PSİKOPAT BADBOY'DAN HAMİLEYİM!

5-) BU NE ACI BE!!

- Şu işi hemen bitirelim, güzel kız.

Son dediği şey ile gözlerimi devirirken, kolumdan tutup yatağa uzanmamı sağladı. Pekala, şu an ne olacağı konusunda hiç bir fikrim yoktu ve gittikçe endişelenmeye başlıyordum. Acaba çok canım yanacak mıydı?
Çocuğun 'Savaş' denen psikopattan olduğuna yüzde yüz emindim çünkü başka seçenek yoktu.

İlk ve tek...

Yatakta uzanmış endişeli gözlerle Tarık denen çocuğa bakıyordum. Eline aldığı iyneyi açıp içine cam tüplerden birini boşalttıktan sonra bana dönmuştü. Sakin kalmaya çalışarak merak ettiğim soruyu sordum;
- ş..şey, çok canım yanıcak mı?

- Merak etme canın yanmicak. Çünkü hissetmiceksin, elimde gördüğün iyneyi sana vurucam ve sen bir kaç dakikalık uyuşma etkisiyle gözlerini kapattığında ben almam gereken sıvı örneğini alıcam.
Tamam mı?

- t..tamam.

Elindeki iyneyi yavşça vurduğunda refleks olarak gözlerimi sıkıca kapatmıştım. Hissettiğim küçük sızı ve sonrasında göz kapaklarıma düşen ağırlık ile gözlerimi yumdum.

ΔΔΔΔ

- Daha ne kadar beklicez?

- iynenin etkisi kısa süreli, uyanır birazdan.

- Sonuçlar?

- En kısa zamanda sana ulaştırıcam. Sıralamada öne aldım, merak etme bir kaç güne kalmaz eline gelir.

Kulağıma gelen uğultular ile gözlerimi araladım. Biraz daha yattığım hastane yatağında kendime gelmeye çalıştıktan sonra dirseklerimi yatağa dayayıp kalkmaya çalıştım. Bu gün oldukça yorulmuştum yemek yemediğim içinde kendimi iyice bitkin hissediyordum. Ayaklarımı yataktan aşağı sarkıtıp yatakta oturur pozisyona geldim.
Gözlerim ilk önce, Savaş'a birşeyler anlatan doktor çocuğa, oradan da sırtını odanın duvarına yaslamış Tarık denen çocuğu dikkatlice dinleyen Savaş'a kaymıştı.

Gözleri beni bulduğunda sırtını duvardan ayırıp dikeldi ve biraz daha bana baktıktan sonra ilerleyip odanın kapısını açtı. Odadan dışarı çıktıktan hemen sonra bende ayağı kalkıp Tarık denen çocuğa hızlı bir teşekkür ettikten sonra odadan çıktım.

Hastahanenin iğrenç ilaç kokusu burunuma geldikçe sanki bu koku mide bulantımı tetikliyordu. Hızla adımlarla Savaş denen psikopatın yanına yaklaştığımda asansörün önünde durmuştu. Hadi Ama!
Asansörün çağırma düğmesine bastıktan sonra yavaş hareketler ile bana döndü.
Asansör bulunduğumuz kata yaklaştıkça kalp atışlarım daha da hızlanıyordu sanki.
Gözlerimi kat sayacından çekip beni inceleyen gözlerine baktım. Gerçekten de beni mi izliyordu o ?
' herneyse, bu gayet doğal öyle değil mi? '
İçimdeki beynimi bulandıran sorulara ara verip, mırıltılı çıkan sesimle konuştum;
- b..ben, asansöre binmem.

Gözlerini biraz daha yüzümde oyaladıktan sonra açılan asansör kapılarıyla boş asansöre bindi ve bana taraf dönüp umursamazca konuştu;
- Merdivenleri kullanabilirsin. Hızlı ol ve aşağıda beni bekletme. Ufaklık .

Tam bir 'ÖKÜZ' !
Onu bekletmemem gerektiği kısmını oldukça uyarıcı bir tonda söylemişti.
Ufaklık? Hadi ama 'küçük kız'dan sonra şimdide bu mu?
Gözlerimi katta dolandırıp merdivenleri bulmaya çalıştım. Asansörün hemen yanında başlayan merdivenleri zarzor fark ettiğimde gerçektende kendimde olmadığımı anlamıştım.
Hızla ilerleyip merdivenleri inmeye başladım. Bir alt kata geldiğimde birkaç saniye durup tekrar merdivenleri inmeye başladım.
Tekrardan bir kat daha indiğimde hemen yanımda duran asansör sayacına baktım çoktan '0' a inmiş hatta şuan başka katlara çıkıyordu.
Uyarıcı ses tonu sanki kulaklarımda yankılanırken bu sefer merdivenleri ikişer ikişer atlayarak inmeye başladım .