ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ

1x11 - Ιατροί προς διάσωση

Στην κλινική απεξάρτησης «Μεταμόρφωσις», ο Μίλτος κάθεται στο γραφείο του, πίνοντας σκέτο τζιν, διαβάζοντας συνέχεια το χαρτί που λέει ότι η κλινική θα κλείσει σε 30 μέρες. Κάθε φορά που το διαβάζει, πίνει και μια γουλιά. Χτυπάει η πόρτα του γραφείου του, μπαίνει η Ράνια και του αφήνει το χαρτί παραίτησής της.

Το αμείλικτο και εχθρικό πρόσωπο της Ράνιας μαλακώνει όταν βλέπει τον Μίλτο σε αυτήν την παρακμάζουσα κατάσταση και αναστενάζει. «Πόσο έχεις πιει;» τον ρωτάει, και τον πλησιάζει. «Δείξε μου το μπουκάλι» του λέει και εκείνος της λέει «Δείξε μου το βυζί σου» της απαντάει, με λόξυγκα κι εκείνη κουνάει το κεφάλι, απογοητευμένη. «Τι να σου πω, είσαι τελείως λιάρδα. Να πω ότι σε λυπάμαι; Θα είναι ψέμα. Λοιπόν, αντίο, Μίλτο» του λέει και εκείνος της φωνάζει να σταματήσει.

Εκείνη γυρίζει και κάθεται στην καρέκλα και περιμένει. Αυτός πίνει μονορούφι το ποτό και χτυπάει το ποτήρι στο γραφείο. «Ράνια... με συγχωρείς. Με συγχωρείς που δεν σου είπα για την Νόνια, αλλά... δεν ήξερα ότι θα πήγαινε τόσο σοβαρά» της λέει κι εκείνη κοιτάει κάτω αμήχανα. «Δεν με αφορά η προσωπική σου ζωή, Μίλτο» του λέει, «Και τότε γιατί παραιτείσαι;» την ρωτάει κι αυτή ξεφυσάει. «Η κλινική θα κλείσει έτσι κι αλλιώς, χάσαμε, δεν το καταλαβαίνεις;» του λέει.

«Ράνια... δε μπορούμε να το αφήσουμε έτσι. Μαζί χτίσαμε αυτή την κλινική. Εσύ ήσουν μου 'χες πει ότι εδώ θα αλλάξουμε τον κόσμο, και θα τον κάνουμε λίγο καλύτερο! Και ξέρεις τι, είχες δίκιο. Πάντα είχες δίκιο. Το πρόγραμμα το πετύχαμε, πέρα από τις προσωπικές μαλακίες μας. Εσύ το πέτυχες» της λέει κι εκείνη τον κοιτάει με γουρλωμένα μάτια.

«Ο Δρ. Μίλτος Παπαχαραλάμπους παραδέχτηκε ότι κάποιος άλλος πέτυχε το πρόγραμμα; Θες να μου πεις τώρα, ότι είμαι και μια λαμπρή επιστήμονας;» του λέει ειρωνικά και γνέφει θετικά. «Ναι, Ράνια, εννοείται ότι είσαι η καλύτερη που έχω γνωρίσει. Άλλωστε εσύ έχεις το μυαλό κι εγώ την ομορφιά, είμαστε η τέλεια ομάδα» της λέει κι εκείνη τον βρίζει, κι αυτός γελάει.

«Πλάκα κάνω, το ξέρεις ότι πάντα πλάκα κάνω! Σε παρακαλώ, Ράνια, το πρόγραμμα απεξάρτησης είναι μοναδικό στην κλινική μας, πρέπει να παλέψουμε μαζί... Αν δεν θες να το κάνεις για μένα, κάντο για την επιστήμη που αγαπάς τόσο πολύ!» της λέει κι εκείνη τον κοιτάει με το ευαίσθητο ύφος της. «Πώς καταφέρνεις στο τέλος να λες όλα τα σωστά πράγματα; Αλλά τι λέω, απόφοιτος του Harvard, σωστά;» του λέει και γελάνε.

«ΟΚ, θα σου πω κάτι, αλλά δε θα το πεις πουθενά, εντάξει; Ορκίσου! Αποφοίτησα με βάση στο Harvard» της λέει κι εκείνη μένει άφωνη. Αυτός σκάει στα γέλια και βάζει να πιει. «Δεν είμαι αριστούχος ψυχίατρος, δεν ξέρω καν αν αξίζω να είμαι ψυχίατρος, άλλωστε, όπως έχεις πει, μόνο να βγάζω τις ψυχές ξέρω» της λέει κι εκείνη χαμογελάει γλυκά. «Πρώτη φορά μου τα λες αυτά, Μίλτο... δεν είσαι κακός ψυχίατρος όμως. Έχεις πολλές γνώσεις που εγώ δεν έχω, όπως και να το κάνουμε. Απλά πάνω απ' όλα είσαι businessman παρά γιατρός, ενώ εγώ θέλω απλά να βοηθάω τους ανθρώπους και να τους βλέπω να χαμογελάνε» λέει εκείνη κι αυτός πίνει μονορούφι το ποτό.

Τελικά, σηκώνονται κι οι δυο, αφού συμφώνησαν να συνεργαστούν για μια τελευταία φορά με σκοπό να σώσουν αυτό που χτίσανε μαζί, την «Μεταμόρφωσις». «Μιλτουλινινίνι μου;;» ακούγεται η φωνή της Νόνιας, η οποία μπαίνει μέσα και ορμάει πάνω στον Μίλτο και τον φιλάει. «Αχ μα τι τέλειο ξενοδοχείο που έχεις! Αλλά κανείς δεν είναι στη ρεσεψιόν, τι κακογουστιά!» του λέει κι αυτός γελάει.

«Νόνια μου, πήγαινε λίγο στο σαλόνι κι έρχομαι» της λέει κι αυτή κοιτάει με μίσος την Ράνια και φεύγει. «Αξιολάτρευτη. Πού την βρήκες;» ρωτάει ειρωνικά η Ράνια κι αυτός χασκογελάει. «Έχει καλή καρδιά» της λέει ο Μίλτος κι η Ράνια γνέφει. «Την αγαπάς;» τον ρωτάει κι αυτός κολλάει. Το σκέφτεται αρκετά, βασανίζεται, και τελικά της λέει απλά «Δεν ξέρω, δεν ξέρω αν πιστεύω καν στην αγάπη, Ράνια» της λέει και βγαίνει από το γραφείο.

Στο σαλόνι δίπλα στην είσοδο της κλινικής, κάθεται η Νόνια και βγάζει σέλφι με τα περιοδικά του «#ξενοδοχείου». «Μα δεν καταλαβαίνω γιατί το ονόμασες Μεταμόρφωσις, βρε αγάπη μου. Τι μεταμορφώνετε, τέρατα;» λέει και γελάει μόνη της μ' ένα περίεργο και πολύ σπαστικό γελάκι. Έπειτα έρχεται η Ράνια. «Τι θα κάνουμε τελικά, έχεις σκεφτεί; Θα είναι δύσκολο να αντιστρέψουμε την απόφαση μόνοι μας» ρωτάει η Ράνια κι ο Μίλτος κοιτάει στην πόρτα, χαμογελαστός, κι όταν γυρνάει η Ράνια αντικρύζει τους τέσσερις έγκλειστους, αποφασισμένους για όλα.

«Μην ανησυχείτε, γιατροί μας» λέει ο Τάσος, «Θα τον μεταπείσουμε εμείς τον γλόμπο και θα σώσουμε την Μεταμόρφωσις. Με ότι μέσο κι αν χρειαστεί...»