Biliyorsunuz Senden Vazgeçmem hikayesi çok yakında kitap olarak raflara çıkacak. Hikaye baştan sona yeniden yazıldı. Giriş bölümünü buraya bırakıyorum...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölüm 1
Nisan 1993
Genç kadın çiseleyen yağmurda kucağında sıkı sıkı tuttuğu, üzerinde mavi yusufçukların resimleri olduğu battaniyeye sarınmış bebeği göğsüne biraz daha bastırdı. Erken çöken karanlıkta sokaklar hızla boşalmış etraf sessizleşmişti. Üzerindeki ince kabanın içinde titreyen kadın omuzlarını dikleştirdi ve kamburunu çıkararak hızlı hızlı yürümeye devam etti. Nefesinin buharı yüzünü ısıtıyordu. Çaresizlik ve yakalanma korkusu yüreğini mengene gibi sıksa da, ömrünün sonuna kadar yaptığı şey için vicdan azabı duysa da artık başka çaresinin kalmadığını biliyordu. Yarın babası ve abisi İstanbul'a geleceklerdi. Onlara bebeği açıklayamazdı.
Gözyaşları yüzüne vuran yağmurla birlikte önünü görmesine engel olsa da adımları hedefini bilen insanların kararlığındaydı. Sanki takip ediliyormuş gibi bir kaç kere omzunun üzerinden arkasına baktı ama bomboş sokakta ondan başka kimse yoktu. Burası küçük dükkânların olduğu buna rağmen konutların az olduğu bir sokaktı. Hem günlerden Pazar hem de havanın soğuk ve yağmurlu olması nedeniyle etrafta hiç kimse yoktu. Birkaç bina sonra hedefindeki yere geldiğinde sokağa park edilmiş tekerlekleri patlak minibüsün arkasına geçerek bir süre cılız ışıkla aydınlatılmış binaya doğru döndü. Sokağın karanlık olmasına şükrederek karşıdaki üç katlı, küçük pencerelere sahip olan binaya bakarak derin bir nefes aldı. Binanın etrafındaki bahçede hiç hareket yoktu. Gözleri binadan bahçe kapısının önündeki küçük bekçi kulübesine kaydı. İçerdeki adamın yerinde oturduğunu gördüğünde rahatladı.
Birkaç gündür bebeği ile buraya gelmiş ama uygun bir zaman bulamamıştı. Bu sefer her şeyin istediği gibi gitmesi için bir dua mırıldandı. Havanın soğuk olması bulunduğu yerde uzun süre kalmasını önlüyordu ama artık günleri azalmıştı. İki gün sonra evine geri dönmesi gerekiyordu. Daha fazla bahane bulamazdı. Babasını ve abisini kuşkulandırmamalıydı. Bu sefer biraz daha uzun bekleyecek ve uygun anı kollayacaktı. Gözlerini ayırmadan bir süre daha kulübeye baktı ve sonra bakışlarını kucağında uyumakta olan ve henüz yirmi günlük bebeğine çevirdi. Her şeyden habersiz uyumakta olan bebeğin bakmaya doyamadığı yüzüne her baktığında gözyaşlarını tutamıyordu. Birkaç damla yaşın yanaklarına doğru akmasına engel olamadı. Battaniyeyi bebeğinin yüzüne getirerek onu daha sıkı sardı. Yaptığı hatanın bedelini ödüyordu. Kalbinin sesini dinlemiş, âşık olmaması gereken birine âşık olmuştu. Küçük bir kasabadan okumak için İstanbul'a gelmiş ve kendini peri masalının içinde buluvermişti. Ne yazık ki masallar gibi mutlu bir sonu olmamıştı. Hamile kalmış, bu yetmezmiş gibi sevdiği ve güvenerek her şeyini vermiş olan adamın evli olduğunu öğrenmişti. Yaşadığı şok ve adamın onu terk etmesi ile ortada kalmıştı. Bir senedir evine gidememişti. Hamileliğini herkesten gizlemiş ve sonunda yirmi gün önce bir arkadaşının yardımıyla evde doğum yapmıştı. Arkadaşının bebeği birilerine vermesi önerisini reddetmişti. O zaman bebeğini sonsuza kadar kaybederdi ama o kısa bir süre için bebeğinden vazgeçecekti. Bir gün onu geri alacaktı. O güne kadar sadece bebeğinin güvende olmasını istiyordu.
