B-Brave stephbrother (ft Samuel Leijten en kaj van der voort) deel 1

H11

kimberly pov.

zodra we in het ziekenhuis zijn kijk in naar de levenloze lichamen van onze ouders. ik ren naar kaj toe en begin te huilen. kaj tilt me op en begint ook te huilen ik kijk naar de andere en zie ook hun verdrietig kijken. sam komt als eerste in beweging en slaat zijn arm om me heen. ik spring uit de armen van kaj en loop hand in hand met sam naar mijn ouders toe. ik pak mijn mijn hand die vrij is mama haar hand en wrijf er met mijn duim overheen.

'goede dag wie zijn jullie'vraagt de dokter.

'zoon en dochter'zeggen kaj en ik in koor.

de dokter kijkt naar de boys en zeggen.

'kennissen' in koor.

de dokter knikt en kijkt even naar ons.

'wat is er met ze gebeurt'vraagt sam.

'een ongeluk met de auto de vrouw heeft zware hersen klachten er zat vocht in de hersenen waardoor ze een druk op de hersenpan heeft gekregen. de man heeft glas in zijn lichaam gekregen en het is te laat verwijderd'zegt de dokter.

kaj en ik kijken elkaar pijnlijk aan en zien de man weg lopen.

'hufter'zeg ik boos.

Jai kijkt me aan met een vragende blik..
Even schud ik mijn hoofd en kijk naar mijn ouders.
We hebben niet eens afscheid kunnen nemen ik mis ze zo erg, alle leuke dingen die ik met ze heb gedaan, gewoon allemaal in 1x weg.
Even kijk ik nog naar mijn moeder.

'Ik kan dit niet' snik ik en ren het ziekenhuis uit.

Achter me hoor ik de jongens iets roepen maar ik negeer het en ren veder.
Er zijn duizenden ouders op de wereld en dan precies de gene die voor mij het meeste betekenen, mijn eigen ouders.

Ik ren veder en weet niet eens waar naar toe.
Als ik merk dat ik echt niet meer kan stop ik en kijk om me heen, ik ben bij een bos dit ik niet ken, een stukje veder op zie ik allemaal mensen lopen.

Even loop ik een stukje door en zie een treinrails, ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen, in de verte hoor ik de trein al aankomen.

'Vaarwel' fluister ik en loop langzaam naar de rails toe.

Jai pov

Ik kijk naar de boys en hoe gebroken kaj en samuel er nu bij staan.
Me 2de ouders zijn weg en nu mijn kleine zusje ook, ik kan wel janken.

'ik ga der zoeken' zeg ik en verbreek even de stilte.

'Ik ga mee' roepen cass en sam in koor.

Even kijk ik naar Kaj en dan naar dioni.
Ik zie hem knikken en loop dan met cass en sam het ziekenhuis uit.

We zoeken der al uren en kunnen der nog steeds niet vinden.
Waar kan ze toch zitten, even denk ik goed na over de plekken waar we al geweest zijn.
Eerst gingen we naar het park, daarna naar het huis van kaj, toen gingen we naar de stad maar daar was ze ook niet en als laatst het bos overal zijn we geweest maar nergens was ze.

'Jongens ik maak me zo'n zorgen, we zijn overal geweest maar nergens was ze, dalijk springt ze van een flat af of erger onder de tre...'  fluistert sam maar z'n ogen worden al snel groot en hij stopt met praten als hij het woord trein wil opnoemen.

'De trein rails, daar zijn we nog niet geweest' schreeuwt Cassius en rent weg.

Even kijk ik sam aan en zie hem als een standbeeld staan, ik trek aan z'n arm en gelukkig komt er beweging in.

'Jongens wacht wij gaan ook mee' hoor ik in de verte kaj en dioni roepen.

Snel rennen we met z'n alle richting het bos.

Als we maar op tijd zijn.