Matowe Stopy Gandalfa czyli Elfickie Kolonie

#Góry

Uczestnicy kolonii opuścili stołówkę i udali się do autokaru.

××××××××××

Legolas z trudem wstał ze swojego
fotela. Po długiej podróży wszystkie kończyny odmawiały mu posłuszeństwa. Jakimś cudem, z pomocą Taurieli opuścił autokar. Ich oczom ukazał się niesamowity widok - wysokie, zamglone góry. Były srebrzysto-szare, zupełnie jakby ktoś nałożył na nie delikatną warstwę metalicznych cieni do powiek ,,Głowa Bladego Orka". Między górami można było zauważyć malownicze doliny po brzegi wypełnione barwnymi kwiatami. Tu i tam spływały strumyki o przejrzystej, seledynowej wodzie. Momentami zawijały się w taki sposób jak wyglądają włosy Gandalfa tuż po pobycie u fryzjera. Widok ten był tak niesamowity, że aż trudno go opisać...
- Ja wiem, że jest ładnie, ale spędzicie tu jeszcze dużo czasu... Dziś mamy aktywny wypoczynek... - Thorin wyrwał wszystkich z zadumy nad życiem do jakiej skłaniał obraz gór
- Będziemy chodzić po górach? Typowe... - mruknął jakiś wyraźnie znudzony elf
- Otóż nie, dziś taka rozrywka jaką krasnoludy lubią najbardziej - z gór zrobicie doły - wychowawca uśmiechnął się szyderczo
Przez grupę obozowiczow przebiegł pomruk niezadowolenia.
Dobierzcie się w dwuosobowe grupy.
- Zapomniałem, jest nieparzyście... Kili, Legolas i Tauriela będą razem.
- Śmieszka - Thorin zaczął przydzielać parom góry - O... Moja ulubiona grupa - uśmiechnął się na widok Legolasa i jego towarzyszy - Dla was mam coś specjalnego: Zarysy - wskazał ręką jeden z większych szczytów. Już jego odległość od miejsca pobytu kolonistów dawała wiele do myślenia. Wydawał się on tak daleko jak daleko może być tylko koniec największego palca stopy hobbita od jego pięty.
- Stęk... - Kili wyraził swoje niezadowolenie
- Jęk... - Tauriela również
Legolas też chciał wydać z siebie dźwięk oburzenia, ale pamiętając, że złość piękności szkodzi postanowił się nie denerwować. Cała trójka smętnie powłócząc nogami rozpoczęła drogę ku zarysom Zarys...