Creepypasta (Greek)

Denial

Χαιρέτισα τους φίλους μου κουνώντας το χέρι μου καθώς κατεβαίνα από το σχολικό για να πάω στο σπίτι μου.
Ένιωθα πολύ ενθουσιασμένη που θα έβλεπα τους γονείς μου.
Χθες δεν είχαμε μιλήσει σχεδόν καθόλου, αφού ήταν και οι δυο τους άρρωστοι και είχαν μείνει όλη την μέρα κλεισμένοι μέσα στην κρεβατοκάμαρα τους. Έφτασα στο σπίτι μου με ένα ενθουσιασμένο χαμόγελο και φώναξα τους γονείς μου "Μαμά, μπαμπά;" κανένας δεν απάντησε.
Άρχισα να ανησυχώ, αφού σήμερα ο μπαμπάς μου είχε ρεπό και η μαμά μου δεν είχε διοργανώσει τίποτα σχέδια με τις φίλες της για αυτήν την εβδομάδα.
Κάπου εδώ στο σπίτι πρέπει να είναι σκέφτηκα.
Τότε θυμήθηκα πως σήμερα είχα σχολάσει νορίτερα.
Κοίταξα το ρολόι μου... Ναι, όντως, ήταν μόλις 12:30.
Πρέπει ακόμα να κοιμόντουσαν.
Έχοντας ακόμα εκείνο το ενθουσιασμένο χαμόγελο στο πρόσωπο μου πήγα στην κρεβατοκάμαρα τους για να τους ελέγξω.
Ναι, είχα δίκιο, ήταν ακόμα ξαπλωμένοι στο κρεβάτι τους.
Σκέφτηκα πως μάλλον θα ήταν καλύτερα να τους αφήσω να κοιμηθούν, αφού χρειάζονταν ξεκούραση αν ήθελαν να γίνουν καλύτερα.
Ήμουν έτοιμη να φύγω από το δωμάτιο, μα τότε πρόσεξα πως η σούπα που τους είχα φτιάξει χθες ήταν ακόμα πάνω στο κομοδίνο δίπλα από την μαμά μου.
Δεν την είχαν αγγίξει καν!
Μα πως περιμένουν να γίνουν καλύτερα αν δεν έτρωγαν;
Πήγα να πάρω το μπολ με την σούπα από το κομοδίνο και να το πάω στην κουζίνα και να το πλύνω.
Το κομοδίνο ήταν ακριβώς δίπλα από το κρεβάτι στην μεριά της μαμάς μου, έτσι καθώς το μάζευα έριξα μια ματιά στο πρόσωπο της μαμάς μου.
Ξάπλωνε εντελώς ακίνητη.
Το δέρμα της ήταν κατάλευκο.
Τα μαλλιά της ήταν μπερδεμένα και έδειχναν να ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση.
Το στόμα της έχασκε μισάνοιχτο.
Τα μάτια της ήταν ορθάνοιχτα.
Ήταν ακριβώς όπως και χθες που την έλεγξα, μόνο που τώρα... Μύριζε παράξενα...
Πρέπει να είναι που καθόταν σκεπασμένη σε αυτό το κρεβάτι όλη μέρα και πρέπει να είχε ιδρώσει.
Όταν θα ξυπνήσει θα της θύμησω να κάνει ένα ντουζ.

Πήγα στην κουζίνα και έπλυνα στα γρήγορα το μπολ.
Σπουδάζω ψυχολογία και έχω ένα σορό διάβασμα να κάνω.
Σήμερα μιλήσαμε στο σχολείο για ένα σύνδρομο που κάνει τον ασθενή να ζει σε άρνηση, πολλές φορές αυτό το παθαίνουν άνθρωποι αφού έχουν χάσει κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο και δεν μπορούν να το δεχτούν πως είναι όντως νεκρό.
Ο καθηγητής μας μας είπε πως ένα παράδειγμα ήταν ένας άντρας που ενώ εκείνος έλειπε στην δουλειά του η γυναίκα του είχε πεθάνει από κρίση άσθματος και όταν εκείνος την βρήκε δεν μπορούσε να δεχτεί με τίποτα πως η γυναίκα του ήταν όντως νεκρή και είχε πείσει τον εαυτό του πως η γυναίκα του απλώς κοιμόταν.
Ζούσε με το πτώμα της στην κρεβατοκάμαρα του για δύο ολόκληρους μήνες πριν να καλέσει την αστυνομία μια φίλη της γυναίκας όταν είδε πως η γυναίκα έλειπε για πάρα πολύ καιρό και πως ο άντρας συμπεριφέρονταν περίεργα. Όταν η αστυνομία έφτασε στο σπίτι τους και ανέσυραν το πτώμα της γυναίκας από το σπίτι, ο άντρας έκλαιγε και ούρλιαζε συνέχεια "Δεν είναι νεκρή, δεν είναι νεκρή, δεν το βλέπετε; απλά κοιμάται!" ούρλιαζε και χτυπιόταν τόσο που χρειάστηκε να του κάνουν ένεση με ηρεμιστικό.
Αυτό είναι πραγματικά φριχτό και ανατριχιαστικό!
Ζούσε για δύο ολόκληρους μήνες με το πτώμα της γυναίκας του...
Εγώ δεν θα μπορούσα να ζήσω ποτέ μου έτσι.