My Bestfriend, My Love (One-Shot)

Short Story

"Where the hell are you?" The stupid monkey asked. He's really annoying and irritating.

"I'm on my way stupid." I answered then I ended the call.

After that I headed to the secret place. Kung saan niya ako pinapapunta. He said that he had something to tell if I know he needs me.

He is Terrence Jay Montereal. He is my only bestfriend since then. He's also the guy I loved. Actually, since high school and now were college already. Maybe more than 3 years I guess.

Siya lang ang nag-iisang special someone ko. I also promised to myself that no matter what happens I'll always be his side.

Kaya ngayong heart broken na naman siya as usual magiging kagabay na naman niya ako pero okay lang sa akin kahit masakit.

"You're drinking alcohol again? Umaga pa kaya, uy!" Bungad ko sa kanya nang makita siyang umiinum ulit ng alak. Daily routine na nga niyan eh. Ts.

"It's hurt bigtime." His crying again.

I sighed. Kung ako lang sana ang minahal mo hindi ka magkakaganito. Ano ba kasing meron sa kanya na wala ako ha? Terrence.

Pinunasan ko ang mga luha niya tsaka yinakap. Ito lang ang alam ko para icomfort siya.

"Shhh. Stop crying. You look like a kid." I joked and he laughed but a fake one.

Parang baliw lang eh. Iiyak tapos tatawa kahit fake lang. Aaahys. But di pa kasi ako nasanay sa taong 'to.

Namimiss ko na rin yung dating bestfriend ko na laging palatawa, mapantrip, masayahin.

"Sana ikaw na lang ang minahal ko." He said between his sobs. Oo nga eh. Sana ako na lang. "Pero hindi kasi pwede."

I know. Yan na lang ang lagi mong sinasabi. Ang hindi pwedeng ako na lang.

"Bakit?" Tanong ko na. Di ko na rin kasi mapigilan ang sarili ko dahil sobrang curious na ako kung bakit hindi pwede.

Ilang beses na niya yan sinasabi pero bakit ganon? Minamahal ko pa rin siya. Hindi pa rin ako natututo. Hindi pa rin ako tumitigil. Bakit ang sakit pa rin?

Pati na rin ako naiyak dahil sa sobrang sakit na.

Papikit pikit na rin siya.

Kung masakit kanina mas dumoble pa dahil sa sinabi niya. Dahil sa narinig ko. My heart torn in two.

"Kasi si Aleah lang ang mahal ko." He paused. Grabe. "At mamahalin ko." Ang sakit. Sobra! Tagos na tagos.

Ang swerte ni Aleah kasi mahal siya nang mahal ko. Napaisip ako. Kung wala ba si Aleah mamahalin niya din ba ako? Magiging kami kaya?

'I wish I'm Aleah.'

What a stupid wish Bri. Kahit kailan naman kasi hinding hindi ako magiging si Aleah. Impossible.

Pagkasabi niya yun ay nakatulog na siya. Tinitigan ko siya sa mukha.

"Hay! Kailan ka ba titino ha, Terrence? Kailan mo ba ako mamahalin pabalik? Sana ako na lang mahalin mo at huwag na si Aleah. Terrence andito ako. Andito ako na nagmamahal sayo pero bakit hindi mo din ako kayang mahalin?" Bulong ko sa kanya.

Parang tanga lang eh. Kinakausap ang tulog. Pero mabuti na rin 'to para masabi ko ang mga hinanakit ko.

Tuloy pa rin ang agos ng mga luha ko. Damn It.

"I wish you'll loved me as much as I loved you." Pinunasan ko na ang mga luha ko at luha na rin niya tsaka ko siya sinakay dito sa likod ko.

Piggy back ride ulit. Kahit sobrang bigat niya kakayanin ko pa rin para sa mahal ko.

"I love you Aleah." He blurted out all of sudden. I formed a weak smile. Kahit din pala sa panaginip siya pa rin. Si Aleah pa rin. Kailan ba magiging ako? Ha?

Muli na namang tumulo ang mga pesteng kong mga luha. Kainis.

-

Sinakay ko na muna siya sa back seat. At nang masigurado ko nang comfortable na siya ay sumakay na din ako sa driver seat.

At patuloy pa rin ang pag-agos ng mga luha ko. Ayuko! Ayuko na ng ganito!

"Ano ba? Tumigil na nga kayo?" Hinang pakiusap ko sa mga luha ko.

Kahit naman kasi anong gawin ko si Aleah pa rin ang mahal niya at hindi magiging ako.

Maybe it'll be better if I'll go somewhere, far away from him. Para makalimutan ko na 'tong nararamdaman ko sa kanya.

The Next Day.

I'm on my way to Airport. Napagdesisyonan ko na sa Italy muna ako pansamantala. At hindi na rin ako nag-atubiling magpaalam sa kanya baka kasi hindi ako tumuloy at hindi ko kakayanin. Mas mabuti na 'to siguro.

Paalam na muna Philippines.

-

After how many years...

"Bonjour. I'm here at the airport. Fetch me up." I am busy talking to my butler.

Andito na kasi ako sa Pilipinas. Nagbabalik na ako. And after how many years na nasa Italy ako wala pa ring pinagbago ang Pilipinas.

"Best friend Brianna. How are you?" Excited na bungad sa akin ni Aleah.

Were bestfriends. Napilitan lang ako kasi nga nakiusap sa akin si Teerence dahil sila na daw. They've been together for so long.

I admitted I still love him but I have no choice but to accept the fact that I will never be his girlfriend.

"Anyways, we'll be the one to fetch you up. Is that okey?"

I nodded. Do I still have a choice?

"Sure. Why not?" I sincerely answered.

"Best friend." Oh my god that voice. I'm nervous. Ghad. What the. Bri Relax.

He hugged me so tight like there's no tomorrow. I hugged him back. "You've changed." I know.

He said that while he's looking to his girlfriend. I smiled but deep inside I'm dying.

"Let's go." Aleah. And they help me to take my things.

Seeing them so sweet? It hurts. A lot.

And I am Brianna Lee. Who fell in love with the person who can't love me back. And also wishing that someday I'll be Terrence girlfriend. Not right now but hoping someday. And this is my story. My best friend, My love. 💔