Forever And Always? Ft Samuel Leijten

Part 2

Media: Samuel

Pov Samuel
Ik stapte bij mijn vader in de auto. We reden naar het politiebureau. Mijn vader is de beste rechercheur van de stad. Hij wil dat ik hem opvolg, terwijl mijn passie bij het zingen ligt. Maar ja, mijn vader's wil is wet. Vandaar dat ik hem nu help met een zaak. We gaan vandaag een loods binnenvallen waar allemaal mensen gevangen zitten. Dat is het enige leuke aan dit werk. Mensen bevrijden die onterecht gevangen zitten. Om eerlijk te zeggen was ik best wel een beetje zenuwachtig.

~

'Iedereen klaar?' werd geroepen door mijn vader. Ik knikte kort naar hem. We renden de loods één voor één binnen. Ik hoorde geluiden overal. Ik kreeg er adrenaline van. Heel snel daarna waren alle deuren van de loods geopend. Er kwamen mensen naar buiten rennen en we vluchtten. Opeens galmde er een schot boven de boomtoppen. Het geschreeuw van de mannen was steeds duidelijker. Rennen, rennen, niet vallen. Ik kom nooit meer overeind als ik val. Fuck, fuck. Takken op de grond. O, rennen, rennen.... Is dit het moment? Moet mijn leven zo eindigen? Takken zwiepte tegen mijn gezicht en veroorzaakten bloedstrepen en striemen op mijn gezicht. Het geschreeuw van de mannen was nu aan alle kanten te horen. Pas op dat moment kwam de doodsangst. Er klonken nog een paar schoten. Ik zag de meisjes uit de loods vóór me rennen. En toen gebeurde het, hetgene waarvoor ik zo bang was. Ik viel. Ik moest opstaan. Ik hoorde vóór me iemand schreeuwen. Ze kwam naar me toe rennen. 'Rennen! Ik red mezelf wel. Schiet op! Zorg dat je veilig bent!' riep ik naar haar. 'Nee! Jij hebt mij geholpen, nu help ik jou!' riep ze terug. Intussen hoorde ik de mannen steeds dichterbij komen. Nu was de afstand tot hen nog maar een paar honderd meter. 'Kom op!' riep het meisje. Met alle kracht die ik had stond ik op. Ze pakte mijn hand en begon te rennen. Ik rende met haar mee. We renden nog een heel eind. Dat was op het nippertje.

~

We zaten op het bureau. De meisjes zaten in het verhoor om op zoek de gaan naar de dader. Die was weggereden toen we de loods binnenvielen. 'Sam?' 'Hallo?' hoorde ik. Ik knikte langzaam. 'Gaat het wel?' vroeg mijn vader. Ik knikte opnieuw. Ik was een beetje geschrokken.
Maar ik stelde me ook voor hoe het voor al die meisjes was. Maanden vast zitten in een loods waarvan je niet weet waar het is en óf je er ooit nog levend uit komt. Het lijkt me verschrikkelijk. Het meisje dat je had geholpen bleef me het meeste bij. Ik ben haar voor eeuwig dankbaar.
En opeens ging de deur open. Daar stond ze. Hét meisje.

{Dit was Part 2 alweer. Ik hoop dat jullie het leuk vinden. Ik heb eventueel nog rollen over. Dus als je een rol wilt, laat het me dan even weten! Stemmen en reageren is lief!}