A Little Bit Of Magic

Hoofdstuk 28

Ergens hoor ik het geluid. Nu moet ik in actie komen. Ik moet doen waar ik de laatste paar dagen zo hard op geoefend heb. Ik zet me schrap op de tak van de boom, voel nog even of mijn pijlen en boog goed vastzitten en grijp dan naar mijn ketting. Vrijwel meteen voel ik hoe mijn vleugels zich ontvouwen, alsof ze al die tijd opgevouwen op mijn rug hebben gezeten. Ik voel de vernieuwende kracht door mijn aderen stromen en er breekt een lach door op mijn gezicht. Nu moet ik doen waar ik goed in ben. Nu moet ik doen waarvoor ik getraind heb.

Met een enorme sprong vlieg ik van de tak. Mijn vleugels spreiden zich automatisch helemaal uit. Ik klapwiek er een keer mee en vlieg met een enorme snelheid richting het raam. Het heeft me heel wat pijnlijke landingen en gekneusde ribben gekost voordat het me lukte, maar nu kan ik het: vliegen!
Het raam komt snel dichterbij, te snel naar mijn idee. Ik schat de afstand en mijn snelheid, tel tot drie en vouw mijn vleugels langs mijn zij. Ik draai om mijn as en met een luid geraas, kop voorover, werp ik mezelf door het raam. Glas springt alle kanten op, prikt in mijn armen en maakt dat ik meteen alert ben. Klaar voor eventuele aanvallen.

Op mijn weg naar de grond grijp ik weer naar mijn ketting en voel mijn vleugels verdwijnen. Met twee voeten tegelijk beland ik op de grond.
Mijn rechterarm is al op weg naar een pijl als de boog over mijn rechter schouder glijdt. Van rechts hoor ik iets op mij af komen en ik buk precies op tijd. Een dolk vliegt op een haar na over mijn hoofd heen. Zonder er bij na te denken schiet ik een pijl in de richting waar de dolk vandaan kwam en pak meteen weer een nieuwe. Ik hoor een zachte kreet, een plof en dan is het weer stil. Er is niemand anders in deze afgelegen kamer van haar vertrekken, zoals we verwacht hadden. Tot nu toe verloopt alles volgens plan.

Mijn ogen zetten de donkere ruimte in een groen schijnsel. Een deur. Ik moet een deur vinden! Opeens zie ik een houten deur in de linkerhoek van de kamer. Ik storm er op af en doe hem zachtjes en met beleid open. Oppassend voor eventuele krakende scharnieren. Ik glip door de deur.
Mijn boog hangt inmiddels alweer over mijn schouder en met mijn rechterhand grijp ik in mijn zak. Mijn vingers komen in aanraking met een soort poeder. Ik grijns. Slaappoeder!

Voor mijn neus doemt een kruising van gangen op. Met mijn hand in mijn zak sluip ik langs de muur en gluur om het hoekje. Zoals te verwachten viel staan er wachters om de hoek bij de grote deur. Ik haal een hand vol vaag lichtgevend, wit slaappoeder tevoorschijn en schat de afstand. Het wordt rennen, maar het zou moeten lukken. Zonder er bij na te denken trek ik een sprint richting de wachters. Zij zijn snel, maar ik ben sneller. Het poeder vliegt al richting hun neus, terwijl zij hun speren in de aanslag brengen. Met een zachte plof zakken ze op de grond. Hijgend blijf ik voor ze staan en kijk naar de wachters.

Perfect! Dit deel van het plan is ook geslaagd. Ik stap over de wachters heen naar de deur en trek hem met beide handen open. Drie gestalten glippen naar binnen. Mijn gloeiende, groene ogen verlichten hun gezicht.

'We wisten al dat jij het was,' zegt Rigel, 'We hoorden het aan de geluiden,' Dolan en Hannah staan allebei aan een kant van Rigel en staren mij aan.
'Oké,' antwoord ik, 'heel leuk, we weten wat ons te doen staat. Laten we gaan.' Alle drie knikken ze en volgen me gedwee. Ik ben hier al eens een keer eerder binnen geweest en daarom ken ik een beetje de weg. Elke wachter die we tegenkomen valt in slaap voordat hij of zij het doorheeft. Eigenlijk is de bewaking hier heel slecht. Na een paar gangen en bochten komen we voor de deur waar we moesten zijn. Heel langzaam leg ik mijn hand om de deurknop en haal diep adem. Nu gaat het gebeuren! Ik kijk om naar de drie anderen. Ze knikken me geruststellend toe. Dolan met zijn zwaard in de aanslag. Hannah met haar zwaard aan haar zij en Rigel met zijn zwaard en de twee dolken voor zijn vriend, Castor.

Als ik aan hem denk gaat er weer een nieuwe golf energie door me heen. We zijn nu al zover gekomen, ik kan me niet laten tegenhouden door een deur of de angst voor wat me erachter te wachten staat.