Hold It (Her Side)

"Will you marry me?" he asked as he look into my eyes. With a ring in front of me. I can see his teary eyes.

And me, as a lucky girl, who's loved by this man in front of me. How can I say no if I want to be with him for the rest of my life.
So between my tears and smile, I said "Yes."

•••

'Simple'

You can describe me like that. Pants. Blouse. Powder. I'm plain.

At hindi na umaasa na may magkakagusto pa sakin. Though, minsan hindi ko mapigilang mapaisip na may makakapansin kaya sa'kin.

Matagal na akong searching sa love life.

Marami na akong nakilalang lalake. Hindi naman sila pare-pareho. Hindi rin magkakaiba. Hindi sila pareho kasi iba-iba yung ways nila ng pagmamahal sa akin. Pero hindi sila magkakaiba, kasi pareho lang sila ng dahilan kung bakit nila ako iniwan.

You can describe the girls they like: Skirt. Fitted blouse. Dress. Heels. Make-up -- and it's totally not me.

But one time, I saw a guy. Bad boy look.

Masasabi mong mahilig mangwasak ng puso ng mga babae.

At hindi naman sa paga-assume. Pero alam kong nakatitig siya sa'kin. Hindi ko alam ang naramdaman ko that time, parang naninigas ako. Nalulusaw.

Yung mga tingin niya, ang hirap kalabanin. Kaya hindi ako naglalakas loob na tumingin sa kanya.

Kaso kailangan na naming umalis. Nakahinga naman ako ng maluwag kasi sa wakas matatakasan ko na yung mga titig niya.

Natapos yung araw na yon na wala akong iniisip kundi ang titig lang niya.

The next day, doon uli kami tumambay ng mga kaibigan ko. At nakita kong nandoon ulit siya, kasama ng mga barkada niya.

He's doing nothing but to stare at me.

Ilang araw, linggo, buwan. Wala siyang ginawa kundi ang tumitig lang.

Hindi ko alam kung bakit, pero gusto ko. Gusto yung pagtitig niya sa akin.

Do I like him? But we didn't talk nor interact with each other. I'm so confused that time.

Dumating yung araw na mag-isa lang akong nakaupo don. Hindi ko kasama ang mga kaibigan ko dahil may ginagawa silang interview.

Alam kong nakatitig na naman siya. Kaya nilibang ko nalang ang sarili ko.

Nagse-cellphone ako habang naka-earphones nang biglang may nakatayo na sa harap ko.

Pagtingala ko, ang putla niya. Pawis na pawis. Hindi ko maipinta ang mukha niya.

Kaya naman tinanggal ko ang earphones ko, nginitian at tinanong siya.

"Uh, bakit po?"

Pagtatanong ko, pero hindi siya sumagot.

"Um, may kailangan po ba kayo?"

Pagtatanong ko ulit, pero hindi na naman siya sumagot. Sa halip ay ngumiti lang siya sakin. Na siya namang nagpabilis ng tibok ng puso ko.

Mayamaya pa biglang nag-vibrate ang phone ko, nag text si Bea, hinahanap nila ako.

Tumingin ako sa kanya at ngumiti uli.

"Ay, sorry. Kailangan ko na kasing umalis. So, babye na. Next time nalang. Sige."

Gustuhin ko mang kausapin siya, kaso kailangan ko nang umalis.

Ilang araw na rin mula nung nilapitan niya ako. At ilang araw na rin na hindi ko siya nakikita.

Wala siya sa tinatambayan nilang magkakaibigan. Kung saan nakaupo siya para titigan ako.

Wala akong magawa kaya pumunta nalang ako sa library.

Pagkapasok ko pa lang, nahagip na agad siya ng mata ko.

Mukha siyang problemado. Hindi ko na naman maipinta ang mukha niya.

Kaya naman nilapitan ko siya.

"Pwedeng maki-upo?"

Bakas naman sa mukha niya ang pagkagulat.

Tumango lang siya. Kaya naman umupo ako agad at nginitian siya.

"I'm Anneka. And you are?"

Bumilis na naman ang tibok ng puso ko nung inabot niya ang kamay ko. Nanginginig ang kamay niya. Masasabi kong kabado siya.

"I-i-i-ian. I-ian. Iaaan."

Halos utal-utal na sabi niya. Kaya naman hindi ko mapigilang matawa.

"Ian.*giggles* Ang lamig ng kamay mo, Ian."

Hindi ko talaga maiwasang matawa.

"Ano, ano kasi. Umm, ano, ang lamig dito. Oo! Yun nga. Ang lamig dito."

Natawa na naman ako. Gusto kong sabihin sa kanya na 'kill you reasons' dahil halatang nagsisinungaling siya.

"Wag kang mag-alala, hindi ako nangaaway ng kabado."

Nagulat naman siya dahil siguro nahalata ko na kabado siya.

Pumikit siya at huminga ng malalim.

Pagkatapos ay ngumiti. Na siyang pinalakas na naman ang kabog ng dibdib ko.

At doon na nagsimula ang lahat.

---

My heart is beating out loud as he walked towards me

I gave him a smile.

"Nice suit. You looked so handsome."

Until now, I always find him flattered at me. And I can't stop myself but to smile.

After we ate, we just sat at the sand. Watching at the sunset. Not minding that we're wearing a dress and suit.

He's holding my hand tightly, as if there's no tomorrow.

I said to my self, after the first time we talked, I found it.

I found him, the right one for me.

Who will love me.

Who will take care of me.

Who will understand me.

Who will accept my flaws.

Who will fill up my emptiness.

Who's willing to sacrifice his self for me.

And now that I found him, I want to hold him.

I want to hold his hand.

I want to hold his heart.

I want to hold his promises.

Because when you found it, hold it. With passion and love. Don't let him go.

I gently watched the sunset when he asked me, and made me shocked.

"Will you marry me?"

He asked as he look into my eyes. with a ring in front of me. I can see his teary eyes.

And me, as a lucky girl, who's loved by this man in front of me. How can I say no? If I want to be with him and love him for the rest of my life.

So between my tears and smile, I said "Yes."