Dierenfluisteraar 2: Nieuwe Gaves (voltooid)

Hoofdstuk 30

POV Ilse
Deze dag begon heel normaal, en eindigde abnormaal. Ik stond gewoon op tijd op, ging naar school, kwam thuis, deed mijn huiswerk, etcetera. Toen, na het eten, ging ik naar boven. Ik wilde slapen maar het lukte me niet. Ik viel eindelijk in slaap, maar werd om  half 3 wakker, en kwam niet meer in slaap. Ik besloot me aan te kleden en ging maar een filmpje kijken. Toen, kets over drieën, gebeurde het. Er verscheen een soort draaikolk van lucht en met een gil werd ik er in gezogen. Het was echt eng! Overal om me heen zag ik grijs, en cirkelde er wind om me heen. Toen zag ik in de verte een wit licht en werd ik uit de draaikolk gespuugd, terwijl ik nog steeds hard gilde. Met een plof belandde ik op de grond, en wankelend krabbelde ik overeind. Voor ik goed om me heen kon kijken hoorde ik een bekende stem gillen. 'ILSE!!!!!!!' Dat was Zoë. Ze rende op me af en vloog me om de hals, waardoor we allebei op de grond vielen. 'Zoë?' Vroeg ik verbaasd. Daarna zag ik ook Jack staan. 'Jack?' Jank knikte glimlachend. 'Zie je Jack, het is gelukt! Omg, dit moet ik aan Alena en Ivo vertellen! Ben zo terug!' Ze sprong van me af en racete de deur uit. 'Waar ben ik? Hoe kom ik hier?' Vroeg ik verward. 'Je bent in Australië, in het hoofdkwartier van het VZ. Er wonen hier allemaal mensen met gaves. En ik heb blijkbaar tovenarij. Van Zoë moest ik jou proberen hierheen te toveren, wat me gek genoeg nog is gelukt ook'. Oh, maar dan snap ik het. 'Oh, maar dat verklaart alles' zei ik. Als je beste vriendin een soort uitverkoren iemand is, dan weet je natuurlijk best veel he. Over Alena gesproken, ik kan niet wachten om haar te zien. 'ILSE!!!!!' Gilde iemand plots en ik werd geplet in een knuffel. Over de duivel gesproken... 'Zoë heeft me alles verteld, echt goed van je Jack, en ik ben zo blij dat je hier bent! Ik miste je zo! Ze zijn echt streng en gemeen hier, ik mocht geeneens een kaartje sturen, een káártje! Kom je mee? Dan laat ik je alles zien!' Riep ze vrolijk en ze trok me mee. Ik had net genoeg tijd om Ivo gedag te zeggen voor ik op een lange gang terecht kwam en Zoë en Alena me van alles vertelden.

Dat was 2 uur geleden. Nu zat ik op een kantoortje bij een man die ik Ray moet noemen en was hij in discussie met Alena en Zoë. Geen idee over wat, eigenlijk... Maar ja, dat maakt niet zo heel veel uit. Toch? Nou ja, eigenlijk wel. Maar dat hoor ik vanzelf wel. 'Ze weet het van ons, en ze weet dat we bestaan. Laat haar hier gewoon blijven! Ik word gek hier van iedereen met gaves, ik heb gewoon een vriendin nodig die wél normaal is!' Riep Alena woest, en zo hard dat ik haar luid en duidelijk kon verstaan. Vervolgens liep ze de kamer uit en trok ze me mee. 'Trek je niks aan van Ray, het is een sukkel' brieste ze. 'Als ik jullie tot last ben ga ik gewoon terug. Ik moet sowieso terug naar huis, ik bedoel, mijn moeder en vader... En bovendien worden Jack en Zoë gezocht door de politie, want hun ouders zijn bang dat ze verdwaalt zijn of wat dan ook omdat jullie al meer dan een maand hier zijn. En geen twee weken' zei ik. 'Shippies, dat is waar...' Mompelde Alena. 'Weet je wat, we gaan met zijn allen een bezoekje aan thuis brengen. Daarna komen we terug naar hier en jij gaat met ons mee. School is niet te overleven zonder jou'. Ik grinnikte 'logisch, ik ben geweldig. Maar even serieus. Ik heb ene Sara ontmoet, en ze kende hou zei ze. Als ik hou zag moest ik zeggen dat Alexander weg was uit Nederland' 'dus we kunnen weer terug naar huis?' Vroeg Alena hoopvol. Ik schudde mijn hoofd 'nee. Alexander is naar huis, maar zijn krijgers, soldaten of wat dan ook zijn er voor in de plaats gekomen'. Alena zuchtte 'jammer... Maar we gaan in ieder geval terug. En jij komt daarna met ons mee naar hier. Wat Ray ook zegt. Hij weet dat hij het niet niet kan zonder mij, dus hij kan stikken'. Ik knikte 'oké... Maar, vertel. Zoë vertelde me over jou en Ivo, in de gang, aan het knuffelen' zei ik met een duivelse grijns. Alena kreunde 'serieus? Dat was gewoon... Vriendschappelijk'. Ik grinnikte 'tuurlijk. Maar laat me de keuken anders is zien, ik sterf van de honger!'.