SECOND LOVE: ABMMN1 Side Story ✅

ZELLINE[5]

A/N: Dedicated to you, angeliiineee_! Thank you so much for reading this story! :)

Enjoy reading, readers! ^____^

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

CHAPTER 5

MATT'S POV

"Where are you going?" I hid the fears in my dangerous voice when I saw my wife packing her things.

She looked at me with full of determination. "I'm leaving you, Matt."

My heart suddenly stops beating when I heard those words from her. No. She can't. "No. You can't leave this house. You can't just leave me, Pen."

I saw the pain and anger in her eyes. Yes, she has all the rights to be mad at me. Masama at desperado na ang tingin niya sakin dahil sinira ko raw ang buhay niya. Ang magiging buhay sana nila ng kapatid ko.

"Nakikita mo ba kung gaano ako kamiserable dito sa bahay mo? Hindi! Dahil makasarili ka! You're so selfish and unfair, Matt! Sabi mo, gusto mo kong nakikitang masaya. Sa tingin mo ba, masaya ako? Ikaw ang dahilan nang lahat ng sakit at kalungkutan ko! Inilayo mo ko sa lalaking mahal ko! Sinaktan mo kami pareho! Sinaktan mo ang sarili mong kapatid dahil sa lecheng pagmamahal mo sakin na sinasabi mo!" umiiyak na pahayag niya habang tinutulak ako sa dibdib.

I didn't say anything to defend myself. She's right. I'm selfish and unfair. But, that's because I love her! I damn love her that I'm willing to do everything just to be with her forever.

"Araw-araw at gabi-gabi akong nakikiusap sayo na pakawalan mo na ko. Na hayaan mo na kami ng kapatid mo. Pero, hindi ka nakinig at nagbingi-bingihan lang. Nagbulag-bulagan ka sa lahat ng sakit na idinulot mo samin. Now, I had enough, Matt. Pinirmahan ko na ang annullment papers natin. It's up to you what you're going to do with that thing. Pirmahan mo man o hindi, hindi na ko babalik pa sayo."

Natigilan ako at hindi nakagalaw sa sinabi niyang iyon. Natauhan lang ako nang makitang naglalakad na siya palabas ng bahay. Walang pagdadalawang-isip na hinabol ko siya.

"Pen! You can't do this to me! Stop! Don't leave me!" I yelled while running towards her.

Mas bumilis ang mga hakbang niya, pero nagawa ko pa rin siyang mahabol at hawakan bago makalabas ng gate. "Hindi mo ko iiwan, Penelope!" mariin at muling sigaw ko. Sobra akong natatakot. At dahil natatakot ako, desperado na talaga ako. Natatakot akong tuluyan na niya kong iwan.

Pumiglas siya sa pagkakahawak ko. "Iiwan na kita, Matt. Hayaan mo na kami ni Joshua."

"No! Hindi ko hahayaang maging masaya kayo habang ako naman ay miserableng mag-isa sa bahay na 'to. I won't let that happen!" Kung hindi rin lang siya mapapasaakin, hindi rin siya makukuha ng kapatid ko. Walang magiging masaya sa aming tatlo.