A Perfect Game (voltooid)

16. Een verrukkelijke fout.

16

Zijn ogen gleden van haar gezicht langs haar nek naar beneden en bleven bij haar boezem hangen, die dankzij haar jachtige ademhaling snel rees en daalde. Uiterst gespannen onder zijn intense blik en niet wetend wat verder te zeggen deed Anne een stap naar achter. Onwillig om haar te laten gaan, stak hij zijn hand uit en legde hem op haar blote bovenarm. Dit huid op huid contact deed haar zintuigen op tilt slaan. In een reflex rukte ze haar arm los.

Ryan kreeg een kleur van woede. "Elke keer als ik je aanraak doe je net alsof je het niet kunt verdragen dat mijn huid de jouwe raakt. Ben ik zo walgelijk in jouw ogen?" Anne staarde hem verbouwereerd aan. "Walgelijk?", herhaalde ze zwakjes. Snuivend haalde hij adem en gooide haar voor de voeten: "Mag ik je niet aanraken omdat ik donker ben?" Zijn scherpe stem sneed door haar gekwelde zintuigen. "Wát!" Geschokt door zijn woorden en de gekwetste blik achter zijn woedende ogen, keek ze hem woest aan. Op kille toon beet ze hem toe. "Als dat is wat je van me denkt, dan wil ik je niet kennen!" Het liefst was ze langs hem heen gestormd, maar hij blokkeerde haar vluchtweg met zijn lichaam.

De oprechte verontwaardiging deed het onzekere gevoel dat hij soms kreeg over zijn huidskleur verdwijnen. Er trok een donkere schaduw over zijn gezicht toen hij vroeg: "Is er soms een vriendje die een claim op je heeft?" Anne hoorde een diepe grom in zijn stem die haar op elementaire manier goed beviel. Zijn hypnotiserende groene ogen hielden haar blik gevangen. Traag schudde ze haar hoofd. Met een kleine stap overbrugde hij de afstand tussen hun lichamen. Met adembenemende intensiteit vroeg hij dwingend: "Waarom dan?"

Zijn ogen eisten een respons waaraan Anne niet kon ontkomen. Zijn fysieke nabijheid was meer dan ze kon handelen. Zich in haar volle lengte oprichtend keek ze hem diep in de ogen. De openlijke kwetsbaarheid die ze hierin las, verkruimelde haar verdediging. Haar stem klonk schor van emotie. "Snap je het dan niet?" Ryan schudde zijn hoofd. "Waarom vertel je het me niet?" Eén ogenblik lang sloot ze haar ogen en slikte moeizaam. Toegevend aan een verlangen dat haar sinds lange tijd beheerste, volgde ze haar gevoel. Beverig haalde hij adem terwijl haar hand over zijn borst kroop en hem met zachte dwang naar achter dwong tot zijn rug de muur raakte.

"Waarom laat ik het niet zien?", zei Anne fluisterend. De hitte van zijn huid straalde door zijn overhemd en verwarmde haar hand. Gefascineerd door de sluimerende begeerte in haar ogen, liet Ryan haar begaan. Ze vlijde haar lichaam tegen het zijne en duwde zijn handen langs zijn zij. Ze bracht een hand omhoog en streek met haar vingers langs zijn volle lippen. Ze bewoog haar lichaam langzaam en bedachtzaam. Het lichaamscontact liet Anne niet ongemoeid. Kleine schokjes van genot trokken door haar lijf nu ze eindelijk contact maakte met het zijne. Ryan voelde haar lichaam reageren. Zijn huid tintelde onder de kleine pufjes die ze uitstootte. Onwillekeurig verharden delen van zijn anatomie.

"Je ruikt heerlijk." Zachtjes kreunend snoof ze zijn geur diep op. Met een hand op zijn kin boog ze zijn hoofd iets opzij zodat ze vrij toegang had tot zijn hals en nek. Haar lippen en tong streken langs zijn gevoelige huid en haar vingers kropen langs zijn openstaande kraag naar zijn nek waar ze hem met  draaiende bewegingen gek maakte. Anne wist dat ze met vuur speelde maar dat kon haar op dit moment niet schelen. Ze wilde meer. Ryan leunde met gesloten ogen tegen de muur. Slechts met moeite wist hij zijn reacties onder controle te houden. Zijn handen jeukten om haar aan te raken, maar hij was er zeker van dat ze zich dan zou terug trekken. Hij was te benieuwd waar dit naar toe zou leiden.

Verlangend staarde ze naar zijn lippen, die iets open stonden. Ze hoorde zijn jachtige ademhaling. Met het puntje van haar tong bevochtigde ze haar roze lippen. Ze leidde zijn hoofd voorover om haar mond op de zijne te drukken, toen het beeld van de beeldschone jonge vrouw die in het restaurant op hem zat te wachten, door haar hoofd schoot. Slechts met uiterste inspanning wist ze zich terug te trekken. "Je hoeft er niet aan te twijfelen dat ik je aantrekkelijk vindt, Ryan, maar ik vis niet in het water van een ander", fluisterde ze in zijn oor. Spijtig wreef ze haar lichaam voor de laatste maal tegen hem aan. Inwendig kreunend voelde ze hoe opgewonden hij was. Met grote moeite trok ze zich terug. "Als ik jou was zou ik even wachten voordat je naar je afspraakje terugkeert." Met een beverige zucht deed ze een stap achteruit. Koele lucht gleed tussen hun verhitte lichamen en met bibberende benen liep ze weg.