Bir Adam Sevmek

ilk ve son

Bazı şeyler tanımlanamaz. Duygular gibi... Bilemiyorum, kelimeler cümleler yeter mi bu hissi anlatmaya, yazmaya? Bir adam ne kadar sevilir? Kavuşamayacağını bildiğin halde, yine de başkasını sevemeyecek kadar, onun yerine bir başkasıyla olmaktansa yalnızlığı seçecek kadar, her gece "o" farz ederek bir yastığa sarılıp uyuyacak kadar çok sevilir.

Sağır eden bir sessizlik var. Onun sesi hariç tüm seslere sağır bir çift kulak, ondan başkasını görmek istemeyen bir çift göz ve ondan başka herkesi gördüğünüz günler... Eğer aşıksa bir kadın, sabaha karşı 4'te kalem tutar elleri. Sarılamadığı adamın yerine sarılır kağıdına, kalemine. Onu karşısına alıp nasıl sevdiğini anlatamadığı için, kaleminin ucundan dökülür kağıda içindeki sevgi. Hoş, sayfalar yazsa da yetmez ya. Dener işte içindeki yangını söndürmeyi bir iki kelimeyle. Eğer aşıksa bir kadın, tüm benliğiyle sever. Karşılıksız sever. Zaten karşılık beklemek değildir ki aşk. Dokunmadan, kokusunu bilmeden, sarılmadan da sevmeyi öğrenir kadın.

Seven kadın sevdiğine aittir sadece. Sadece o adamın izlerini taşır kalbinde, bir başkasının adımlarına müsaade etmez. Ciğerlerine doldurduğu her nefes, bir gün sevdiği adama kavuşmak içindir yalnızca. Her gün yeniden doğan güneşe bile yalnızca onun için katlanır, belki bir gün onunla gün batımını izlemek umuduyla. Muhakkak bir fotoğraf taşır aşık olan kadın yanında, açıp öpebilmek için. Eğer seviyorsa bir kadın, her gece kapatmadan önce gözlerini, dua eder sevdiği adama. Kendisinden önce onun iyi olmasını diler. Onun adıyla biten günün ertesi yine onun adıyla başlar. Eğer seven bir kadının sevdiği kadar sarılabilmesine izin verilseydi, şüphesiz kemikleri parçalanırdı erkeğin.

Seni sevmekle başladı benim hikayem. Seni tanıdığım gün, ömrümün miladıdır benim için. Senden öncesi boş, senden sonrası sonsuzluk. Hiç düşünmeden, haddim olmadan sevdim seni. Sahi o mutlu sonlar, tatlı tesadüfler sadece filmlerde oluyordu değil mi? Gerçek hayat o kadar da tozpembe değilmiş meğer. Ama sen... Sen zaten gerçek olmayacak kadar güzelsin. Sen, bu dünya üzerindeki en sevilebilecek adam... Nasıl kızabilirim ki şimdi sana öyle bakan, seni öyle saran kadına? Haksız mı? Sen sevilmeye layık en güzel şeysin. Nasıl olurdu kim bilir senin tarafından sevilmek? Pek çok şeyi hayal edebilirim ama bu hayallerimin bile ötesinde. Yine de korkmadım seni sevmekten. Bu kalbin kapıları açılmadı bir başkasına, olmadı.

Sen sevdiğim adam, sen ki benim denizimin en güzel, en özel limanı, sen benim ümidim, dünüm, bugünüm, yarınım, sonsuzum... Kalbimin anahtarları avuçlarının içinde gizli olan adam. Nasıl ki yıldızları saymak imkânsızsa öyle imkânsız bu sevgiyi içimden çekip atmak. Aksine bir gemici düğümü gibi, üst üste atılmış ve çözülmesi imkânsız bir düğüm. Öylesine sıkı, öylesine bağlı. Tüm acımın kaynağı sensin evet ama hayat kaynağım da sensin. Eğer bırakırsam seni, yuvarlanırım o uçurumdan. Rüyalarım bir bir kabusa döner. Kavuşamamanın verdiği bu tanımsız acıya rağmen yine de kopamam ki senden. Çektirdiğin bu acıyı bile bir başka adamın sevgisine değişmem ki ben, değişemem. Bir başkasının omuzlarına yatıp uyumaktansa, adını sayıklayarak veririm son nefesimi. Sen uçuruma yuvarlanırken tutunduğum dalım, çölün ortasında kalmışken sarıldığım suyumsun. Nasıl kırar insan hayata tutunduğu dalı? Ya da nasıl vazgeçer hayat kaynağı olan o sudan? Sen sevdiğim adam, en güzel romanın en güzel satırlarından bile daha güzel ve özelsin. Sen, tüm kitaplardan daha derinsin.

Ve şimdi en acısı, ben senin haberinin dahi olmadığı bu satırlara sıkıştırdım kendimi. Kalemimden, kağıdımdan başka kimsem yok, sen yoksun. Gözlerimi kırpmadan izleyebileceğim o çimen gözlerin yok. Sessizliğin sesi var yine sadece ve yalnızlığımı her geçen saniye daha fazla vuruyor suratıma. İçimdeki bu acı bir girdap gibi her geçen gün daha fazla içine çekiyor beni. Ve eğer elimi tutup kurtaracak olan sen değilsen ben o girdapta boğulmaya razıyım.

Sevdiğim Adam'a... (M)