Before I go

1.

1 year after.

Ηταν μερικά λεπτά πριν αλλάξει ο χρόνος, ο χρόνος που τα πήρε ολα μαζι του και δεν άφησε τιποτα, που άλλαξε τις ζωές των περισσότερων σε αυτο το δωμάτιο.

Η αλήθεια βέβαια ηταν πως στεναχωριομουν που έφευγε δεν ένιωθα έτοιμη να δεχτώ τον καινούργιο γιατι απο την πρωτη στιγμή ήξερα πως και ο νέος χρόνος θα έφερνε πολλες αλλαγές στο πέρασμα του, βλέπεις, δεν ήμουν ανθρώπος που του αρεζαν οι αλλαγές, τις μισούσα, ακόμα και αυτες που ηταν για το καλύτερο.

Εγω πάντα ήθελα τον χρονο μου να αποδεχτώ τα πράγματα, μονο ετσι λειτουργούσα, χωρις βιασύνη. Οποτε ειναι λογικό οταν κατι συμβαίνει πολυ γρήγορα να με στιγματίζει, δεν ξερω τι πόνεσε πιο πολυ, ο εγωισμός μου; Που δεν μπόρεςε να ελέγξει αυτο που εγινε; Η η απώλεια; Η κενή θέση στον καναπέ; Οι κενές αγκαλιές ; Το κενό κομμάτι της καρδιάς μου που δεν μπόρεσε να ελενξει τον πονο; Πραγματικά δεν ξερω τι απο ολα.

"Δείχνεις σκεπτική" μου ειπε η μαμά μου καθώς κάθισε δίπλα μου.

"Ειναι πολλα αυτα που πρέπει κανεις να σκεφτεί λίγα λεπτά πριν αλλάξει ο χρόνος" της ειπα χαρίζοντας της το πιο γλυκό χαμόγελο μου.

Η μαμά μου ηταν ενας Άγγελος, χωρις καμια υπερβολή. Ξερεις, απο αυτους που ειναι πάντα δίπλα σου στα καλα και στα άσχημα δίνοντας σου δύναμη χωρις να το καταλάβαινεις, που τρυπώνουν με εναν μαγικό τροπο στο μυαλό σου και σου λύνουν αυτόματα ολα τα προβλήματα. Εεε για εμενα ολα αυτα ηταν η μαμά μου που σε ενα χρονο απο τωρα θα την αποχωριζομουν.

"Και για πες ποια ειναι η πιο όμορφη ανάμνηση που αφήνεις"; Ρωτησε.

Η αλήθεια ειναι πως την περίμενα ωρα αυτήν την ερώτηση. Το συνήθιζε αλλωστε με το που ένιωθε πως κατι μελοδραματικό πήγαινε να αρχίσει πετούσε κατι του τύπου " πες μου εναν λόγο να εισαι έυνομων για αυτα που έχεις αντί να κλαψουρίζεις" και κάπως ετσι αυτο σε έριχνε στην παγίδα στο να να ξεχάσεις οτι άσχημο συνέβει και να αρχίσεις να ψάχνεις όμορφες αναμνήσεις.

Δεν ήξερα ποια να διαλέξω, οχι οτι ηταν πολλες, το αντιθετο λίγες ηταν μετρημένες στα δάχτυλα μιας πάλαμης, απλά να, ειναι αυτο που ηταν αληθινά όμορφες, χωρις ψεύτικα χαμόγελα και χειρονομίες.

"Νομίζω ηταν περισυ τα Χριστούγεννα" ειπα διστακτικά προσπαθώντας να θυμηθώ μήπως υπερχρε κάποια άλλη καλυτερη. "Η μήπως ηταν τοτε στα γενέθλια μου ; η το καλοκαίρι ολα εκείνα τα πάρτυ ; οχι το καλοκαίρι ειναι η καλυτερη ανάμνηση που εχω "ειπα αποφασιστικά.