Hidden

Proloog

*~* Proloog*~*

Kwaad keek hij de in strak pak geklede man aan. Zijn haren waren netjes gekamt en zaten zo plat op zijn hoofd geplakt dat het bijna leek of de man bijna helemaal geen haar had. Daar zou hij zelf geen woord over mogen zeggen, zijn baas zat ver boven zijn rang. Hij zou net zo goed van een meters hoog gebouw af kunnen springen dan tegen zijn baas zeggen dat hij kaal leek.

"Jij gaat haar beschermen." Sneerde hij met een lage stem. Hij zou zweren dat hij zijn smalle lippen zag trillen bij deze woorden.

Hij wou protesteren. Hij ging toch zeker geen babysitter spelen? Hij hefte geïrriteerd zijn handen, "Wat heeft zij met dit alles te maken?"

"Alles." De man schoof de foto naar zich terug over de tafel en stopt het in zijn zak. "Ze is het belangrijkste van dit alles. Snap dat dan." Geïrriteerd ging zijn baas staan. "En als jij denkt dat je het beter weet zoek ik wel een ander. En dan kan jij voor de rest van je leven de slaapvertrekken schoon maken." Zijn lage stem klonk dreigend. Hij kon wel merken dat zijn baas snel op zijn teentjes getrapt was.

Even dacht Devin dat hij een wapen ging pakken en hij verstrakte voor een moment. Maar hij wenkte iemand. Een donker gestalte verscheen uit het niets uit de donkere schaduwen in de hoeken van de kamer.

Hij rilde bij het idee wat er misschien allemaal nog meer verstopt zat tussen de sluipende schaduwen.

Zijn baas tikte zenuwachtig met zijn vingertoppen tegen de leuning van zijn stoel. "Ik geef jou de opdracht om haar te beschermen. Ik vertrouw je, schend dat vertrouwen niet, jongen. We hebben al je papieren al geregeld bij haar school, je kan maandag beginnen."

Hij slikte. Maandag. Dat was al snel. Hoe moest hij zich ooit gaan aanpassen aan al die puberende tieners? Hij was verdomme 22! Geen 16!

"En natuurlijk een neppe identiteit. Je werkelijke naam geven zou te riskant worden." Zei zijn baas terwijl hij een vinger tegen zijn kin zette en diep nadacht. "Wat dacht je van Devin?" Vroeg zijn baas met een amusante gemene grijns.

Devin? Zijn lichaam borrelde op van irritatie. Hij wou geen argwaan wekken dus koos hij zo'n opvallende naam? Nou succes met geen aandacht trekken dan. Hij was woedend maar aan de andere kant opgelucht. Dit had veel erger kunnen gaan.

Die meid beschermen. Promotie krijgen wat zorgde voor een hoge rang. De baas zijn rechterhand worden. Dit was zijn kans. Alleen een school meisje beschermen, klonk niet al te ingewikkeld, hij had wel moeilijkere opdrachten gekregen.

Plots, schoten de lichten uit en wist hij dat zijn baas klaar was met praten.

Duisternis omhulde hem. Het slokte hem op. Nooit was hij een fan geweest van het donker. Je kon nooit weten wat er zich allemaal om je heen bevond. Het kon een val zijn. Het kon ook een test zijn. Het konden indringers zijn. Het kon alles zijn.

Helaas was hij zich maar al te bewust van het gestalte rechts van hem. Hij voelde de kracht gewoon van de jongen afstralen. Hij werd er bang van maar liet het niet merken.

De plotselinge woorden lieten hem bijna een gat in de lucht springen. "Ik ben Rowan."

De stem klonk brommerig en net zo geïrriteerd als hijzelf zich voelde. Hij wou weglopen maar voelde de stekende pijn pas te laat. Plots wist hij niet meer wat onder en boven was. Wankelend liep hij verder, vechtend tegen de golven vermoeidheid die zijn lichaam overspoelde. Met een harde klap belandde hij op de stenen vloer en verloor het bewustzijn. De wereld om hem heen versplinterde als een muur van glas.