Beşik Kertmesi(Kitap olduuu😍)

"Bir şey söyleyim mi,bence çok güzel oldun"

Merhaba benim sütlü çikolatalarım,meyveli pastalarım nasılsınız?Bugünde yepyeni bir bölümle karşınızdayım.Biraz ilginç oldu ama bakalım umarım beğenirsiniz.Bu arada bu bölüme en fazla yorum yazan kişi için özel şiir yazacağım.Nasıl olur bilmiyorum ama bakacağız artık.Olmadı bir kaç küçük yardım alırım😜😜Neyse hepinizi çok seviyorum,kendinize iyi bakın.Herkese keyifli okumalar...😘😘😘

....

"Gerçekten benden mi şüpheleniyorsunuz?!"

Emre inanamaz bir şekilde bize bakarken bir anda fazla üstüne gittiğimi düşünüp toparlamaya çalıştım.

"Hayır Emre biz sadece içimizde şüphe kalmasın istedik biz..."

"Evet senden şüphelendik!"

Mehtap bu şekilde çıkışınca artık onu durduramayacağımı bildiğimden üzüntüyle dudak büzdüm.Sorarken çok havalıydı da devamının böyle geleceğini hiç düşünmemiştim.

"Sen benim kardeşim gibisin Emre,ama Nazlı  kardeşim.Her şey olabilecek en kötü şekilde cereyan etti.Kız perişan oldu.Eğer onu bu kadar üzen kişi sen isen bunu bilmem lazım!"

Emre ifadesiz bir yüzle Selin'e döndüğünde tartışma çıkmasından endişe etmeye başlamıştım.Her ne kadar atlatmış olsada Emre'yi sinirlendirmek pek mantıklı bir fikir sayılmazdı.

"Sen de mi böyle düşünüyorsun Selin?"

Bakışlarımızın yeni adresi Selin'e kaydığında merakla ne söyleyeceğini beklemeye başladık.

"Bilmiyorum Emre.Şirketle bağlantısı olup bunu bilen tek kişi sensin.Bunu yapmış olduğuna inanmak istemiyorum ama olanlar kafamı karıştırıyor."

"Gerçekten bu şekilde düşünebildiğinize inanamıyorum!Benden bu şekilde şüpheleneceğinize...Yazık,çok yazık."

Gözleri fazlasıyla hayal kırıklığının izlerini taşırken devam etti.

"Ben de arkadaşınız olduğumu sanmıştım,şimdi anlıyorum ki meğerse  sadece kendimi kandırmışım!"

Son cümleyi söylerken yüzüme öyle bir baktı ki kafama balyozla vurulmuş gibi hissettim.Kapı sert bir şekilde kapanırken beynim bir türlü  vücuduma hareket etmesi için gereken komutu göndermiyordu.Heykel gibi kalakalmıştım.Annem merakla odaya girdiğinde aklımda tek bir düşünce vardı.

Sahi ben ne yapmıştım öyle?!

....

Fazlasıyla hafif olan makyajımı tamamlayıp evden çıktım.İnsanın kendi kendine giyinip yemek yiyebilmesi ne büyük bir nimetmiş meğer.Kimseye yük olmadan ihtiyaçlarını karşılayabilmek gerçekten çok büyük bir ayrıcalıkmış.

Evet tahmin ettiğinizi üzere nihayet alçım çıktı.Gerçi çıkarken  bir kaç çizik olmuştu ama bu kadarı da olsundu artık.

Günlerden beri ilk defa dışarı çıkıyordum.Üç haftadır balkona bile çıkmışlığım yoktu.Tek yaptığım günde defalarca Emre'yi aramak,strest atmak için kadın programları izlemek ve geceleri Recep İvedik izleyip bol bol küfretmek olmuştu.

Artık ağlamak bile içimden gelmiyordu.Kızlara kalsa çoktan beni bir psikoloğa falan götürürlerdi.Ben de gider mal gibi saatine dünyanın parası verilen seanslar yapardım.Düşüncesi bile korkunçtu!Çok şükür öyle bir saflık yapmamıştım.

Bu süre boyunca kendimi dinleyecek çok zaman buldum.Bazen iç sesimle muhabbet etsem de tahmininiz üzere çoğu zaman kavgalıydık.Ruhumun derinlerine doğru yaptığım yolculuklarda açıkçası hiçbir şey bulamadım.Anlaşılan artık ruhumda beynim gibi boştu.