Ethic of the Move

Tres

De Zomer.

Of was het De Lente.

Nee, ik definieerde toch echt De Zomer.
Zwoele klanken van de violen. Zo veel gevoel.

Ik stelde me het deinende lange citroengras voor me, door een bries bespeeld.
En de slepende tonen van muziekinstrumenten, door musici bespeeld.

Dat is wat muziek zo mooi maakt, het beeld de werkelijkheid uit. Muziek vertelt een verhaal. Een verhaal dat gelijk loopt met klanken.

Nu begon de versnelling, de vioolstokken raasden over de snaren en de cello blies er zachtjes tussendoor. De piccolo streed om voorrang met zijn enthousiaste, hoge noten. Als een huppelend meisje, al dat hoge gras aan de kant duwende.

Vivaldi.

Toch hield ik meer van De Herfst. Hoe de klarinetten daar de dwarrelende blaadjes nabootsen is werkelijk prachtig.

Maar het lukte me niet om het muziekstuk voor de geest te halen. De Zomer speelde er alsmaar opgewekt doorheen.

Plots realiseerde ik me dat ik me de muziek helemaal niet verbeeldde. De muziek speelde echt. Ik spitste mijn oren, op de achtergrond klonk wat gestommel. Ik voelde me alsof ik net wakker was geworden.

Voorzichtig opende ik mijn ogen. Het felle licht van de wereld begroette me. Zacht kreunend en geeuwend rolde ik me op mijn zij. Het gestommel kwam nu dichterbij, ik keek op en zag een vrouw op me af komen. Mijn ogen waren inmiddels wel wat gewend aan het licht en ik nam de kamer op waarin ik lag. Ik herkende het niet.

Ik lag in een gouden bed met wit linnengoed. Het lag erg comfortabel. Ik wreef in mijn ogen en zag dat de vrouw naast mijn bed op een krukje was gaan zitten. "Zo meis, je zal wel goed uitgerust zijn onderhand. Hier, een lekker kopje thee met melk en honing. Drink maar, dan voel je je zo weer een stuk beter." Ze had een aangename stem en glimlachte lief.

Ik pakte de porseleinen beker dankbaar aan en bekeek de vrouw wat beter terwijl ik van de thee dronk. Ze had een rimpelig gezicht en ik schatte haar zo rond de 65. Ze had een dikkig knopneusje en diepe lachrimpels waardoor ze er heel aardig uitzag. Mijn ogen gleden naar haar kleding. De vrouw droeg een simpele blauwe katoenen jurk en had een witte schort om haar middel gebonden. Op haar hoofd droeg ze een wit kapje met daaronder haar haar in een strak knotje. Ze droeg geen make-up of chique kleding dus ze was vast minstens een E'tje.

Een schok ging door mijn lijf. Plots herinnerde ik mij alles weer. De transfer, de knappe vreemdeling, het katje en ten slotte dat ik flauwviel.
Oh nee, de jongen had me vast en zeker uit de trein laten zetten. En dan zat ik hier, in district E ofzo, bij een oude, arme vrouw en lag ik een gouden bed...
...wacht... Een gouden bed? Dat is niks voor iemand uit een laag district.

Ik scande de rest van de kamer. De muren waren versierd. Langs de randen waren er prachtige brede lijsten van rode, blauwe en bladgouden verf geschilderd met daarin de mooiste voorstelling uit anciene mythologieën. Gebiologeerd keek ik naar een fresco van een naakte man en vrouw. Ze zaten naast een boom. De vrouw hield een appel in haar linker hand en in de boom kronkelde een slang. De objecten waren vast symbolisch maar ik kende het verhaal niet.

Het meubilair zag er duur uit. Een hoge, witgelakte ladekast stond naast de deur. In het midden van de kamer stond een glazen salontafel met een schaal blauwe druiven erop. Eromheen stonden gestoffeerde stoelen met krullerige poten uitgestald. Aan de andere zijde van de ruimte lag er een platenspeler op een sierlijk bureau met smalle poten waarin het kundigste houtsnijwerk was toegepast. De diamanten punt van de speler streelde een plaat die om zijn as draaide in de machine. Daar kwamen de tonen van Vivaldi dus vandaan.

De kamer was in één woord 'Adembenemend'. En totaal niets voor een arme burger.

"O! Bijna vergeten!," Giegelde het oude vrouwtje, "Ik zal Mijnheer Laurent maar gauw gaan halen. Hij week maar niet van uw zijde. We moesten hem zowat bij u wegtrekken wanneer het avondmaal was geserveerd," zei ze met een knipoog.