SOĞUK

Bölüm :1

  
       Herkez okumaya başladığı tarihi yazabilir mi lütfen .

      
          Merhaba okuyucularım bu ikinci hikayem ama ilki pek te iyi olmadı sanırım . inşallah bu okunur yorumlarınızı bekliyorum ♡♡

----------------------------------------------
    

          Ayakkabılarımı  raftan  alıp çıktım  evden . Canım sıkkındı zaten daha  fazla  duramayacaktım  evde .  Yalnızlığa  ihtiyacım vardı .
   
  Sağa doğru yürümeye başladım .  Hayır  başımı alıp  gitmiyorum bir yerlere , son zamanlarda sürekli  gittiğim  yere  gidiyordum . Sahile .

   
En sonunda gelmiştim .  Iskeleye  oturup ayakkabılarımı  çıkardım   ve  ayaklarımı  suyun  içine  soktum .

  Şimdiden  rahatlamıştım bile burası bana huzur veriyordu .akşam olunca ise  çatı da otururdum .  Belki  kafamın içindeki sesler daha da fazlalaşıyordu ama  kalabalığı sevmiyordum ne  yapayım .

   Burada daha ne kadar kalacağımı bilmiyordum hatta şu an saatin kaç olduğundan haberim yoktu telefona bakmayı en sonunda akıl edip elimi cebime attım ama telefon yoktu . Lanet olsun telefonu evde unutmuş olmaldıyım .

   Hava kararmaya başlamıştı .  Sorun  yoktu  aslında beni  merak edicek  yoktu , bi annemle babamı  bide burcuyu saymazsak  tabi .  Gerçi başkasına  ihtiyacım  yoktu , kimseye muhtaç değildim  .  Kendi kendime yetiniyorum  ben  zaten . Ben  dalıp  gitmişken  yanımda bir kıpırtı  oluştu . Korkmamıştım  . Kafamı  yavaşça   yana çevirdim .

      Aşağı   yukarı   benim    yaşlarımda  bir  çocuktu.   Saçları  dağınıktı . Muhtemelen   saçlarını  karıştırmıştı  ya da  saçının  doğal hali  böyleydi.  

  Ona çok  baktığımı  farkederek  önüme döndüm  . Yakışıklı bir  çocuktu  ama  yüz hatları  sert falan değildi  . Sadece  şu an sinirliydi  sanırım  o yüzden de kaşları  çatıktı . Oysaki yüzü  bebek yüzlüydü . Ne olmuştu  bu kadar da böyleydi merak  etmiştim  doğrusu .

  Iyi  birine  benziyordu  ama  herkese hemen  güvenemiyordum o yüzden  hemen karar vermemeye karar verdim . Insanları  dış görünüşüne  göre  yargılamayı  bırakmalıydım .  Önemli  olan iç  güzellikti .

  Bir  süre  daha  gökyüzünü  izledim  . Ne o konuşuyordu  ne de  ben  .  Yanıma  neden  geldiğini  anlayamamıştım . Ne yani  böyle  oturup  duracakmıydık  ?  Pek  konuşmayı  sevmezdim  daha  çok sessiz    kalmayı    tercih    ederdim . Yanımdaki  çocuğun bana  baktığını  farkettim   ve  kafamı ona  doğru  çevirip   " Sen  hayırdır  "  gibi oynattım  . Büyük  ihtimalle  ne demek  istediğimi  anlamamıştı  .

  Çocuğun  yüzü  gülünce  bir an  şaşırdım  .  Niye  güldüğünü  anlamamıştım  açıkçası  . Sordugum  soruya   karşılık  gülümsemesi  genişledi  .

     
      -Ne  diye  gülüyon  değişik  ?

Bu çocuk  biraz  önce  üzgün   değil miydi  ya  yoksa  numara  mı  yapıyordu  lan  . Anlamamıştım  .  Bu çocuk  olunca işin içinde  hiçbirşey  anlamıyordum   hadi  hayırlısı.

     - Değişik ha ?  Bu sefer  kahkaha  atmaya  başlayınca   çocuğa  tuhaf  bakışlar  atıyordum  .

     -Evet .  Bunu gayet  doğal  söylemiştim  .  Çocuk    bu sefer  kendini   gülmemek    için     zor   tutuyordu   .    Bu kadar  komik    olan şey neydi  ?
  Hayır  söylesinde  bende  güleyim değil mi  yani canım  allah allah .  Böyle  kendi kendine  gülünce  canı  sıkılmıyor mu acaba  anlamıyorum,  bari  komik  bisey  olsa .