Nooit meer.

Hoofdstuk 8. *Flashback van Sarah*

Ik gaf Dokter Kriel een hand. Hij glimlachte een beetje. Daarna gaf hij mijn moeder en vader ook een hand. Hij wees naar 3 stoelen. 'Gaat u zitten.' We gingen allemaal zitten, de dokter tegenover ons. Ik voelde een koude rilling over mijn rug lopen. Er hing een nare sfeer in de lucht. De dokter kuchte. ' Ik zal maar meteen op het doel afgaan.. ehm Sarah, de Test is positief. En dat betekend niet veel goeds.' Ik keek de dokter verbaast aan, 'Maar, positief is toch juist goed?' De dokter legde het uit: 'Als we een test doen hebben we een positieve en een negatieve uitslag. We gaan ervan uit dat de patiënt, naajaa, kanker heeft. Als de test positief is, betekend het dat de patiënt echt kanker heeft. begrijp je het een beetje?' Ookal begreep ik er niks van, ik knikte toch. 'Dus ik ga dood?' Ik had daarna meteen spijt van wat ik had gezegt, mijn moeder barstte in tranen uit, en mijn vader troostte haar. Dokter Kriel ging verder : 'De kans is er dat je inderdaad.. ' Op dat moment rende mijn moeder de kamer uit. Mijn vader bleef bij me en hield mijn hand vast. Ik zag aan hem dat hij tranen in zijn ogen had. Ik ging staan. Te snel. Alles werd zwart voor mijn ogen, en ik viel met een harde klap op de grond neer. 'Ik ga dood, Ik heb kanker.' Het bleef maar in mijn hoofd galmen. Keer op keer. Het stopte niet..