Shhh...

Κεφάλαιο 17ο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17ο

"Δεν έχω ξεχάσει αυτό που έκανες στο πάρτυ Άλκη, αφού θες με το δύσκολο τρόπο να καταλάβεις θα σου δώσω να καταλάβεις με το έτσι θέλω" έκανε ένα μορφασμό καθώς επέλεγε ένα διαμαντένιο κολιέ... "αυτό μου αρέσει... τι λες θα μου το αγοράσεις;"

Ο Άλκης την αγριοκοίταξε... "σε λάθος άνδρα έπεσες για τα δώρα Ελεονόρα, εάν θες δώρα βρες κάποιον που θα σε αγαπάει.."

"Μήπως θες να μιλήσω στον πατέρα σου;" τον εκβίασε... "να ακυρώσουν το γάμο αυτό δε θες;"

"Δε θέλω να μου γίνεις στενός βραχνάς... δεν σου υποσχέθηκα τίποτα, δεν πρόκειται να σε αγαπήσω ποτέ..."

Της κόπηκε η μιλιά αλλά αμέσως αναθάρρυνε έτοιμη να στάξει δηλητήριο... "κανένας δεν είσαι άξιος να αγαπήσεις Δούκα, η Έλενα έτρεξε μακριά σου να γλιτώσει... ίσως πρέπει να ψάξεις το γιατί..."

Αυτός πάτησε απότομα φρένο... "τι θες να πεις;" γρύλισε αλλά η Ελεονόρα μπήκε ήδη στα γραφεία του ομίλου Δούκα, ως δώρο αρραβώνα θα λάμβανε μετοχές και σήμερα θα έπεφταν οι υπογραφές...

Ο Άλκης την κυνήγησε από πίσω... έμοιαζε σαν ορμώμενος ταύρος... "λέγε.." την έσφιξε προκλητικά μπροστά στους υπαλλήλους

"Άφησε με..." πρόσταξε με τη σειρά της... "δε θα σου ανοίξω τα μάτια... δεν είμαι στο σκυλάκι σου..." τον απώθησε με δύναμη...

"Καλά.." μουρμούρισε αυτός... "αλίμονο σου..." ενώ κάποιες υποψίες μπήκαν στο μυαλό του...

Μια υπάλληλος τον απομάκρυνε από τις σκέψεις... "κύριε Δούκα, μια κοπέλα θέλει να σας δει..."

Ο κακομαθημένος νεαρός, περίμενε αυτή την επίσκεψη... μετά την ιστορία με το δαχτυλίδι αποφάσισε να χοντρύνει το παιχνίδι... Πλησίασε την κοπέλα που δεν ήταν άλλη από τη Ζωή, στα μάτια της διαγράφονταν η λέξη μίσος και χαιρόταν...

"ήρθες όπως σου ζήτησα..." τόνισε

"Τι είναι αυτό;" ρώτησε η Ζωή καθώς του πέταξε ένα χαρτί στα μούτρα...

"Άλλαξα γνώμη... αποφάσισα να σε διώξω πιο νωρίς από το σπίτι..."

"Τι σόι άνθρωπος είσαι να πάρει;" αναρωτήθηκε εκείνη ενώ οι χτύποι της καρδιάς αυξάνονταν... "δε είσαι άνθρωπος... ένας τέρας, ένας τιποτένιος... ο πατέρας μου είναι άρρωστος που θα πάμε;"

"Δεν είναι δικό μου θέμα.. σου έδωσα και άλλη επιλογή Ζωή... να χρωστάς σε μένα το χρέος τους σπιτιού... να με ξεπληρώνεις δουλεύοντας για μένα... σιγά σιγά και μετά μπορείς να επιστρέψεις στο σπίτι σου, όταν θα έχεις ξεχρεώσει τα πάντα..."