Afire Love. | Jacob Sartorius

5

Als we op de bank zitten kijk ik even naar Jacob. Zijn haar zit leuk. Voor ik terug kijk is er een punt weg. 'Cameron ..' zeg ik. 'Jwa swawrry, iwk hawdw zo'wn hwongwer.' mompelt hij. Ik rol mijn ogen en duw hem van de bank. 'Hé!' roept hij en gooit mij ook van de bank. 'Dat deed pijn.' zeg ik. Hij glimlacht vermakelijk. Uiteindelijk belanden we in een lachend, lomp gevecht. Dan hoor ik iemand opstaan en zijn voetstappen versnellen. Ik kijk om en zie Jacob weglopen, met moeite zijn tranen binnen te houden.

Lauren

Heb ik wat fout gedaan? Was hij misschien jaloers op Cameron? Jacob is immers mijn vriendje.

Ik sta snel op en loop richting de gang. Wat er ook is, ik moet hem helpen.

Ik pak mijn jas en mijn schoenen en trek het zo snel mogelijk aan. Ik trek de deur achter me dicht en kijk om me heen.

Waar zal hij zitten?

Ik loop richting het park misschien is hij daar.

Als ik omhoog kijk zit hij in een boom. 'Jake?' roep ik.

Hij kijkt niet naar me om. 'Please, anders kom ik naar boven.' roep ik iets zachter.

'Je doet maar.' hoor ik. Ik kijk omhoog en klim een stukje via de takken omhoog. Al snel glijd ik terug naar beneden. Ik grom geïrriteerd.

Ik klim nog een keer omhoog en deze keer lukt het me vrijwel goed.

'Wat is er?' vraag ik als ik goed zit. Hij zucht zachtjes. 'Je kan me alles vertellen. Ik ben anders dan je denkt, ik heb ook geheimen en ik ben helemaal niet zo stoer als ik me altijs voor doe.' zeg ik zachtjes en kijk naar zijn twinkelende ogen.

Het is winter en het wordt als snel donker. Er is haast geen licht behalve twee lantaarnpalen en de maan.

'Ik weet het niet, maar ik denk dat we beter wat afstand kunnen houden.' fluistert hij.

Afstand houden. 'Waarom?' zeg ik. 'Het is beter Lauren, geloof me.' zegt hij. Ik heb hier geen zin in.

'Hoezo, beter?' roep ik een beetje boos. 'Geef me één goede reden waarvoor het beter zou zijn.' hij kijkt op. 'I-ik.' mompelt hij.

'Zie je? je hebt er geen redens voor! Hoe kan je ineens zo omslaan? Twee uur geleden mocht ik tussen je benen in slapen, en nu.' mompel ik vol ongeloof.

'Je viel in slaap, ik heb nooit gezegd dat het mocht.' mompelt hij. Ik rol mijn ogen. 'Oh my god. Wat ben jij een eikel zeg!' roep ik naar hem.

'Oh omdat ik zeg dat iets niet mag ben ik meteen een eikel!' roept hij. 'Ja. En als ik niet bij je mogen slapen, had me dan van die bank gepleurd man!'

Hij kijkt me met grote ogen aan. 'Ik ben tenminste niet zo hartenloos!' roept hij. 'Eikel!' 'Kutwijf!' 'Klootzak!' 'I-ik, ik ben. Ik houd.' mompelt hij. 'Bekijk het.' Hij verlaat de boom en door het zonlicht zie ik nog net zijn schim verdwijnen.

Hij is weg. Ik heb het verpest.

Jacob

Ik heb het verpest. Ik kan het wel vergeten. Ze wil nu niks meer met me te maken hebben.

Ik ga eerst wel even met Mark praten. Als hij er zelf achter komt dat we weer ruzie hebben, wordt hij er niet blijer op.

Ik en Mark zitten op zijn kamer. De rest moet zich er niet mee gaan bemoeien.

'Lauren en ik hebben ruzie.' begin ik. Mark zucht. 'Wat is er gebeurd?' vraagt hij redelijk kalm.

'Ik voelde me niet zo goed, omdat ik Lauren met Cameron zag.' mompel ik.

'En?' vraagt hij verder. 'Toen ging ze me dus zoeken en ik zei dat het beter was als we elkaar even niet zien.' zeg ik zachtjes. Mark bijt op zijn lip.

'Ze vroeg hoe ik ineens zulke stemmingswisselingen kon hebben en dat liep een beetje uit de hand. Toen ben ik meteen naar jou gekomen, het immers jou zusje.' zeg ik.

Mark loopt naar de deur en pakt de deurklink vast. 'Ik dacht dat het goed ging komen, maar jullie kunnen het dus niet eens 2 dagen volhouden.' zucht hij. 'Ik zal je een ding zeggen; als je om haar geeft, ga er dan voor.' hij opent de deur en verlaat de kamer.

Geef ik om haar?