Trust Me

14. Onthuld

Hoi! Weer een nieuw stukkie, veel leesplezier! Dit liedje hierboven is prachtig, dus als je het fijn vind kan je het luisteren tijdens het lezen. Jullie zullen merken dat het boek steeds dieper gaat. Alsjeblieft vertel wat jullie er van vinden. (Deze laat ik staan is cute haha)

Joost P.O.V.
Tranen druppelen van mijn wimpers op mijn broek. Wat valt er te zeggen? Niks. Link was halverwege het verhaal binnengekomen. Met open mond staarde hij voor zich uit. Ik kijk opzij naar Jeremy. Hij was lijkbleek geworden en hij zag er gebroken uit. Gebroken door zijn verleden. Mensen zeggen altijd dat je je verleden achter je moet laten. Maar wat nou als dat niet mogelijk is? Wat als je verléden je hart zodanig heeft beschadigt dat het niet meer terug te draaien valt? Wat moet je dan doen? Mensen begrijpen niet dat woorden moordwapens zijn. Je doet iemand pijn zonder diegene aan te raken. Maar dat betekent niet dat het minder pijn doet. Words kill. Waarom begrijpen mensen dat niet? Waarom kunnen ze geen betekenis zetten achter het woord 'pijn'. Ik vraag me soms af wat mensen dachten toen ze een woord zochten voor een betekenis. Hadden ze überhaupt wel logisch nagedacht? Of was het een uitvlucht naar bevestiging en structuur? Mensen zoeken altijd naar bevestiging, want ja, als iets niet zeker is of niemand anders heeft het, ben je 'anders'. Nu ik hier zo over nadenk besef ik me dat niemand zich kan inbeelden wat Jeremy voelde. Het verdriet moet ondragelijk zijn geweest. Valt daar mee te leven? Blijkbaar. Kan niemand dan wat dieper kijken dan de buitenkant? De buitenkant van een persoon is éen groot masker. Onder dat masker schuilt vaak een heel ander persoon. Die knappe, drukke jongen is opeens niet meer zoals je dacht. Maar niemand komt daar achter, want het zit verscholen, verscholen achter een masker van leugens. Er is niemand die bij jouw gedachten kan, die zijn van jou. Wat zou Jeremy nu denken? En Link? Harm? Hetzelfde als ik? Niemand zal het weten, net zoals niemand mijn gedachtes zal weten. Sommige mensen hebben echt geen hart, net zoals Duncan geen blinde darm heeft. (Sorry, dit moest. Ja). Zien ze dan niet de pijn, het verdriet in iemands ogen? De pijn die wij elke keer weer zien als we naar Jeremy kijken.
"Joost!" "Help!" Dat is het moment dat ik uit mijn gedachten word getrokken. Ik kijk recht in de verwilderde ogen van Jeremy. Zijn borstkas gaat wild op en neer en het geluid van zijn adem klinkt niet goed. Paniek.
Link rent naar boven om Jeremy zijn apparaatje te pakken. Het moet ervoor zorgen dat zijn adem weer regelmatig word. Best dom eigenlijk. Zo'n stom, klein apparaatje wat je in leven zou moeten houden. Stel je voor, je leven is afhankelijk van zo'n stom ding. Harm tilt Jeremy naar de bank en zet hem rechtop. Link komt eraan en duwt het buisje in Jeremy zijn mond. Het maakt een hard, hol geluid. Langzaam komt er weer wat kleur op het dunne gezicht en word het geluid regelmatiger. Opgelucht laat ik me op de bank vallen. De radio staat zacht aan. Ik hoor Link zachtjes mee neuriën. Hij ligt met mijn hoofd tegen en slapende Jeremy aan.

I remember  tears streaming down your face
When I said, I'll never let you go
When all those shadows almost killed your light
I remember you said, don't leave me here alone
But all that's dead and gone and passed tonight

Just close your eyes *ik sluit mijn ogen*
The sun is going down
You'll be alright
No one can hurt you now
Come morning light
You and I'll be safe and sound

De tranen stromen over Link zijn wangen. Met zoveel gevoel zingt hij dit voor Jeremy. Ik heb er geen woorden voor. Ik wou dat de woorden van het liedje werkelijkheid waren, dat het niet zomaar een liedje was. Van de buitenkant word Jeremy beter, maar zal hij ooit beter worden aan de binnenkant?

Jeremy P.O.V.
Elke bons van mijn hart voel ik in mijn lichaam. Ik lig met mijn ogen gesloten tegen Link aan, het voelt fijn. Na alles is het fijn om iemand te hebben die je vertrouwt, die zegt dat het goedkomt en je troost. Waar verdien ik dit aan? Ik heb geen idee. De persoon waar ik tegenaan lig is warm en voelt zacht aan. Een lieve rustige stem praat tegen me. Maar het klinkt niet als praten, eerder als, zingen? Het geeft me een ontspannend gevoel en al gauw voel ik dat ik in slaap val.

Een enorme knal zorgt ervoor dat ik mijn ogen open doe. Verward kijk ik om me heen. Link zit met zijn lichaam beschermend voor me. Ik hoor overal geschreeuw en chaos. Meer tijd om om me heen te kijken heb ik niet, want Link trekt me in éen beweging omhoog en duwt me in mijn rolstoel. Ik wil uit een reflex opstaan maar zak door mijn benen. Link vangt me behendig op en fluistert in mijn oor: "Ssst, het komt goed, vertrouw me maar". Nog steeds is het moeilijk om mensen te vertrouwen, maar er is nu geen andere optie. Ik laat me weer langzaam in de rolstoel zakken en Link begint te duwen. Boven het geschreeuw uit hoor ik Joost. "LINK?!" Link schreeuwt Ja. "BRENG JEREMY IN VEILIGHEID!" "GA ERHEEN, NU!" Link staat vastberaden op en duwt me naar de voordeur. Wat is er allemaal aan de hand?! Waar brengt Link me heen?! "L-link?" "I-ik ben bang". Ik voel dat mijn hart harder begint te kloppen. Ik verlies de controle. "Jeremy!" "Doe even rustig, je ademt te snel!" De minuten vliegen voorbij. Het lijkt alsof Link precies weet waar hij naartoe gaat. Verstard kijk ik voor me uit. Wat moet ik anders? In een dicht bos loopt een zandpaadje. De rolstoel hapert en kan niet door het zand. Link trekt me snel omhoog en we vervolgen onze tocht. Ik leun met mijn hele gewicht op Link, anders zou ik omvallen. "W-waar zijn Harm en Joost?" Vraag ik. Link kijkt strak voor zich uit en antwoord niet. Op een open plek staat een klein boshutje. Link tovert ergens een sleutel vandaan en opent de deur. Eerst begeleid hij me naar binnen en kijkt dan of er niemand buiten staat. Al deze stress is veel, maar dan ook veel te veel voor me. Vermoeid laat ik me op de stoffige bank vallen in het midden van de kamer. Ik voel de kracht uit mijn lichaam wegtrekken, maar besluit dat het nu even niet erg is, ik vertrouw Link.

Een beetje kort maar deal with it!! Wat is er allemaal aan de hand mensen? Je leest het de volgende keer! Ik ben al begonnen met schrijven voor mn volgende boek! Die komt hierna! Dus ik ben al lekker hyped! Kusjes Nina! Druk ff op het sterretje en laat n reactie achter!