♡Aşkın Patronu♡

19.Bölüm

Bahar'dan

Kapıyı meryem hanım açtı. Onu tanımıyordum ekinin annesiydi.
"Meraba" dedim. Tiksinmiş gibi bir bakış attı bana. Ağzını falan yamulttu..

O anl anladım o kadınında o HERKES 'den olduğunu. Kapalı bir kadın değildi. Hafif kiloluydu. Salih Yücel gibi. Gözlerine baktım. Sanki eskiden 'sürtük' gibiymiş gibi geliyordu. Kesin Salih Yücellede parası için evlenmiştir.

Kapıda öylece duruyordu. Bana yolda vermiyordu.
"Neden geldin?" diye sorunca şaşırdım.
"Haberiniz yok galiba. Bende sizinle beraber tatile-" sözümü kesti.
"Beraber tatile mi? Sen mi?" diyerek güldü. Açıkcası sinirim bozulmuştu.
Herzamanki gibi kaşlarımı çatıp baktım ona.
"Evet? Bir problemmi var" gülmeye devam ediyordu.

"Sensin problem , senin geleceğini kim söyledi?"
Nasıl ya? Ne demekti bu şimdi.

"Ekin söyledi , Salih bey de demiş"

"Yoo , kocam böyle bir şey demedi. Ekininde her söylediği şeye inanma"

Kaşlarım daha çok çatıldı. Sabrımı zorluyordu. Bende onun sabrını zorlarsam ne olur?

"Neden senin gibi bir yalancıya inanayım"
Kaşları çatıldı. Ağzını büzdü. Sinirlenmişe benziyordu. Sinsice sırıttım. Böyle haince..

"Yalancı olduğumu nerden çıkardın?"

"Yüzünden en çok da  gözlerinden!"

"Sen beni kendine benzettin galiba."

"Yoo , aynaya baksan sende görürsün" siniri yüzünü kızartmıştı. Sanki içinden kendine 'sakin ol sakin ol' diyordu. Haince sırıttım.

"Salih seni tatile filan çağırmadı. Ekin gelmeni istedi. Salih ise karşı çıktı. Çünkü sen kocamın başına yüksün. Faturalarını bile o ödüyor. Ekin ikna edemedi onu. Neden ekinin önce gidelim dediğini sanıyorsun sen?"

Suratsız kaldım resmen. Doğru mu söylüyordu. Çok inandırıcı konuştu ama. Yüzüm soldu.

"Salih seni sevmiyor. Seni sevseydi yanında büyütürdü. Seni sevseydi gelmeni isterdi. Bu evde büyürdün"

Konuşmadım. Ne diye bilirimki ben şimdi. Haklıydı.

"Ekinle beraber bulduk oteli." ağzımdan bu kelimeler döküldü. Güldü.

"Çok saol ya , tatil yerimizi bulmuşsun ayarlamışsın , sanada zahmet oldu. Ama bu tatilde senin yerin yok! Senin bu ailede yerin yok!"

Diye bağırdı. Kapıyı yüzüme kapadı. Hani derler ya göt gibi kaldın.( töbe ya) Tam şuan o durumdaydım.

Beni sevmiyordu , babam. Ona 'baba ' demek bile güç. İstenmeyen çocuk olmuştum. Ah be ekin , ben gitmek istememiştim zaten. Ama bu koymuştu. Beni ailem(!) istemiyordu. Ailem sayılmayan ailem. En azından öldüğümde tabutumu kaldırırlar. Yok ya onuda yapmazlar. Bunların hepsinin sebebi bendim. Kapanmasaydım yanına alacaktı şerefsiz. Asla pişman değilim. Olmayacağımda..

Kapıda dikilmiş kalmıştım. Gene yüzümden yaşlar akıyordu. Arkamı döndüm ve evin bahçesinden kapıya yöneldim. Eve baktım. Villaya. Ben buraya sahip olmadım. Hemde hiçbir zaman. Villa önemli değilde , içindekilere sahip olamadım. Babamdan bahsediyorum. Tatil yerlerini bile ben ayarlamıştım.

Geceydi ve ben taksideydim. Ağlıyordum. İstenmemekten, sevilmemekten bıkmıştım artık. Ben hala küçük çocuk. O gün babası tarafından dayak yiyen ve dadıya verilen 6 yaşındaki çocuk..

Haketmemiştim. Hemde hiçbirini..

Taksi parasını ödeyip indim. Nerde olduğumu bilmiyordum. Arabalar hızlıca geçiyordu yanımdan. Yürüdüm. Ben ne yaptım da sevilmedim. 6 yaşındaki çocuğun günahı ne? SALİH YÜCEL! Seni asla ama asla affetmeyeceğim..