Ζωή Με Βρυκόλακες

Κεφαλαιο 15-Σκεψεις

Σε μια ώρα ο ήλιος θα έδυε,όμως ο χρόνος δεν έλεγε να περάσει.ΔΕ είχα όρεξη να κάτσω στο κινητό μου οπότε το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ξαπλώσω και να βυθιστω στις σκέψεις μου μέχρι ο ήλιος να δύσει.Ήξερα πως όλο αυτό θα μου φαινόταν σαν ΑΙΏΝΑΣ αλλα δεν είχα επιλογή.Σκεφτόμουν την φωτογραφια που ανέβασε η Βαιολετ και τα λόγια του Στέφαν.

"Θα είναι βρυκόλακας για παντα"
Είπε.Απλώς ένοιωσα τόσο να τόσο άσχημα διότι έπρεπε να της πω την αλήθεια διότι ίσως να μπορούν μα προστατευτεί.Αν και θα της κάνω αιώνια παρέα,διότι θα γίνω και εγώ βαμπίρ,δεν θα ήθελα να το ζήσει αυτό.Ήθελα να έχει μια φυσιολογική ζωή,μια φυσιολογική ζωή σαν έφηβη,χωρίς βρυκόλακες και υπερφυσικά.Αυτά μόνο σε σειρές και ταινίες...Αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι...Εγώ φτιαω,το ξέρω.Θα προσπαθήσω να βοηθήσω την Βαιολετ,αφού την βρούμε,να έχει μια πιο ανθρώπινη και φυσιολογική ζωή.Είναι δικό μου το φταίξιμο και ωφειλω να βοηθήσω.Πρέπει να την βρούμε σύντομα διότι θα σκοτώσει πολλούς ανθρώπους,δεν είναι στα λογικά της αυτή τη στιγμή.Μέχρι στιγμή έχει σκοτώσει έναν στα σίγουρα...Πρέπει να τη σταματήσουμε πρώτου φάει όλη την πόλη.Τσέκαρε την ώρα,και δε 3 λεπτά ο ήλιος θα είχε δύσει ολοκληρωτικά.Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα κάτω στο σαλόνι.Εκεί βρήκα τον Στεφαν να κάθεται στον καναπέ και να είναι για κάποιο λόγο σκυμμένος.Τον πλησίασα σιγά σιγά,ώσπου έφτασα δίπλα του.

"Στεφαν"

Αυτός σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε.Τα μάτια του ήταν κατακόκκινα και κάτω από αυτά υπήρχαν μπλε-μαύρες φλέβες.Το στόμα του ήταν πασαλιμενο με ένα κόκκινο υγρό.Στην αρχή δεν κατάλαβα,αλλά μετά είδα ένα σακουλάκι με αίμα στα χέρια του,από αυτά που υπάρχουν στα νοσοκομεια.

"Συγνωμη που σε διακόπτω"είπα με μια φατσα γεμάτη αηδία.
"Μην κάνεις ετσι,αυτο σε λιγο θα ειναι το υγρό που θα σε κρατάει στην ζωή."Είπε και σηκώθηκε απο τον καναπε πετωντας το άδειο σακουλάκι στο τραπεζάκι.
"Ναι...τελως πάντων...Πιστεύω πως είναι η ώρα για να βγούμε να βρούμε ην Βαιολετ,δεν νομίζεις;"είπα και του έδειξε το ρολόι στον τοίχο.
"Ναι έχεις δίκιο."Είπε."Ετοιμάσου"

Πήγα πάνω στο δωματειο και πήρα την τσάντα μου εχοντας μέσα έναν μικρό πάσαλο.Φυικα και δεν θα σκοτωνα την κολλητή μου,αλλά σε περίπτωση που ΘΑ δεχόμουν επίθεση θα μπορούσα να της το χώσω σε κάποιο άλλο μέρος του σώματος αντι της καρδιά.Έτσι και αλλιώς μπορεί να θεραπευτεί.Κατέβηκα κάτω στο σαλόνι και βρηκα τον Στεφαν να με περιμένει φορώντας ένα μαύρο δερμάτινο μπουφάν.Δάγκωσε ΤΑ χείλη μου και τον πλησίασα .

"Έτοιμη;;"Είπε ανοίγοντας την πόρτα.
"Έτοιμη."Είπα και βγήκα από το σπίτι.Μπήκαμε μέσα στο αμάξι,και το βάλαμε μπρος.