Het gerinkel van de openende voordeur klonk vandaag voor de zoveelste keer. Verveeld, bijna geïrriteerd draaide ik mij om, om te zien dat er een vrouw binnen kwam lopen. Ze was keurig gekleed, chique en desondanks het zo hard waaide buiten, zaten haar haren nog perfect in een knot. Haar gezicht was hoekig, haar lichaam flinterdun, maar elegant.
'Goedemiddag, kan ik u ergens mee helpen?'
'Kamer voor één persoon.' Mijn blik viel op een grijs, linnen koffertje dat ze bij zich droeg. Een vreemd, onverklaarbaar gevoel kwam opzetten.
'Prima, voor hoe lang?'
'Twee maanden.' Twee maanden? Wat had ze twee maanden in dit dorp te zoeken?
'Oké, als u dit even wilt invullen.' Ik schoof een formulier naar voren. Ze begon haastig te schrijven, in keurige, zwierige letters. 'Klaar.' Ze schoof het formulier terug, pakte een pakketje uit haar koffer, en kwakte het met een klap op de balie.
'€12.000, moet genoeg zijn toch?' Ik keek met opgetrokken wenkbrauwen van haar, naar het geld. Meende ze die?
'Uhm, betalen kan pas achteraf. En dit is waarschijnlijk veel te veel.' Het viel me ook op dat ze bijna niets behalve haar rekeningnummer had ingevuld op het formulier.
'Mevrouw, u kunt niet alleen deze gegevens invullen—'
'Laat mij de uitzondering op de regel zijn.' Ze wierp mij een koude glimlach toe, pakte het pasje van haar kamer uit mijn handen, en liep richting de gang. Met een fronsende blik keek ik de dame na.
YOU ARE READING
Arona
General Fiction'You can not unwish me. For I am assembled out of unforgettable.' ~ Erin van Vuren.
