Bestolen Door De Liefde

Chapter Twelve

Ik was blij dat er sommige afwassers ook gewoon Engels spraken. Zo kon ik communiceren, maar niet dat er iets bijzonders te vertellen viel. Buiten het feit dat ik ontvoerd was en tegen mijn wil in moest afwassen omdat ik anders geen ticket kon betalen. Maar dat hoefden ze niet te weten. Ik liep naar de kar waar alle schone borden opgestapeld waren. Eenmaal daar zag ik iets raar, ik kwam dichterbij en mijn hart sprong haast uit mijn borstkas toen ik zag dat het een slang was. "OMGGGGGG"riep ik en omdat de vloer nat was (vloer nat??? Sinds wanneer zo opeens?) gleed ik uit, maar ik raakte de kar en alle borden vielen op de grond. Alle borden.... zelfs de dure borden. Opeens hoorde ik gelach. "GEFLASHHHTTTTT"hoorde ik Redouane zeggen, maar toen hij de borden zag, keek hij ernstig. "Wat heb je gedaan???"vroeg hij. "Wat ik heb gedaan??? jij met je stomme grap vraagt het nog??"vroeg ik aan hem. "Ik heb dit gedaan?? Jij met je dikke kont moest weer breken", zei hij. Ik lachte sarcastisch. "Wie heeft er hier een dikke kont en waar is je respect gebleven??? Zomaar naar konten kijken!"vroeg ik boos. Opeens stond de baas naast hem. Ik zweeg. Niet dat ik opeens gestopt was met boos zijn, maar ik was te bang door de blik die de baas gaf. Hij begon een conversatie aan met Redouane. Ik zag hem een paar keer iets zeggen, knikte, lachte, praatte en daarna was de baas weg. "Oh gelukkig, hij vond het niet zo erg", zei ik. Redouane schudde zijn hoofd. "Dat had je gedacht, hij heeft ons ontslagen en we moeten alles nog vergoeden... ik zou zeggen in euro 5000 euro", zei Redouane. "Voor zo'n goedkope borden??? Is hij soms achterlijk??"vroeg ik. Redouane haalde zijn schouders op. "Tjaa", zei hij enkel. "Tja", deed ik hem na op een slechte manier. "Dit is allemaal jouuu schulddd!"zei ik en deed mijn schort uit. Ik liep het stomme restaurant uit. Redouane liep achter me. "Zooo, wat ben je van plan om te doen?"vroeg Redouane die er dus echt wel spijt van had. Kijk, hij zei het niet, maar ik wist gewoon dat hij spijt had. Zoiets wist je gewoon, zoiets voelde je. "Jij met je domme grap... we werken ergens maar 1 dag en we worden de volgende dag al ontslagen", zei ik. Redouane zuchtte. "Pfffff." "Jaaaaaa, pffffff, we zitten hier vast en dat is allemaal jou stomme schuld!"zei ik deze keer zonder te lachen. Echt, waarschijnlijk had ik het beter gered zonder hem. "Ik stel voor om jou rustig te krijgen in een rustig parkje met bomen en je weet... vogels enzo, kom mee", zei hij. "Ja laten we naar een park gaan, want die is gratis, voor de rest kunnen we niks betalen", zei ik. Redouane moest lachen en ik eerlijk gezegd ook. Ik overdreef zo hard ( en terecht ook) en daarom moest ik lachen.

Ik kijk Redouane met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Serieus?"vroeg ik. "Jaa, shttt, probeer het ook", zei hij. Ik keek naar zijn gesloten ogen en hij haalde diep adem in en uit. "Ik ga echt niet mijn ogen sluiten, straks worden we nog bestolen", zei ik voor de grap. Bestolen... alsof er iets aan ons viel te stelen. Redouane opende lachend zijn ogen. "Zet je erover heen, saaf we zijn ontslagen, kijk naar de toekomst", zei hij. Ik knikte. "Dus je ogen sluiten in een park is kijken naar de toekomst, weet je, in de tussentijd hadden we een baan kunnen zoeken", zei ik. Redouane schudde zijn hoofd. "Werk zoeken gaat nu echt moeilijk gaan", hoorde ik hem zeggen. Ik keek hem serieus aan. "Ja? Dat betekent niks goeds", zei ik. "Nee, we moeten het op een andere manier aanpakken", zei Redouane. Ik knikte. "Andere manier... je denkt toch niet aan wat ik denk", vroeg ik. "Jawel... we gaan die weg op", zei Redouane en keek zo serieus. Hij keek alsof hij een moeilijk leven had. "We gaan het echt doen, hé?"vroeg ik. "Dat het zo ver heeft kunnen komen", zei ik en doe alsof ik aan alle goeie dingen denk die zijn gebeurd. "Ik kan me zelfs nog goed herinneren hoe gelukkig we waren... al die gelukkige momenten en nu gaan we die kant op", zei ik. "We hebben geen keus... we hebben geen keus, ik wil het niet, maar we moeten dealen.. ik heb dit nooit zo gewild", zei Redouane en ik leg een hand op zijn schouder om hem zogezegd te troosten. Dan moeten we allebei kapot lachen om ons stomme toneelstukje. "Kom op! Jij was niet eens geloofwaardig genoeg", zei ik. "Oh nee?? Ik was de ster.. zonder mij was jij het gewoon die stond te praten", hoorde ik hem zeggen. Echt waar, om de een of andere manier kon ik niet zonder deze idioot.