David zat gehurkt op het dak van het huis van zijn beste vriend, terwijl de verwoestende vlammen de nachtlucht in sprongen. Hij kon zich niet eens herinneren hoe hij hier terecht was gekomen, laat staan dat hij snapte waarom. Maar terwijl er weer een stuk van het dak instortte en er een explosie van vuur en vonken volgde, was er maar een vraag die ertoe deed: was Eddie nog binnen? Hij moest naar binnen! David holde naar de schoorsteenpijp en tuurde door de hitte en de rook. Het dak aan de andere kant van het huis was een groot gapend gat met uitslaande vlammen. Daar zou hij nooit naar binnen kunnen. Hoe dan wel? Denk na! Terwijl hij met zijn ogen knipperde tegen het verblindende licht, realiseerde hij zich ineens dat hij niet alleen was. Een slanke gestalte keek hem aan. Eddie, ben jij dat? Maar het was Eddie niet. Hij keek naar zichzelf! Zelfs de kleren waren van hem!
Hij wreef in zijn ogen. Dit was geen geschikt moment om dingen te gaan zien die er niet waren. Maar toen hij nog een keer keek, begonnen de details te veranderen. Ze smolten weg, terwijl er meer rook voorbij dreef. Wie ben jij? schreeuwde David. Waar is Eddie? De jongen lachte en legde zijn hooft in zijn nek. Je bent te laat! De stem van de jongen klonk triomfantelijk. Als je hier bent voor Eddie, David jongen, dan ben je veel te laat. Wat bedoel je? David wist niet zeker of hij het goed had verstaan. Het vuur creëerde een wind die suisde om zijn oren. 'Wie ben je?' Maar de jongen lachte alleen maar. Toen draaide hij zich om en sprong van het dak af. David holde naar de rand en keek naar beneden. De tuin, vier verdiepingen onder hem, stak af door het licht van het vuur. Er had nu een gebroken lichaam moeten liggen daar beneden. Niemand kon zo'n val overleven!
Zijn jullie nou benieuwd hoe dit verder gaat? Laat het dan even weten en dan maak ik het volgende deel!
