Pababa na ko sa elevator ng may nabunggo ako. Nalaglag yung salamin sa mata ko.
"Watch where you're going!"giit ko.
"R-Ria?" Kumunot ang noo ko ng makita si Jeck sa harapan. Mas lamang yung galit kesa sa sakit.
"Do I know you?!"
"Please, mag-usap tayo. You're Ria right?!"
"No.... I'm Alex...."
"but...those eyes....."
"So? Baka yung kakambal ko yung nakita mo."
Saktong bukas ng elevator kaya pumasok ako at humagulhol.
Ang hirap palang magkunwari na matapang ka....kahit deep inside....masakit....masakit na masakit.... yung durog ka inside.
"RIA WAIT! PLEASE!"-sigaw ni Jeck sa likod ko.
I did my best to run as fast as I can. Hindi ko kayang harapin siya.
Masyadong masakit.
Masyadong malalim ang sugat na iniwan niya. Sa sobrang lalim, hindi ko alam at wala akong ideya ko kelan hihilom.
I drove my way home.
Hindi ko alam kung hanggang kelan ko kayang magpanggap na kaya ko pa. Hindi ko alam kung hanggang kelan ko ipapakita sa ibang tao na kaya ko.
Hindi ko alam kung paano ko tatalikuran ang mga taong naging part na ng buhay naming dalawa. Ni hindi ko na nga kayang harapin ang mga kaibigan namin dahil ayokong ipamuka nila sakin na ang tanga tanga ko.
I wiped my tears away. Binagalan ko ang patakbo ko dahil mahal ko pa ang buhay ko. I know it's hard to move on pero I'll try my best. Hindi pa nga lang ngayon but I hope I can move on soon. Now I know how hard it is to lose someone you love the most.
I bit my lower lip. I should've known better.
Nakarating na ko sa bahay at dare-daretso. May napansin akong kotse sa parking lot namin. Porsche carrera? Kanino yun? Wala akong kilalang may ganung kotse dito.
