Αν Μ' Αγαπάς

Κεφάλαιο 15

Εχει περάσει ενας μήνας.
Εχουν ξεκινήσει ξανά τα σχολεία. Βαρετά το ξέρω αλλα τι να κάνω.
Σήμερα οταν γύρισα στο σπίτι η μαμα ηταν είδη εκεί.
Το ίδιο και ο μπαμπάς.
Η μαμα με κοιτούσε κάπως περίεργα.
"Μωρο μου δεν τρως καθόλου.. Έχεις αδυνατίσει... Κανεις και προπονήσεις" μου λεει η μαμα.
Την κοιτάω αλλα δεν μιλάω.
Παω να αφήσω την τσάντα μου στο δωμαριο αλλα δεν πρόλαβα γιατί λιποθύμησα.
Οταν άνοιξα τα μάτια μου ήμουν ξαπλωμένη στον καναπέ.
"Παμε στο νοσοκομείο που δουλεύω"λεει ο μπαμπάς μου και η μαμα παίρνει την τσαντα της.
"Μπαμπά δεν ειναι ανάγκη... Απλα δεν νιώθω καλα... Θα ξαπλώσω και ολα θα είναι εντάξει" του λέω αλλα εκεινος επιμένει.
"Εδω και ένα μηνα δεν εισαι καλα Ελισάβετ. Θα πάμε να σε δει ένας συνάδελφος" μου λεει.
Δεν έφερα αντίρρηση.
Άντε παμε να δω τι θα καταλάβετε.
Οταν φτάσαμε στο νοσοκομείο ο μπαμπάς ειπε στον συνάδελφο του τον κύριο Νίκο να κάνουμε κάποιες εξετάσεις.
"Θα παω μονη μου... Δεν ειμαι μωρο" λεω στούς γονείς μου και μπαίνω στο ιατρείο του κυρίου Νίκου.
Κάναμε τις απαραίτητες εξετάσεις και μετά πήγα στους γονείς μου.
Οταν πηγα ο μπαμπάς πηγε στον κύριο Νίκο και μιλούσαν.
"Τι έγινε;" ρωτάει η μαμα μου.
"Ειπε ότι θα ειναι έτοιμες αύριο αλλα μιας και δεν έχει δουλειά κάνει οτι μπορεί για να ειναι έτοιμες σήμερα.. Το πολύ σε μια δυο ωρες θα ειναι  έτοιμες" λεει ο μπαμπάς.
Φύγαμε απο το νοσοκομειο και πήγαμε καπου να φαμε.
Αφου φάγαμε επιστρέψαμε στο νοσοκομείο που δουλεύει ο μπαμπάς μου.
Πηγαμε στο γραφείο του κυρίου Νίκου και μας ειπε να καθήσουμε.
Δεν ήταν ακομα έτοιμες οι εξετάσεις οπότε έπρεπε να περιμένουμε.
Μιση ωρα μετά μπήκε στο γραφείο του.
"Λοιπόν" λεει και κάθεται ενω μας εξηγεί τι έδειξαν οι εξετάσεις μου.
Δεν καταλαβαίνω και πολλά απο αυτά που έλεγε στην αρχή.
Ο μπαμπάς μου όμως τον κοιτούσε θλιμμένος.
Τι έγινε καλε;
Τι έχω;
Ας μου εξηγήσει κάποιος.
Δεν ειμαι και αστέρι στην βιολογία.
"Νικο θες να πεις οτι.... " λεει και σταματάει.
"Ναι Μάρκο" λεει και δάκρυα κυλούσαν απο τα μάτια του μπαμπά μου και όχι μόνο.
Και η μαμα μου έκλαιγε.
Τι έγινε καλέ;
Θα μου πει καποιος;
Αφου μου εξήγησαν πως ειναι η κατάσταση εφυγα τρέχοντας και κλαίγοντας απο εκεινο το γραφείο. 
Βγήκα και απο το νοσοκομείο.
Δεν ήξερα που πήγαινα και ουτε με ένοιαζε.
Ηθελα να μείνω μονη μου.
Να σκεφτώ.
Να κλάψω.
Έτρεχα και ουτε καν πρόσεχα που πήγαινα.
Οι γονείς μου με έπαιρναν τηλέφωνο αλλα δεν το σηκωνα.
Δεν φταίνε εκείνοι αλλα και πάλι θέλω να μείνω μόνη μου.
Σταμάτησα και κάθησα στο πάρκο.
Εκεινη την ώρα δεν είχε κόσμο.
Ειχε νυχτώσει.
Μπορούσα ανετα να κλάψω και να βγάλω από μέσα μου τον πόνο.
Γιατί...
Γιατί σε εμένα.
Τι εκανα.
Γιατί μου συμβαίνει αυτό.

--------------------------------------------------

Χέϋ.
Τι λέτε να συνέβει στην Ελισάβετ;.