BİR SEVDA MASALI

Kurutmamıştı sırılsıklam aşık olmanın ıslaklığı bedenimde. Bitmemişti aşk Ateş'inin yaktığı bu topraklarda ayrılık tohumları. Bilmemişti insanlar, senden ayrı olsamda seninle olduğumu. Bilmemişti, anlayamamıştı.
Utanmamıştı ay, gecenin tüm çıplaklığının örttüğünü bedenlerimizi izlemeye. Hiç utanmamıştı. Ne ben sensiz geçen zamanlarda yaşadığımın farkındaydım; ne Zaman sensiz geçtiğinin farkında. Herhangi biri olarak sevmiştim seni. İlk defa gördüğümde gözlerimi gözlerinde ve sonra dans ettiğimde dudaklarında, senden ayrı uzaklarında yaşayamayacağımı fark ettim.
Ben; benden başkası girmesin diye nöbetteydim kalbinin kapılarında. Ve gözlerim kör olmuştu senden başkasını görmemek için. Sana verdiğim çiçekler ancak senin kadar güzeldi; yoktu anlamı yokluğunda güzelliğin.
Sevmekti bu. Alışmaktı. Aramaktı, bulmaktı birisini. Sevmekti, ağlamaktı ve unutmaktı gerisini.
Ve gözlerin düştüğünde gecelerime, oturup ağladığımda sensizliğime: sensiz karanlıklar ortasında kalmış bir mum ışığı gibi olduğumu farkettim. Nereye gideceğini, ne yapacağını bilmeyen ve yok olmaya mahkum bir mum ışığı...