Onmogelijke Liefde (one direction)

58. Broken

*2 weken later*

Niall is nu 3 weken weg, wat betekent dat hij nog 9 weken weg zal blijven. Ik heb letterlijk elke dag met Ian doorgebracht. Als we niet in het nieuwe huis bezig waren, waren we dat wel in de studio. Ik ben me helemaal aan het overwerken en kom elke avond doodmoe thuis. Meteen neem ik dan een warme douche en stap in bed. Vandaag en morgen gaan we met Ian niet werken aan het huis. Vandaag zullen we de hele dag werken in de studio en veel fotoshoots doen en morgen gaan we meubels bekijken. Omdat ze pas weken later leveren, wil ik op tijd zijn.

Ik loop het gebouw binnen en zie Ian al meteen staan. Ik loop naar hem toe en zeg hem gedag.

Ik ga naar de kleedkamers en zie dat er allemaal gala-jurken voor me klaarstaan. Ik pak de eerste uit het rek en trek hem aan.

Als ik klaar ben loop ik de kamer uit en loop richting het camera-gedeelte. Opeens hoor ik Marcel naar me roepen.

"Amber! We doen de shoot buiten."

"Is goed."

Ik loop naar buiten en zie allemaal bloemen. Het is één groot bloemenveld. Verderop zie ik Ian in een pak.

Hij loopt op me af. Hij pakt mijn hand en laat me een rondje draaien.

"Je ziet er mooi uit," zegt hij.

"Dank je, jij ziet er ook goed uit."

Hij lacht zijn glimlach, die ik altijd zo leuk vind.

Ik krijg een mooie bos bloemen in mijn handen gedrukt. Samen met Ian ga ik onder de bloemenboog staan. Terwijl we poseren, worden er foto's gemaakt.

Als we klaar zijn, kleden we ons om en lopen we naar Marcel.

De foto's zien er echt heel erg leuk uit. Ian en ik lijken net een gelukkig stel.

Ik kijk op mijn mobiel en zie dat het al 20:00uur is.

"Ik ga naar huis," zeg ik terwijl ik mijn tas optil.

"Ik ook," zegt Ian.

Samen lopen we naar buiten. Ik zwaai nog even als ik naar mijn auto loop en hij naar de zijne.

Ik wil net oversteken als er opeens een auto uit het niets komt. Ik probeer nog opzij te springen, maar wordt toch geraakt. Ik hoor piepende banden en gillende mensen. Ik sluit mijn ogen en probeer rustig te blijven.

Ik voel dat mensen me aanraken en mijn naam roepen.

"Amber? Amber?" hoor ik een bekende stem.

"Ik ben oké, Ian."

"Heb je veel pijn?"

"Mijn been."

"Oke, blijf rustig. Hulp is al onderweg."

"Ian, ik heb ook hoofdpijn."

"Het komt goed Amber."

In de verte hoor ik sirenes, terwijl ik mezelf langzaam voel wegzakken.

~

Als ik mijn ogen open zie ik een verpleegster staan.

"Hallo Amber, hoe voel je je?"

"Goed, denk ik."

"Je hebt een ongeluk gehad. Je hebt je been gebroken en een lichte hersenschudding."

"Oh oke."

"Er is hier iemand voor je, mag hij binnenkomen?"

"Uuh ja, is goed."

Ze loopt de kamer uit en Ian loopt naar binnen.

"Hey," zeg ik.

"Hee, hoe gaat het?"