Respect - A Mika Reyes & Ara Galang (KaRa) Short Fan Fiction

Five

Mika's POV

I woke up feeling dizzier than usual.

Tsk, ang sama pa rin ng pakiramdam ko. Akala ko pa naman gagaling na ako.

I tried standing up. Nagugutom na ako eh.

I stood up and walked slowly. One step at a time, and I'm positive I'll make it to the kitchen.

Pero mali pala ako. Hindi na kinaya ng legs ko. Wala pa nga ako sa pinto, nadapa na ako. My knees hit the floor, at napaupo na lang ako dito.

I hate feeling like this. Feeling so helpless. Ayokong magmukhang kaawa-awa. I guess that's one of the reasons why I like hiding what I feel.

Nakita ko namang may bumukas ng pinto. "Huy, bat ka nandyan?" Nagtatakang tanong ni Vic. She was holding a bowl of soup in her hand.

Hindi ko na lang siya pinansin. I tried standing up, pero napaupo ulit ako.

"Teka, tulungan na kita." Vic placed the bowl of soup on the table and held my arm. Tinaggal ko naman 'to kagad.

"No, kaya ko 'to." I don't want to seem so weak in front of people. Especially in front of Vic.

"Tsk, 'wag nang makulit." She held my arm again and tried helping me stand.

"No!" Sigaw ko. She looked at me with shock. "K-kaya ko na 'to." I finished.

She still didn't let go of my arm. Tinuloy niya yung ginagawa niya at tinulungan na nga akong makatayo.

"Vic! Ano ba!" I yelled while she was helping me stand. Pero hindi niya ako pinansin. Tuloy-tuloy lang siya sa ginagawa niya.

Pinalo palo ko na siya. Pero wala pa rin. Deadma. Hanggang sa nakatayo na ako at tinungulan niya na rin ako makaupo sa kama.

"Tsk! Sinabing kaya ko eh!" I yelled.

Wala. Deadma pa rin.

Naiinis na 'ko ah. Pinaka-ayoko sa lahat, yung mga nagmamarunong. Maybe hindi ko naman talaga kaya pa tumayo mag-isa, pero pipilitin ko, 'wag lang talaga akong magmukhang kaawa-awa sa harap ni Vic.

She sat beside me and stared straight in to my eyes. She was just staring at me, at hindi ko alam kung anong gagawin ko. So I avoided her gaze.

"Pag sinabing kaya ko, kaya ko." I said, still not looking at her.

Nakita ko sa peripheral version ko na she was still staring at me. Na-awkward na 'ko dito ah. I faced the other way at tinalikuran ko na lang siya.

Narinig ko naman na parang may nilagay siya sa bedside table. Pagkatapos ay narinig kong nag-close yung door. Napalingon naman ako.

Wala na si Vic. The bowl of soup she was holding earlier ay nasa bedside table ko na.

Nakaramdam naman ako ng konting lungkot. Gusto ko pa sana siya makasama eh. Sana man lang nagpumilit siyang magstay.

Tsk, yan na naman. Umasa na naman ako. And as expected, nasaktan na naman ako.

'Ye, gising na!' I thought to myself.

'Wala na kayong chance ni Vic.'

'Masasaktan ka na naman.' I added.

'Paulit-ulit ka lang masasaktan.'

Hay, hanggang ngayon, sobrang tanga ko pa rin.