Ondertussen heeft Jonas me meegenomen naar Tori. Misschien kan zij ons helpen. Ik wil niet gaan bedelen voor geld, maar als Jonas het wilt...het is en blijft zijn moeder. (En binnenkort misschien mijn schoonmoeder). We bellen aan en meteen doet Tori de deur open. Ze vliegt Jonas direct in de armen. 'Ik ben blij je nog is te zien mijn zoon', zegt ze. Ik voel aan de sfeer die rond haar hangt dat ze hem heeft gemist. Ik denk dat we dit meer moeten doen. Ze heeft ook wel gelijk. Dit is niet echt de normale leeftijd om alleen te wonen. Voor Jonas hé. Ik schenk Tori een gemeende glimlach. Ze vraagt ons binnen te komen en we volgen haar. Jonas begint alles uit te leggen. Ik kijk naar de grond. Dankzij mijn pleegouders zijn we nu "dakloos". Dat net als we bijna onze kleine spruit hebben. Onwetend rolt er een traan over mijn wang. Het is nog niet zo erg als de situatie bij mijn ouders was. Nog niet. Ik hoop dat het nooit zo'n situatie word. Ik wil het beste voor mij meisje. Jonas legt een hand op mijn been. Ik kijk hem in de ogen aan. Oh damn. Ik kan wel uren blijven kijken naar zijn ogen. Het lijkt of dat zijn ogen tegen mij zeggen dat alles goed komt. Maar ik zie ook de angst in zijn ogen. Ik glimlach geforceerd. Wij hebben al zoveel pech gehad. Een moord die we moeten oplossen, bijna van school getrapt, een stom ongelukje. Over dat laatste heb ik niet zoveel spijt. Het heeft ons nog dichter bij elkaar gebracht en nu weet zeker dat Jonas me nooit in de steek zal laten. Dat weet ik maar al te goed. Hij is er altijd geweest voor mij op de momenten dat ik zelf niet wist dat ik iemand nodig had. Hij heeft me dingen doen inzien over mijn leven. Hij heeft mij gelukkig gemaakt. Hij heeft me van mijn verleden doen loskomen. Hij..hij heeft mij liefde gegeven. Ik word uit m'n gedachten gestuurd door Tori die m'n naam zegt. Ik kijk haar vragend aan. 'Ik vroeg of je het goed vind dat ik je hier onderdak geef? Ik denk niet dat we in een maand zoveel geld bij elkaar kunnen krijgen', zegt ze. Ik knik. Maar wat met het bed? Ik kan moeilijk met mijn dikke buik samen met Jonas in zijn klein bedje slapen en ik wil echt niet zonder Jonas naast mij slapen. Het lijkt alsof Tori mijn gedachte kan lezen. 'Jullie mogen wel in mijn bed slapen, ik snap het dat jullie liefst samen slapen en je vader is er toch niet dus ja', zegt Tori. 'Bedankt', zeg ik oprecht. Tori is echt de beste. Ze is een tweede moeder voor mij. Een moeder die ik nooit heb gehad. 'Maar hoe moeten we het dan doen als ons meisje er is?', vraagt Jonas. 'Jullie hebben nog enkele maanden voor ze er is, dus tot op die tijd kunnen jullie al een appartementje kopen en ik zal je wel helpen om aan het bedrag te komen en als het niet gaat om te kopen kunnen jullie altijd iets huren', zegt ze. 'We hebben nog ongeveer twee maanden', zeg ik stil. Tori hoorde dat. Ik hoor haar gedachten precies tot mij komen dat ze aan het tellen is wanneer het dan gebeurt is. Ik grijns. Ik zie haar geschrokken gezicht. Waarschijnlijk vind ze dat we het veel te vroeg hebben gedaan. Maar wat kan je nu tegen de macht van liefde doen?! Ik droom terug naar dat moment. Het liefst van al zou ik dat moment weer willen beleven. Jonas geeft me een kusje op m'n wang. Ik zou misschien beter even luisteren, anders heb ik geen idee van wat ze beslissen. Ik kijk hem (weeral in zijn ogen). Iets waar ik nooit genoeg van krijg. Ik kom dichter naar hem toe maar trek mij terug als ik weer weet dat Tori hier ook zit. Ik kijk naar de stoel waar Tori zat. Maar ze zit er niet meer. 'Waar..?', vraag ik maar Jonas kan al meteen een antwoord geven. 'Ze is naar haar werk', zegt Jonas al lachend. 'Sorry voor mijn afwezigheid', zeg ik beschamend. 'Is niks prinses', zegt Jonas en geeft mij een tik op mijn neus. Ik geef hem een kusje. 'Gaan we al is zoeken naar appartementen op internet?', vraag ik. 'Altijd doorzetten, dat vind ik zo leuk aan je', knipoogt hij. Ik sta op van m'n stoel en ga naar Jonas zijn kamer. Hij volgt. Ik start zijn laptop op en ga naast hem op bed zitten. Jonas neemt de laptop op zijn schoot en typt in wat ze zoeken en waar ze een appartement willen. Uiteraard in Antwerpen. Het zou handig zijn als het niet te ver van het DAM is. Na allerlei appartementen zegt Jonas: 'ik heb er al over na gedacht en ik wil het heel graag doen, voor ons, ik ga werk zoeken'. Dat het zo ver is moeten komen. Ik zucht en knik. 'Maar je moet toch naar school?', vraag ik. 'Ik kan toch werken in het weekend', zegt hij. Dan hebben we geen tijd meer samen, maar anders zouden we geen geld hebben voor een appartement. 'Huren is de beste oplossing voor ons...', zegt Jonas. 'Maar dan is het niet van ons, ik bedoel, dan blijven we elke maand maar betalen en betalen en uiteindelijk is het nog niet van ons', zeg ik. Hij kijkt neergeslagen naar de grond. 'Dat is waar', zegt Jonas.
'Misschien moeten we onze vrienden spreken, ze zullen ons misschien kunnen helpen?', zeg ik tenslotte. Ik zou nooit maar dan ook nooit bedelen of "vragen" naar geld. Maar dit is echt een noodsituatie. Het is en blijft de toekomst van ons gezin. Ons meisje. Jonas knikt. We beslissen het morgen te bespreken samen in het park. Dan kan ik ondertussen ook nog is buitenkomen want dat doe ik niet meer zo vaak. Hoe zou dat nu komen.
De volgende dag na school
Ik zit al in het park te wachten op de rest. Ik zucht opgelucht als Jonas stuurt dat ze eraan komen. Hij is echt een schat! Net als de schat die in m'n buik zit. Een mysterieus wezentje dat veel kan veranderen. Dat veel heéft verandert. Als Jonas me ziet zitten stapt hij een versnelling hoger en voel ik al snel een zachte kus op mijn lippen. 'Hey', begroet ik ze. Enthousiast zoals altijd komt Charlie naar me toe en knuffelt me bijna fijn. 'Blij je weer te zien Charls', zeg ik glimlachend. 'Hoe gaat het met je kleine bever?', vraagt ze. 'Heel goe..', Alex onderbreekt me. Hij kan alweer niet wachten. 'Wat is de reden dat we hier zijn en dat jullie ons moesten spreken?', vraagt Alex kortaf. 'Wel..', begin ik en kijk naar Jonas als teken dat hij het moet vertellen. Zoiets kan ik echt niet over mijn lippen krijgen. 'Dus gisteren toen ik thuis was was er een koppel die aanbelde en dat waren de pleegouders van mila en die wouden het huis verkopen, ze gaven ons een bod als we dat op het einde van de maand niet kunnen betalen worden we eruit gezet en wordt het verkocht, maar we zijn opzoek naar iets anders want die prijs kunnen we echt niet betalen dus..zouden jullie ons eventueel kunnen helpen', zegt Jonas goed samengevat. Ik kijk rond in de groep en deze keer zijn het niet die overenthousiaste blikken die ik zie. Ze zijn nog nooit zo ernstig en serieus geweest. 'Ik zal wel helpen met zoeken', zegt Alex om de stilte te doorbreken. Iedereen was er mee eens om te helpen zoeken. 'En je kan altijd op ons rekenen als jullie niet genoeg geld hebben, we leggen dan wel allemaal iets bij, jullie hebben ook al veel voor ons gedaan, nu kunnen wij iets voor jullie doen', zegt Charlie. Ik gooi haar een luchtkusje. Ze doet alsof ze het opvangt en legt haar hand dan bij haar hart. Dat gebaar maakt mijn hart smelten. 'Ik ben blij dat het deze keer niks met de geesten te maken heeft', zegt Jimmy. We moeten lachen. 'We zoeken samen een oplossing! Voor die kleine bever van jou!', zegt Jimmy. Oh, ze zijn zo lief voor mij! Ik ben blij dat ze zo reageren. Ik had ze niet zo positief verwacht. Of misschien toch wel...
Ik heb iets bedacht waardoor ik geen nieuwe fanfic ga starten dus dit blijft altijd bestaan! En als dit ooit uitgeschreven is ga ik de vorige delen in ik-persoon schrijven als mila. Dus al de volgende delen is in ik-persoon en ook de titels worden in ik-persoon, ik hoop dat je het leuk vond. Tot volgend deel xxx
