Başka başka insanlar oldum hep hiç kendim olmama izin Vermediler Sonradan izin almamayı öğrendim bende ... İnsanların ne düşündükleri umurumda olmadı ,
hep aynı gün ölecek gibi yaşadım ama asla ölmüyordum . Ben mutluydum belki . İnsanlar bana nefretle bakıyordu sevmiyordu beni ama ben de sevsinler diye çabalamıyordum .
Yanımda olan beni böyle kabul eden seven ve benim için can verebilecek kişilerdi hep
kişilerdi derken öyle 20-30 kisi yoktu 4-5 kisiydi...
Ben kendim oldum . İnsanlar kendileri olmasını isterler hep herkesi ama kendileri gibi davrananları hep ikinci sınıf bir vatandaş yerine koyarlardı
Bu bile beni mutlu ediyordu .... Diğer insanlar gibi sahte gülüşlerim sahte yüzüm ve sahte davranışlarım yoktu.... Sevmezdim yaşıtlarımı benimle ayni değillerdi farklıydım ben zamanında beni yaşlandıran insanlar sayesinde Onlara lanet okumuyordum... Hiç kotu bir şey dememiştim her şeye eyvallah demeyi ve yola devam etmeyi öğrenmiştim... Kimsenin pesinde koşmazdım... Herkes bana imrenerek bakar kotu şeyler derdi ; Kimisi kibirli kimisi asosyel kimisi iblis dedi bana ...
Bende her şeyi kabullenir gibi baktım önüme.....
İsimleri yüzleri anıları bir asfalt misali yaptım ve yürüdüm...
Çok yoruldum bazen çok üzüldüm her şeye rağmen güçlü kalmayı öğrendim
Acı çekmeden alınan ders anlamsızdı... Bunu da öğrendim...
Ben yine bir gülüş atar devam ederdim. Ağlamazdım ... ben gülerdim her şeye , kalpsiz sanıyorlardı beni ama ben bu yüzden gülüyordum işte ağlamak bana göre değildi
Beni yıllardır bu hayatta misafiriz misafiriz diye ezdiler kimi zaman kırdılar öldürdüler içimde ki beni...
Daha yeni öğrenmeye başlamıştım o zamanlar hayati............
Üzüldükçe kendimi bulmak için farkında olmadan kilometrelerce uzaklaştım kendimden .. Kimi zaman taklit yapmayı öğrendim...
Kimi zaman her gündüz yaşamayı her gece ölmemeyi öğrendim...
Sonra bir gün hiçbir şey hissetmemeye başladım...
Ne öfke ne sevgi ne kin ne de başka bir şey.......
Aslında tamda bu zamanda kendimi bulmaya yaklaştığımı bilmiyordum
Zaman geçtikçe kendim oldum sahte şeylerden sıkıldım
Yaptıklarımdan pişman olmamayı bugünü yasamayı ve geleceğime dimdik bakmayı öğrendim... Ayakta kalmayı öğrendim ağlamanın üzülmenin çare olmadığını öğrendim...
Ben tamamen kendim olmuştum mutsuz isem mutsuz göründüm mutluyken mutlu Bu konuda bile iki yüzlü olmadım ben...
Gerçek dostlukları gerçek sevgileri tatmaya başladım...
Gerçeklerden korkmadım yalanlardan korktum ben... Ne gördüysem onu söyledim hataları yüzlerine vurdum ...Tamamen dürüst oldum...Bu yüzden bazen yalnız kaldım...Ama umurumda değildi...
Yalan söyleyip sahte şeyler yapmaktansa Doğru söyleyip istediğim şeyleri istediğim gibi yaptım...
Ve hayat devam ediyordu....
Hayat hiçbir zaman durmadı ne kadar acı çekersem çekeyim hiç beni beklemedi
Etrafıma baktım bazen insanların dertlerini anladım , yüzünden belli oluyordu herkesin...
Bazen dinledim dertlerini ; Küçücük şeyler için aşırı üzülen insanlar gördüm her zaman yüzlerine karşı aptal olduklarını söyledim .
Bütün bu hayattan anladığım şeylerden biri 'Eğer sürekli mutlu oluyorsanız çok küçük şey bile sizi çok üzebilir ' . 'Eğer sürekli mutsuzluk varsa acı varsa başkalarının kafasına taktığı şeyleri kolayca siktir edersin ! Sürekli mutlu olan kişilerse hiç bir şeyin değerini bilmezler . "Hep mutsuz olanlarsa en küçük mutluluğa bile öyle güzel değer verir öyle güzel sahiplenip korurlar ki KAYBETMEMEK için her şeyi yapabilirler .... Belki yapabilecekleri size delice görünebilir ama anlayamazsınız sizonu . Çünkü ; hayatındaki tek mutluluk belkide odur .
