Anissa en Souhaib

Hoofdstuk 10

Anissa:

In de boot ben ik één en al stilte. Het spookt nog steeds door mijn hoofd. Ik heb gelogen en daar voel ik me nog steeds schuldig over. De waarheid is dat ik degene niet heb kunnen zien die me in het water had geduwd. Maar wat maakt dat uit?? Zo vader , zo zoon. Toch? Ik weet het echt niet, ik voel me nog steeds slecht. Omdat ik niet tegen de stilte kan van mijn ouders, besluit ik om naar buiten te gaan. Grote risico neem ik, nadat iemand me heeft proberen te vermoorden. Verlangend kijk ik voor me uit. Verlangend naar wat eigenlijk? Misschien een betere familie? Oh, wat zeg ik nu? Ik zou me moeten schamen! Maar het is soms moeilijk als dochter van een rijke Marokkaanse man. Zelfs in Marokko behandelen ze ons alsof we koningsfamilie zijn.

Souhaib:

"Daar is ze", fluister ik en Ayoub kijkt naar Anissa. "Wat is het plan, broer?"vraagt Ayoub. "Ik weet niet, man! Ik haat het feit dat ze gelogen heeft. Misschien leek die gast erg op mij of...", zeg ik, maar het feit is dat ik haat dat ze denkt dat ik haar ooit wat zou aandoen. Want ja, ik heb vaak de neiging om haar te vermoorden, maar ik doe dat niet!!! Anders was ze allang dood, geloof me. "Ga naar haar toe!"moedigt mijn broer me aan. Ik knik. Gewoon doen! Zelfzeker loop ik op Anissa af terwijl Ayoub rustig meekijkt van een afstand. Naast haar leun ik tegen de reling. "Ik sta niet te dicht bij jou, want oeps, misschien gooi ik je er per ongeluk in", zeg ik. Anissa zucht hoorbaar. "Het spijt me", zegt ze tot mijn grootste verbazing. "Woow, Anissa Ben Saleh zegt tegen mij sorry??"doe ik alsof het iets kei groots is. "Jaa, idioot!! Ik weet niet wie me in het water heeft geduwd, maar eerlijk, alleen jij wist dat ik daar was!"zegt ze. Ik haal mijn schouders op. "En dus moet ik het wel geweest zijn", zeg ik. Anissa kijkt me niet eens aan. "De waarheid is dat het me niks kan schelen", hoor ik haar zeggen. "Maar mij wel!! Je hebt me beschuldigt waar de halve boot bij was!!! Ik word al scheef aangekeken vanwegen mijn vader, maar jij hebt het gewoon afgemaakt", zeg ik woedend en loop bij haar weg. Als laatst hoor ik haar zich nog verontschuldigen, maar ik ben al weg.

"Hoe ging die?"vraagt Ayoub. "Ik kan niet wachten tot we in Marokko aankomen", zeg ik terwijl ik kijk naar Anissa die naar binnen gaat.

Said Idrissi: (vader van Souhaib)

Als ik in mijn cel lig, denk ik aan alle goede momenten met mijn familie. Mijn prachtige vrouw... waarom zou ik haar ooit vermoorden?? Iemand heeft me mijn vrouw afgepakt, zo mijn kinderen en zo mijn leven. Als er een agent een oproep doet door de intercom, luistert mijn celmaat aandachtig, want hij wilt hier net zo graag weg als ik. "Said Idrissi, klaar voor executie", horen we allemaal. In één ruk sta ik op. Heb ik dit net gehoord?? ( executie = Het uitvoeren van een doodvonnis) Ze kunnen dit niet maken! Sinds wanneer heb ik de doodstraf gekregen?? Ik heb een lichtelijke vermoeden dat de familie Ben Saleh hier achter zit...