Το Στοίχημα

παρτ 17

Ντριιιιιιιιννννννννν
Ποπο το ξυπνητήρι!
Δ: Τζιμη το ξυπνητήρι. Μουρμουριασα με την αγουροξυπνησμενη μου φωνη, σκουτοντας τον για να ξυπνησει.
Τ: Μμμμμ.
Σηκωνομαι για να κλεισω το ξυπνητήρι, γυρναω και τον κοιταω με βλεμμα killer-αλλα η Βανεσσα το κανει καλυτερα ομολογώ-.
Δ: Μουξινος αγελαδα! Πρωινιατικα! Αντε ομως σηκω εχουμε να παμε και σχολη! Ειπα και τον σκουντησα πιο δυνατα αυτη την φορα.
Τ: Ποοο σταμάτα πρωινιατικα! Κατσε να απολαύσουμε το κρεβατι. Ειπε και με κολλησε πανω του.
Ενταξει ακουστηκε καπως ετσι οπως το ειπε.
Δ: Σε παρακαλω Τζημακο μου σήκω!
Τ: Κανε κατι για να με πείσεις!
Α δεν τον πιστευω! Να του ρειξω νερο στην μουρη μπας και ξυπνήσει? Μπα αστο γιατι μπορει μια μερα να με εκδικηθεί!
Δ: Ασε με ομως!
Με αφήνει. Ειμαι σιγουρη οτι περιμενει να τον φιλησω αλλα εγω θα κανω κατι αλλο!
Παιρνω ενα μαξιλάρι και το βαζω απο πισω μου. Πλησιαζω το πρόσωπο μου στο δικό του και εκει που ειμαι σε αποσταση αναπνοης απο τα χειλια του...του βαζω το μαξιλαρι στη μουρη του αλλα για λίγο μην τον πνιξω κι ολας και οχι τιποτα ειναι ο Τζιμης μου!
Τ: Τρέχα! Λεει και ανοιξε τα ματια του ορθανοιχτα.
Μαλλον τον τσατησα περισσότερο απο οτι έπρεπε! Εχω ειδικότητα τελικα σε αυτο!
Αμεσως σηκώνομαι απο το κρεβατι και παω στην κουζινα. Οπου ειπαρχουν φαγητο και γλυκα -ειδικα γλυκα- ειναι καταφυγιο!
Μολις πηγα κοιταξα μηπως έρχεται αλλα αφαντος! Ας φαμε αυτον θα περιμένουμε?!
Παίρνω δυο φετες ψωμι, αλειφω βούτυρο και μαρμελαδα και αρχιζω να τρώω.
Τον βλεπω να ερχεται.
Τ: Για εμας δεν εχει πρωινό?
Ηρθε και πηρε κι αυτος μια φετα φωμι και αλειψε βούτυρο και μαρμελαδα.
Δ: Παω να ετοιμαστώ. Ειπα ενω εφαγα και την τελευταια μου μπουκιά.

Μετα απο 20 λεπτα αφου ετοιμαστηκα πηγα στο δωματιο του να δω αν εχει ετοιμαστεί. Χτυπαω πορτα και δεν αργησε να μου απαντησει.
Τ: Πηγαινε στην πόρτα και έρχομαι!
Δ: Καλα. Ειπα και πηρα τα πραγματα μου.
Πηγα στην πορτα και σε ενα λεπτό ο Τζιμης ειχε ερθει.
Κατεβηκαμε κατω και ανεβηκαμε στη μηχανη.
Οταν φτασαμε στη σχολη απ εξω περιμεναν τα παιδια.
- Καλημερα! Λενε ολοι και ο Τζιμης με τους φιλους του απομακρύνονται με αποτέλεσμα να μείνω εγω με τα κοριτσια.

Διηγήθηκα στα κοριτσια οτι ειχε γινει και μολις ολοκληρωσα την αφήγηση μου τα κοριτσια έπεσαν να με αγκαλιάσουν. Ειχα συγκινηθεί τοσο απο την αντιδραση τους που λιγα δακρυα κυλισαν απο τα ματια μου πανω στην Βανέσα, η οποια λιγο ακομα και θα με έπνιγε απο την αγκαλια της.
Η Βανέσα μπορει να ειναι ετσι οπως ειναι αλλα λατρεύει τους φιλους της.