια κενή θέση στο παρκινγκ και ανοίγω την πόρτα,βγαίνοντας έξω.Σπρώχνω τη βαριά πόρτα του σχολείου και μπαίνω μέσα.Με την πρώτη μου κίνηση,πλήθος ψυθίρων εμφανίζεται,και όλα όσα λέγονται αφορούν εμένα.Συνήθιζα να είμαι χαρούμενη και να προσέχω τον εαυτό μου και τώρα είμαι σαν μια χαμένη ψυχή.Λογικό το να μιλάνε για εμένα,και αδιάφορο.

Κατευθύνομαι προς το γραφείο της γραμματείας,και κοιτάζω ποιο είναι το τμήμα μου και σε ποια τάξη είναι η πρώτη ώρα.Αίθουσα 4,δεύτερος όροφος.Με μεγάλες δρασκελιές φτάνω στη σκάλα,και αρχίζω να ανεβαίνω τα σκαλιά.Ένα παιδί περνάει δίπλα μου,και με σπρώχνει με δύναμη κάνοντας με να παραπατήσω και να πέσω.