Düşünce deryasından kayboldum ve hiç bir kaybolmayı bu kadar çok sevmedim daha doğrusu sevmek istemedim düşündükçe kendimi buldum çırpındıkça nefes aldım,koştukça dinlendim...
Kışları ne çabuk akşam oluyor böyle ben henüz denize doyamamışken hayatımdan bir kaç saat daha eksildi. Oturduğum yere adeta yapışmıştım kalkmam hiç kolay olmadı bacaklarım beni geriye çekiyordu benim kanımca deniz beni çağırıyordu. Ama gerçekte rüzgar kuvvetli esiyordu. Etraf tenhalaşmıştı sokak lambaları en büyük yardımcımdı sis sayesinde etraf biraz bulanıktı...
Sessizce yürümeye devam ettim evlerin içinden çocukların gülümseme sesleri geliyordu çöpün etrafını saran 5-10 kedi ben geçerken düşman gibi bakıyorlardı haklılardı aslında yürüdükce 2-3 insan görmeye başladım çoğu serseri tiplerdi itiraf etmem gerekirse korktum kendim için değil onlar için çünkü benim ne param var ne değerli bir eşyam sadece canım var oda Allah'a emanet...
Caddeye çıkmıştım otobüs beklmeye karar verdim bi erkek için bile istanbuil'da bu saatte yürümek tehlikelidir bi kaç taksi geldi ama yanıma yeteri kadar para almamıştım ve çok para harcamak istemiyordum durakta durdum 20 dakika kadar bekledim soğuk getçekten içime işledi ellerim dondu nefesim ile ısıttım avuçlarımı. Sonunda bir otobüs geldi hemen bindim.
Merhaba nasılsınız... Bi halinizi hatrınızı sorayım dedim kitabı okuyanlar ve okuyacakların emeğime saygı duyacağını biliyorum ve şimdiden teşekkür ediyorum... Eleştiriye açık bir insanım ve düşüncelerinize saygı duyucam bu yüzden objektif olun öznel olun
Saygılar.... :-) :-) :-) :-)
