Toen ik de deur met een klap dichtsloeg wist ik dat ik s'avonds een aframmeling van mijn vader zou krijgen. Mijn moeder gaf me een klap of trok aan me haren, niets ernstigs en ik lachte erom, maar mijn vader.. Dat was andere koek.
Één keer bond hij zonder aarzelen mijn handen en voeten vast omdat ik een Saffie(sigaretje) had gerookt.
Hij gaf me een flink pak slaag voor die peuk. Harde klappen die sporen nalieten en heel erg pijn des. Hij sloeg me zo hard dat hij zelfs me arm brak.
Maar dat interesseerde niemand. Enkel me leraar Frans bood me hulp aan toen hij opmerkte dat ik het moeilijk had Mey schrijven. Ik zou me schamen om me leven te vertellen. Toch verdiende ik al die slaag niet.
Als me ouders wegmoeste , bleef ik voor de TV zitten, die eigenlijk eigendom was van mijn vader. Alleen hij had recht om te kijken.
TV was mijn ontsnappingsmiddel, de droom die aan mijn leven ontbrak.
Ik was niet langer meer Leila, toen 15jaar ,16jaar, gevangene van de derde etage, maar een heldin van de televisieserie!
Mijn moeder: "Leila, ik laat de pan op het vuur staan. Let goed op! We komen terug om te lunchen!"
Mijn vader: " ikwaarschuw je. Wee je gebeente als er iets met de pan gebeurt!"
Ik: oké
Ik kende het uit me hoofd: "Ik waarschuw je... Als ooit... Waar ben je geweest?"
Dat "waar ben je geweest?" heeft miljoenen keren in mijn oren geklonken. Dat heeft deels ervoor gezorgd dat ik zo opstandig ben tegenover me ouders. Omdat ik altijd nee kreeg te horen op wat ik leuk vind. Omdat ik nooit liefde heb gekregen.
Ik had eens zoveelste aframmeling gekregen van me vader waarna ik hem vroeg of ik wel überhaupt zijn dochter ben? BAMM de zoveelste klap... Hierna durfde ik nooit meer wat aan hem te vragen..
Mijn enige rustpunt was het college. Maar ook daar was ik agressief tegenover iedereen Gaan gedragen.
Ikvoelde me continu aangevallen.
Ik heb alles gedaan om te leven zoals ik kon, dat wil zeggen slecht.
Ondanks het verboden was rookte ik af en toe. Ik bewapende mezelf steeds met menthopzuurtjes en parfum voor de "peukentest" waar ik in me broers of vaders neus moest blazen.
Voordat ik de tabakswinkel binnen ging keek ik om me heen om te zien of niemand bekend stond in de buurt. Als er maar enig gevaar dreigde vroeg ik om n postzegel. Op den duur verfijnde ik de truc door samen met de verkoopster onder één hoedje te spelen. Ikwas niet rijk genoeg om een postzegelverzamelaar te zijn. Dus als ik vroeg om een postzegel wist ze dat ze een pakje ozij moest leggen voor als ik later terugkwam en haar de postzegel gaf in ruil voor de sigaretten.
De andere Marokkaanse meiden gingen net als mij lekker sneaky aan het werk, te liegen en te zwijgen. Liegen over de lesuren, de broer opsporen die diende als spion.
Later, toen ik een jaar of 16/17/18jaar was, begonnen de andere meiden beneden in de hal zich op te maken en wisselde ze hun brede lange kleren. Voor sexy minirokjes en croptops. Ik maakte daar geen deel van uit. Had geen zin om het zó moeilijk te maken voor mezelf. Ikwas braaf ik negeerde jongens. Overtuigd dat ik mijn goede naam en maagdelijkheid moest bewaren. Uitgaan en handjes vasthouden met je vriendje was niets voor mij..
Er waren Afrikaanse meiden die vele erger hadden dan de Marokkaanse meiden. Op hun werd jarenlang incest(sexueel misbruik door gezinsleden en of door familieleden) gepleegd.
Je moest lachen, grapjes maken, de draak steken met alles en iedereen. Dat was overleven voor ons!
