Alles gestolen, Terugstelen!

gestolen en teruggestolen

Ken je dat? Iets krijgen en even later, blijkt het niet voor jou bedoelt. Iets in handen, iets moois.... En later, het verliezen. Het maakt niet uit over hoelang je het had. Het gaat over de emotionele waarde die je er zelf aan toevoegd. En uit eindelijk, het gevolg... Bang zijn om alles kwijt te raken, alles waarvoor je nog leefde. Alles wat je had, vervaagt.

Persoonlijk voeg ik snel emotionele waarde aan iets toe. Vroeger al, zoals de knuffels die ik had. Iedereen heeft wel een knuffel, met een speciale naam. Die altijd langs je lag als je sliep.

Ik raakte stukje voor stukje alles kwijt waarvoor ik leefde. Ik raakte mijn zus kwijt, die verhuisde. Ik had alleen mijn moeder tot op een bepaald niveau, door haar psychische problemen. Ik had mijn vader, die heel eventjes elke week er voor me kon zijn. Ik had een leuke pony, samen met mijn beste vriendin. En ik had een goede vriend waar ik verliefd op werd. Helaas viel hij niet voor me, en ben ik hem verloren doordat hij het contacr verbrak. Het deed veel met me.

Een poosje later, verloor ik ook de pony waar ik goude momenten mee gehad heb. Ik zou er 1000 euro voor betalen om nog een keer zo'n dag te mogen beleven.
Begin vorig schooljaar tot eind vorig schooljaar heb ik in angst geleeft. Bang om mijn vriend kwijt te raken aan een ander. Ik verloor mijn hoop, maar vocht steeds terug. Ik won toen de verslaving van roken, zodat ik mijn andere verslaving, een veel gevaarlijkere verslaving zou verliezen. En dat lukte.

Ik heb vorig schooljaar veel gevochten. Voor de liefde van mijn leven, voor mijn beste vriendin. Die ik ontzettend miste, maar nooit meer sprak. En ik won ze terug. Ik voelde me eventjes sterk. Tot na 3 maanden mijn vader weer thuis kwam.

Mijn vader woont in Thailand, elke 3 maanden komt hij een feest vieren in Nederland. Ik had het idee dat hij niets meer te leven had hier. Het koude kikkerlandje, enkel mij, mijn zus en mijn neefje. Als verrassing haalde ik hem op van Schiphol. Ik stond er dan, met een bordje "Daddy, welkom thuis!" Prachtig, die blik in zijn ogen. En ik filmde de hele reis er naar toe. En elke keer, wanneer hij vertrekt, breng ik hem naar Schiphol terug.

In de zomervakantie wilde ik de band tussen mijn vriend en mij weer opbouwen. Alles wat gebroken was, weer aan elkaar lijmen. En ja, het was een prachtige zomer! Mijn eerste zomer, vanaf eind April leefde ik alleen. Mijn eerste ervaringen om op jezelf te wonen. Niemand die er snachts is. Niemand, die de boodschappen doet. Ik was er al aan gewend geraakt. En ik had eind schooljaar heel hard gevochten om over te kunnen naar het volgende leerjaar. Ik sliep 2 avonden helemaal niet. Leerde voor de toetsen, maakte mijn projecten af en schreef mijn opstel luisterend naar de radio, blikjes energiedrank en een hoop koffie.
Mijn oriëntatie was in de war, en mijn voeten waren beton maar eindelijk kreeg ik het verlossende woord....

Ik was over, ik mocht vakantie vieren. Ik belde mijn moeder nog huilend op... "Mama, ik ben zo blij! Ik mag eindelijk door!" Ik mocht mijn opleiding afmaken! Maar niets was minder waar. In de eerste week van het nieuwe schooljaar werd ik weggestuurd. Ik moest maar thuis zitten, met zware psychologische hulp. Pff, dat had ik niet nodig! Dacht ik althans... Vond een opleiding thuis, zocht naar werk. Zocht, zocht, zocht.... Mijn geld raakte langzaam op, en plezier van het leven raakte elke dag een stukje meer op.

Ik had altijd een gedachten op de toekomst. Ik had altijd wel weer iets waar ik op terugvallen kon. Maar nu niet. Ik had niets meer. Ik had geen dromen meer, geen toekomst. Ergens voor sinterklaas en kerst maakte ik de stomste fout van mijn leven. En het is zelfs zo stom dat ik het niet wil delen. Ik maakte mijn liefde kapot, mijn leven. Ik was niet meer mijzelf. Ik zocht naar hoop. Ik zocht mezelf. Maar diep van binnen voelde ik mezelf verloren. God had gewonnen. Ik had verloren.

Niet alleen raakte ik school, geld en bijna mijn liefde kwijt.... Ik raakte mijn leven letterlijk bijna kwijt. Die goede vriend, die had me aan een verslaving gebracht. Een levensgevaarlijke verslaving. Roken, dat was geen medicijn meer. Ik had zoveel gevechten al verloren... Waarvoor had ik nog willen leven?