Door Haar Ogen (Voltooid)

Hoofdstuk 17

"Vertel me niet dat jij het daar niet mee eens bent. Die 'Bodyguard' vond ik een tikkeltje te ver gaan, Liv. We konden het niet eens normaal over jongens hebben met elkaar!" gaat Roy verder met klagen. Terwijl Roy verder klaagt over hoe hij verliefd is op ene Robbie, lopen we naar het hek van de school waar Fleur elk moment aan kan komen.

"Liv, Olivia! Luisterde je wel? Die bodyguard kon echt niet," merkt Roy nog eens op. Lachend kijk ik hem aan en schud ik mijn hoofd.

"Die bodyguard was inderdaad een beetje heftig, maar alles voor Fleurs veiligheid toch?" kaats ik de uitbundige geest terug. Verslagen leunt Roy tegen het hek van de school aan.

"Ja, ze mag zich absoluut niet bij ons aansluiten. Ze is de enige levende in de Geestenclub! Dat zegt al veel over haar." Na zijn woorden staart Roy in de verte.

"Maar we konden moeilijker met elkaar praten," geef ik uiteindelijk na een korte stilte toe. Vanuit zijn ooghoek kijkt Roy mij aan, terwijl ik verder ga met praten.

"Fleur kon niets terug antwoorden als we haar iets vertelden over ons plan. Ze moest het maar accepteren. Ik denk dat iedereen daar wel last van had," vertel ik de uitbundige jongen, die ineens heel erg rustig lijkt.

Daarmee is het gesprek ook afgelopen. Zowel Roy als ik zegt niets en kijken alleen maar naar de in duisternis gehulde straten. Allebei op de uitkijk voor Fleur om haar zo goed mogelijk te beschermen. We weten al dat er een speciaal politieteam zich heeft opgesteld in de school.

Toen Tom de school uit was, kwam het team al binnen om alles klaar te maken voor de avond. Erick en ik zijn naar de groep agenten gaan kijken, omdat Erick blijkbaar een interesse heeft voor wapens. Dit was zijn kans op de vuurwapens van het team te bewonderen. Het blijkt dat Jodie en hij allebei een wapenvergunning hadden, een feit waardoor de spanning in mij toenam.

"Daar is ze!" zegt Roy ineens en geschrokken word ik uit mijn gedachten gehaald. In de verte zien we inderdaad een schim de straat in lopen. Er is niemand bij de persoon, maar aan de bril zie je meteen dat het Fleur is. Zenuwen borrelen in mij op als ik haar vaak om zich heen zie kijken. Ze is bang.

Door haar snelle pas is ze in een recordtijd bij de schoolpoorten aangekomen. Zachtjes schuift ze het hek net even iets verder open.

"Hoe gaan we haar aanspreken zonder haar te laten schrikken?" fluister ik angstig naar Roy toe. Daarna begint Roy hard te lachen en met een frons kijk ik van fleur naar Roy. Fleur heeft ook een grijns op haar gezicht gekregen.

"Door te fluisteren misschien. Liv, je bent niet de slimste 's nachts," antwoord Fleur lachend. Door haar woorden besef ik mijn blunder en ik voel mijn gezicht warm worden van schaamte. Hierdoor begint Roy natuurlijk nog harder te lachen.

"Laten we naar binnen gaan, daar is het veiliger," klinkt Fleurs stem ineens door het gelach heen. Roy stopt meteen als hij de trilling in haar stem hoort.

"We volgen je, Fleurtje," antwoordt hij geruststellend. Dit lijkt een klein beetje te helpen en met zijn drieën beginnen we naar de hoofdingang te lopen.

"Jongens, ik ben best wel bang," zegt Fleur als we bijna de deur hebben bereikt. Met medelijden kijk ik haar aan. Ik voel me nog steeds schuldig. Door mij is zij hier in geleid. Misschien als ik niet was vermoord... Dan zouden de geesten nog steeds vast zitten zonder plan, denk ik bij mezelf.

Zonder te antwoorden op Fleurs standpunt, opent Roy met moeite de deur. Snel neemt Fleur het van hem over en loopt ze de school langzaam binnen, zodat wij ook nog binnen kunnen glippen.

In de school horen Roy en ik meteen de bekende lach van Vanessa. "Het is zo grappig om je nog steeds door een geopende deur heen te zien glippen," lacht ze terwijl ze een paar keer in haar handen klapt. Na haar lachbui is de serieuze Vanessa van vandaag weer in al haar glorie terug.