Don't Leave Me Behind

The Notebook

*1*

Our days are always happier when we give people a bit of our heart rather than a peace of mind.

Kalokohan. Bakit ba masyadong nagpapaniwala ang karamihan sa ganitong bagay. Puso?! Puso?!

Tsk. It's really uneasy for me to open my heart after nung ginawang kalokohan ni Papa para masira ang pamilya namin. Bit of heart.. Eh dati naman ay may lugar siya sa puso ko eh, pero noon 'yun, NOONG inosente pa ako sa mga nangyayari. Iba na ang NGAYON! So why bother about that happiness! Stupid words!

Nakaupo lang ako dito sa kwarto ko habang naglalaro ng Super Mario sa game boy habang nagpapatugtog ng malakas sa stereo ko.

"Anak! Bumaba ka na rito at sabay na tayong kumain. Huwag kang magpapagutom."

Wow! Big word huh! 'Di ba wala naman siyang pakialam sa akin? Hindi nga niya inisip ang magiging resulta sa akin ng desisyon niyang makipaghiwalay kay Mama eh.

Kung makaasta pa, parang close kami. Anak?! Hindi nga niya nagampanan ang pagiging haligi ng tahanan eh.

Hindi ako bumaba. Pakialam ko kung magutom ako. Buhay ko naman 'to eh. At wala nang magandang bagay na dapat kong pagkuhanan ng lakas ng loob para mabuhay ng matiwasay.

Then this day passed off na nakakulong lang sa kwarto. Bumababa rin ako para kumuha sa ref ng pagkain. I'm just sneaking! Ayoko kasi siyang nakakasabay sa pagkain.

*2*

Take a moment to evaluate yourself using these questions:

°What are three of your best memories with your family?

Whoa! This sort of question really hurt me and at the same time, masasabi kong hindi ko na yata kilala ang totoong pagkatao ko. Naiiyak na naman ako pero pinipigilan ko lang. Hindi na ako magpapadala sa emosyon ko.

Ayoko nang alalahanin pa 'yung mga momentos na 'yun! Wala na naman.'yun eh. Nothings gonna change for good if I reminisce those uncountable days. Hindi mababalik ang dati pag nag-abala pa akong sagutin ang mga katanungang ito.

Pero hindi ko akalain na I caught this another question,

°What is positive and distinctive about your family?

Meron bang positive tungkol sa pamilya namin? Whoshoo.. Sa sobra yatang dami hindi ko mabilang. Am I being sarcastic? Distinctive?! Hmm... Meron ba? Katangi-tangi about sa amin?

"Hey! Are you listening Ms. Villavera? What is fibonacci number again?"

Ooh.. Usually ganito naman kasi talaga ang routine ko pag nasa klase. Habang may naglelesson eh may sariling business rin ako like what I did before he call my attention. Nagbabasa ng nakasulat dito sa notebook na 'to. At kung minsan nga ay natutulog lang ako pero hindi naman minsan nahahalata eh. It's normally boring. Boringly normal.

"Uhmm.. Can you please repeat the question Sir?"

"Sabi na nga ba eh. 'Di ka na naman nakikinig! Again, what is fibonacci number? If you didn't answer it, you'll be standing in front until I dismissed our class!"

Wala naman akong reaksiyon sa sinabi niya. Normally boring expression pa ri eh. "Well fibonacci number is from Leonardo Fibonacci, an Italian Mathematician. It is an integer in the infinite sequence 1, 1, 2, 3, 5, 8, ...of which the first two terms are 1 and 1 and each succeeding term is the sum of the two immediately preceding. And it is also known as 'mysterious number'."

I do hate this subject pero nakukuha ko naman siya. And Sir Vega just nod and smile. "Well, I thought you didn't pay attention."

After that, I just get my ballpen and start scribling my answers in that stupid question. I don't even know why I answer it though it's totally stupid,  maybe I can help the fact that I missed something. Oh well, it sounds weird again but I can't help it.