Madame Chique

Chapter 8 - El verdadero

"Waar breng je me nu weer naartoe?" vroeg ik, na zo'n 10 minuten wandelen. "Geduld, madame Chique." Ik zuchtte en stapte verder. "Het moet hier ergens zijn..." brabbelde hij in zichzelf. "Ah, ja! Daar heb je het." Nadat hij die woorden had uitgesproken, begon hij sneller te stappen en ik moest hem letterlijk al lopend inhalen. Wanneer ik Dylan eindelijk bereikt had, zag ik een klein, knus restaurantje dat verborgen lag tussen rozenstruiken en bomen. "Zie hier 'El verdadero'," zei hij trots. "En wat betekent dat als ik vragen mag," vroeg ik nieuwsgierig. "Nee, dat mag je niet vragen." Hij wilde binnenstappen en ik moest lachen, maar toen ik besefte dat hij het echt meende, stopte ik. "Wacht, meen je dat echt?" "Ja," antwoordde hij droog. "En waarom mag ik dat niet vragen?" vroeg ik geërgerd. "Omdat... Omdat... Ja, gewoon. Daarom." "Nee, ik wil het wete-... Oh, ik snap het al. Je weet gewoon niet wat het betekent." Ik keek hem uitdagend aan. "Natuurlijk weet ik wat het betekent," zei hij geërgerd." "Nee, hoor. Je weet gewoon niet wat het betekent. Dat is de reden waarom je het me niet vertelt. Omdat je het gewoon niet weet." "Dat is niet waar. Ik weet wat het betekent! Het betekent-... Wacht eens even, ik heb je spelletje wel door." "Welk spel?" zei ik onschuldig. "Ja, ja. Ik heb je wel door, hoor. Daar ga ik dus echt niet in trappen, hé," zei hij al lachend. Ik zuchtte en keek hem dan smekend aan. "Alsjeblieft, wat maakt het zelfs uit als ik weet wat het betekent? Vertel het me gewoon." "Nee." "Je weet toch dat ik het gewoon op internet kan opzoeken, hé." "Ja, dat weet ik. Maar ik weet ook dat je veel te lui bent om het op te zoeken." Nadat hij dat zei, knipoogde hij naar me. "Wat? Ik ben helemaal niet lui!" "Ben je wel." "Ben ik niet." "Ben je wel." "Ben ik niet!" "Ben je wel, maar kunnen we nu alsjeblieft gaan eten, want ik sterf van de honger en straks is het al weer tijd om te gaan." Ik zuchtte en gaf dan uiteindelijk toe. Hij pakte mijn hand weer vast en ik slenterde achter hem aan.

"Dylan, Hola! Fijn je weer te zien." Een man liep op Dylan af en knuffelde hem. "Giovanni! Fijn jou ook weer terug te zien," zei hij lachend. "Wat brengt jou hier?" zei de man, die blijkbaar Giovanni heet. "Ik kom samen met deze prachtige vrouw iets eten." Nadat hij dat zei, keek hij me recht in de ogen aan en glimlachte. Dan zie ik Giovanni zijn hoofd 90 graden draaien en naar mij kijken. "Oh, en wie ben jij als ik vragen mag, chica?" zei hij enthousiast. "Ik heet Emily, Emily Chique." "Ah, Emily!" Giovanni lachte en trok me in een knuffel. "Jij moet vast heel bijzonder zijn voor Dylan. Hij neemt nooit chica's mee naar dit restaurant." "Oh, echt waar?" Ik keek Dylan glunderend aan. Hij werd rood en staarde naar de grond. "Oh, Dylan! Je bloost helemaal. Wat doet dit meisje allemaal met jou?" Giovanni lachte en knipoogde dan naar mij. "Stop, Giovanni. Dit is gênant," zei hij dan fluisterend, maar net luid genoeg zodat ik het kon horen. "Wat bedoel je gênant? Er is toch niets gênants aan dat je el verdadero hebt gevonden?" zei hij grinnikend.

Wacht eens even. Zei hij nu..?

Dylan keek me meteen verschrikt aan en ik staarde verward naar Giovanni. "El verdadero?" vroeg ik Giovanni. "Ja, wat? Weet je niet wat dat betekent dan? Dat beteke-..." "Giovanni," onderbrak Dylan hem snel, "Ik sterf echt van de honger. Kunnen we alsjeblieft iets eten?" "Maar natuurlijk! Alles voor mijn kleine neefje." Nadat hij dat zei, leidde hij ons naar een tafeltje en meldde hij ons dat hij de menu's ging halen. "Ik wist niet dat je van Spaanse afkomst komt?" "Ja, hij is verre, verre familie van mij. Hij is als een oom voor me," zei hij trots. "Sorry dat ik jullie zo lang liet wachten. Hier zijn de menu's. Roep me maar als jullie hebben gekozen," zei Giovanni uitgeput. "Giovanni, je hoeft je helemaal niet zo op te winden. Behandel ons maar als een normale klant," lachte Dylan. "Dylan, hoe kan ik jou nu als een normale klant behandelen? Je bent mijn kleine neefje." Nadat hij dat zei, wreef hij in Dylan zijn haar. Daarna werd hij geroepen door één of andere kelner en liep hij weg.

Toen ik terug keek naar Dylan, zag ik dat zijn haar helemaal in de war zat. "Oh mijn hemel," lachte ik, "Wat is er met je haar?" "Stop met lachen en help me liever," zei Dylan geïrriteerd. Hij probeerde het terug goed te krijgen, maar hij maakte het juist erger. "Moet ik je misschien helpen?" zei ik, nog steeds lachend. "Ja, dat zou heel fijn zijn." Ik stond recht en ging naar hem toe. Toen ik voor hem stond, begon ik zijn haar wat beter te leggen. "Hey, hey! Wat doe je nu? Je moet me juist helpen? Niet verergeren," riep Dylan gepanikeerd. "Verergeren? Wat klets je allemaal? Het ziet er véél beter uit vergeleken met daarnet," zei ik beledigd. "Véél beter?" "Uhu." "Als jij het zegt, madame Chique, dan moet het wel zo zijn." Hij grijnst weer naar me en ik krijg het warmer. "Ehmm... Zoals ik al zei, ik ben je manager en het is niet de bedoeling dat je flirt met je manager." "Het spijt me, madame Chique. Kun je dat even herhalen? Ik hoorde je niet, omdat ik zo afgeleid werd door je schoonheid." "Oké, stop. Nu maak je het alleen maar ongemakkelijker." "Hoe bedoel j-..." "Hebben jullie al gekozen?" vroeg Giovanni, die ineens verscheen. "N-..." "Ja!" onderbrak ik Dylan.

~

"Het was echt heel lekker. Dankuwel, Giovanni." "Ah, geen probleem, Dylan. Ik ben blij dat het heeft gesmaakt." Dan gaf Giovanni nog een hand aan Dylan en gaf hij mij een kus op de wang. "Jullie zijn heel erg schattig samen. Vergeet me niet uit te nodigen op jullie trouw, hé?" Hij lachte en Dylan lachte mee. "Dat zullen we zeker niet vergeten, hoor," lachte Dylan. "Wel, dan ga ik maar. Ik moet nog een paar dingen regelen. Zie ik jullie snel terug?" vroeg Giovanni. "Maar natuurlijk. Nog een fijne dag, hé."

"Dus... We gaan blijkbaar trouwen," vroeg ik hem grinnikend. "Ja," zei hij serieus. "Hmm, en ik krijg er geen inspraak in?" "Nee, niet echt." "Wat ben je toch een geweldige 'verloofde'," zei ik dan sarcastisch. "Weet ik, madame Chique. Weet i-... Oh, shoot," vloekte hij ineens. Hij stopte en trok me mee in een struik. "Wow, rustig aan. Wat is er?" vroeg ik hem geschrokken. Hij keek over de struik heen naar iets of iemand. "Hallo? Krijg ik nog antwoord of wat?" begin ik ongeduldig. Hij staarde nog eventjes over de struik heen en keek me dan aan. "Dat is mijn ex, Shelby," zei hij dan. "Dus?" "Nee, je begrijpt het niet. Het liep niet echt goed af..." Terwijl hij dat zei, wreef hij nerveus in zijn nek. Ik zuchtte. "Wat heb je gedaan? Zeg me niet dat je vreemd bent gegaan, hé." Nadat ik dat zei, keek hij me geschokt aan. "Wat? Denk je dat het mijn schuld was?" "Ehmm... Ja? Nee? Misschien." Hij keek me nog steeds geschokt aan. "Het was niet mijn schuld, oké? Ik was echt-... Ik vond haar echt heel leuk, maar echt heel leuk. En ja, toen ging ze vreemd met een ander en dat brak mijn hart. Sindsdien heb ik haar nooit meer gesproken of gezien," zei hij dan met een krop in zijn keel. Hij keek weg en slikte. "Oh... Het spijt me, Dylan," zei ik dan schuldig. "Het geeft niets. Jij kon het niet weten." Hij schonk me een kleine glimlach en ik glimlachte terug. "Kom, we moeten echt gaan. Anders komen we te laat bij het interview." "Nee, wacht alsjeblieft! Ik wil haar echt niet zien. Alsjeblieft, Emily," smeekte hij me. "Sorry, Dylan. Maar dit is mijn baan. Je moet trouwens ooit je angst overwinnen. Dus kom. Ik ben bij je," moedigde ik hem aan.

Hij zuchtte en we stapten samen uit de struik. Ik zag dat Shelby naar ons keek. "DYLAN!!" riep ze. "OH MY GODDDDDD," zei ze met een hoog, schel stemmetje. "Help me, help me, help me..." fluisterde Dylan in mijn oor. Wanneer ze eindelijk voor ons stond, gaf ze Dylan een knuffel. "Wat fijn je weer te zie-..." Toen merkte ze mij op en keek ze me met een blik vol afschuw aan. "En wie ben jij?" vroeg ze met een gemene toon. "Ik ben Emily, Emily Chiq-..." "Nee, dat bedoel ik niet, domoor. Ik bedoel: Wat. Doe. Je. Hier. Met. Dylan?" "Excuseer?" vroeg ik haar. "Ben je doof of zo? Of ben je gewoon dom? Ugh. Dylan, wat doe je hier met die... Met dat." En toen ze 'dat' zei, wees ze met haar vinger met nepnagel naar mij. "Ehmm-..." "Ik ben toevallig wel zijn vriendin, hoor," onderbrak ik Dylan. Ze keek geschokt naar me, maar herpakte zich dan. "Ja, tuuurlijk. Alsof jij ooit zijn vriendin kunt zijn. Is ze een stalker van jou, schat?" vroeg ze Dylan. "Nee, ze is geen stalker? Ze heeft gelijk. Zij is mijn vriendin," zei hij trots. En meteen daarna legde hij zijn arm om mijn schouders heen. "Oh! Wat? Hoe kun je je zo verlagen, Dylan?" "Wat zeg je daar?" vroeg ik beledigd. "Verlagen? Hoe bedoel je 'verlagen'? Ik heb het mooiste, leukste en grappigste meisje ooit gevonden. Hoe kan ik me nog verlagen als ik jou ooit heb gehad," zei hij dan.

Oh, BURN.

Ze maakte een 'O'-geluidje en stampte dan met haar voet tegen de grond. "Jullie verdienen elkaar." En nadat ze dat zei, flipte ze haar haar en liep weg.

"Wat een sukkel. Ik snap niet dat je haar ooit leuk hebt gevonden," vertelde ik Dylan verbaasd. "Ja, ik snap het ook echt niet," grinnikte hij. "Trouwens, bedankt dat je voor me opkwam," fluisterde ik. "Wat zei je? Ik hoorde je niet zo goed?" Hij legde zijn hand rond zijn oor en grijnsde. "Je hebt me wel gehoord, sukkel." "Sukkel? Noem je mij nu een sukkel? Nadat ik speciaal voor jou ben opgekomen?" zei hij nep-beledigd. Ik lachte en duwde hem zachtjes weg. "Ha-Ha. Grappig." "Nee, nee. Graag gedaan. Het was ook niet zo moeilijk, hoor. Ik meende alles wat ik zei." We stopten allebei met stappen en hij keek me diep in de ogen aan. "Emily, ik-..." *BZZZ*BZZZ*BZZZ*BZZZ* "Oh, wacht even... Hallo, met Emily Chique-... Is het al zo laat?-... Ja, we komen er meteen aan. We zijn al onderweg-... Ja, dag, tot zo. We moeten echt dringend door! We zijn al te laat. Ehmm.. Juist. Wat wilde je me nog vertellen?" vroeg ik hem. "Ehmm, nee, niets! Laat vallen. Het is niet zo belangrijk. Kom, laten we vertrekken."

------

Helloooo,

Weer een nieuw hoofdstukje, en deze keer extra lang voor jullie. Ik zal vanaf nu elke dinsdag een nieuw hoofdstukje posten, dus be prepared. ;)

Zie jullie super graag! Love & kisses, shuwenhu

PS. Wat vinden jullie van de nieuwe cover op dit boek? Gemaakt door mijn allerliefste zus liwenhu dus zeker eens haar profiel checken :))