NEFRETİN EVRİMİ

Annem Sen Yeterki Uyan

Melek annesini odanin içinde öyle yerde uzanmış,bir ölü gibi hiç kimildamadan,sanki kendini azraile teslim edecekmis gibi görünce...annesine dedigi tüm laflarindan,annesine kizdigindan dolayi kendini suçlu bulmustu. Gözyaşlarını tutamayacağını anlayinca onlari biranda birakiverdi ve sanki hepsi bu ani bekliyormuscasina ard arda inmeye,her iniste de daha da artmaya baslamistilar. Melek daha fazla dayanamayarak annesinin yanina kostu ve

"Anneeem ,Anneeem uyan...ne olur uyan. Bak eger uyanirsan dedigin çocukla evlenirim. Vallaha bak evlenirim. ANNEM SEN YETERKI UYANNN."dedi.

Gelen ambulansa binip gittiler anneleriyle. Babalarina da haber vermeyi unutmustular. Ambulastayken arayip hangi hastaneye gideceklerini söylediler.

Melek kendini çok kötü hissediyordu. Her şey onun yüzünden olmuştu sanki. O eğer annesini üzmeyip ona evet deseydi belki şuan evde oturup annesiyle sohbet ederlerdi.

Melek ablasının da yanında olduğunu yeni farketmişti. Onca zaman ablası sessiz sessiz ağlıyordu. Gidip ablasina sarıldı. Başını omzuna yasladi ve beraber ağlamaya başladılar. Belki hayatında en son yapacağı bir şeydi ablasına sarılmak. Ama Suan ikisinin de bir yere tutunması gerekiyor. Şuan daha büyük bir sorun var ortada Annesi.

"Doktor Bey, doktor bey nesi var annemin? Yasayacak mi? Lütfen bir sey söyleyin lütfennn"

"Anneniz kalp krizi gecirmis. Annenize kesin bir sey olmayacak diyemem. Ama o kadar da korkutucu,ağır bir kriz degil. Korkmayın lütfen. Siz mutlu olun ki anneniz belki de sizin mutlulugunuzdan faydalanir ve erken uyanir. Etrafa pozitif enerji vermeniz daha iyi. Anne bu bilemeyiz her seyi hisseder. Anlaştık mı küçük hanım?"
Melek ve ablası gözyaşlarını silerek doktor beye buruk bir gülümsemeyle ve baş sallamayla evet dediler.

Onlar hastanede öyle beklerken, bir ara bir ses geldi ve melek kafasini cevirince onun babasi oldugunu gördü. Koşarak babasının yanına gitti. Sonra da sımsıkı sarılarak derinden bir aglamayla
"Baba affet beni! Hep benim yüzümden annem şuan burda bu halde. Ben ona karsi çıkmasaydım. Ona tamam ben evlenecem deseydim bunlar olmazdı. Baba anneme bir şey olursa ben yaşayamam. Ben bu yükü kaldıracak kadar büyümedim daha. Baba git şimdi söyle anneme uyansin. Senin sözünü dinler o. Çünkü siz gercek asiklarsiniz. Beni dinlemiyor. Sabahtandir ne yapiyorum uyanmıyor. Hatta uyan,yeterki uyan ben evlenmeyi de kabul ederim dedim yine uyanmadi"

"Şşh Kızım sen neler diyorsun öyle hele. Annenin kriz riski vardı. Bu riskin azalması için mutlu olması,uzulmemesi gerekiyordu. Benim o evliligi kabul etmemin, israr etmemin nedeni buydu iste. Annen mutlu olsun risk azalsin diye. Yoksa canim kizim ben seni nasil istemedigin birine verirdim. Neyse kizim simdi bisve bosver bunları. Bizim yapmamiz gereken bol bol dua etmektir. Dua et , sadece dua et. Çünkü ettigin her dua sana nefesinden bile yakın olan Allah'a bir sesleniş bir yakaristir. Tamam mi kizim?"
"Tamam babam Rabbim anneme sifa versin. Onu bize bagislasin insallah"

"Insallah kizim insallah"
Baba kiz birbirlerine sarildiklari an arkadan birinin seslendiğini duydular ve arkalarina döndüler. Bir kadin gelmişti, endişeli ve bir o kadar da üzgündü. Babam belli ki taniyordu o kadini ve
"Yesim hos geldin. Nerden duy..."
"Nerden duydugumun onemi mi var.Meltem nasil onu soyle bana. Iyi dimi! Bir sey olmayacak dimi ona. Firat soyl..."

Yesim hanim lafini bitiremeden doktor çıktı odadan. Bize dönerek "Durumu şuan iyi. Dedigim gibi kendisini uzmemeli,mutlu olmali,elinizden geldiğince stresten,heyecandan uzak dursun" herkes basini onaylarca salladi.

Melek heyecandan ne dedigini dusunmeden "Ben annemi üzmeyecegim o yüzden evlenecegim. Annem iyi olsun yeter dok..."

Melek ne dediginin farkina varmis olacak ki hemen eliyle ağzını kapatip özür diledi ve annesinin yanina gitmek istedigini söyledi. Izni aliktan sonra bakışları bir anda yanindaki kadina takildi. Kadının yüzü hem şok hem mutlu olmuş bir haldeydi. Icinden bu kadar mutlu olacak ne oldu ki diyemeden babasi söze girdi.