Tears (':

2.6K 252 24
                                    

Flashback>>

"Babe ကိုယ္ဒီညဂ်ပန္ကိုသြားရမယ္။ ေနာက္၂ရက္
ေလာက္ေနမွျပန္လာရမယ္ထင္တယ္။ မင္းဘာမွာခ်င္လဲ။"

"ရပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘာမွမလိုပါဘူး။ လမ္းခရီး
မွာသာဂရုစိုက္ပါ။"

ကၽြန္ေတာ္သူ႔အတြက္ ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲ လိုအပ္မယ္ထင္
တဲ့ပစၥည္းေတြအကုန္ တစ္ခုမွမက်န္ရေအာင္ စီစစ္ၿပီးထည့္
ေပးေနတယ္။ အေႏြးထည္ထူထူေတြ နားအုပ္ေတြ လက္အိတ္ေျခအိတ္ေတြ သူ႔ရဲ႕တန္ဖိုးႀကီးအသံုးေဆာင္ေတြ
ေရေမႊး၊လက္ပတ္နာရီ၊နက္ခတိုင္ ဘာတစ္ခုမွမက်န္ေအာင္
ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာဂရုစိုက္ၿပီးထည့္ေပးထားတယ္။

"အဲ့တာဆို ကိုယ္သြားေတာ့မယ္ေနာ္။ အိမ္မွာေကာင္းေကာင္းေနခဲ့။ စားခ်င္တာရွိရင္ေအာက္ထပ္
ကအေစခံေတြကို ခ်က္ခိုင္း၊ လိုခ်င္တာရွိရင္ အိမ္ေတာ္ထိန္း
ကင္မ္ကို သြားဝယ္ခိုင္း၊ အျပင္ခိုးထြက္မယ္ေတာ့မၾကံနဲ႔ေနာ္
ကိုယ္ကအလိုလိုက္သေလာက္ အမ်က္ရွရင္လည္းအျပစ္
ေပးၾကမ္းတယ္...ကေလး"

ကၽြန္ေတာ့္နားသယ္စပ္နားကို ေလေႏြးေႏြးေတြ မႈတ္ထုတ္
ရင္း အနမ္းတခ်က္သူခပ္ဖြဖြေပးတယ္။

သူမသိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းခိုးခ်ရင္း ေခါင္းညိမ့္ျပမိ
တယ္။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ သူထားသလိုေနရမယ့္က်ေတာ့
ဘဝႀကီးေလ။

သူကားအနက္ေရာင္ႀကီးေပၚတက္ရင္း တေရြ႕ေရြ႕ထြက္ခြာ
သြားတဲ့ျမင္ကြင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေဝဝါးလာတဲ့အထိ ရပ္ၾကည့္
ေနခဲ့တယ္။ သူမရွိေတာ့ ဟာသြားတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ဘယ္ဘက္
ရင္အံုကို ဘာေစာဒကမွမတက္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လက္
နဲ႔တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္အုပ္လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို
အရာအားလံုး ျပည့္စံုတဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုထင္ခဲ့မိတယ္။
အဲ့ဒီေန႔မွာပဲ သူ႔ဘဝရဲ႕အႏွစ္သာရအစစ္မွန္ကို က်ေတာခံ
စားလိုက္ရတယ္။

ေႏြးေထြးမႈ?
ေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္။
လစ္ဟာေနတယ္။
မွားယြင္းေနတယ္။

ဒီေလာက္ေအးတဲ့တိုင္းျပည္ကို သြားရမယ့္လူက Branded ပစၥည္းေတြေပါမ်ားေနသေလာက္ မာဖလာ
ေလးတစ္ထည္ေတာင္မရွိခဲ့ဘူး။ သူကိုယ္တိုင္ကပဲ အဝတ္စားေတြမဝယ္ျဖစ္လို႔လား။ စီစဥ္ေပးတဲ့ မန္ေနဂ်ာက
ပဲညံ့ဖ်င္းေနလို႔လားဆိုတာ က်ေတာ္မစဥ္းစားခ်င္ဘူး။

I,U & HimWhere stories live. Discover now