The Dark Side Of Two Kinds

°13°

Pov. Michael

'Michael, wil je mijn vriendje zijn?' 

Mijn ogen worden groot, heeft hij dat echt gezegd?

De jongen waar ik zo veel van hou, de jongen waarmee ik verder wil, vraagt of ik zijn vriendje wil zijn?

Luke kijkt me zenuwachtig aan en ik bedenk me dat ik nog geen antwoord gegeven heb.

Ik glimlach naar hem. 'Dat zou ik geweldig vinden.'

En met die woorden druk ik mijn lippen op de van hem.

Wanneer ik terug trek, kijk ik Luke zielsgelukkig aan.

Zonder nog wat te zeggen draai ik me om en ga tegen Luke aan liggen. 

Hij plaatst zijn armen om me heen. 'Ga maar slapen, morgen gaan we naar Jack.'

Ik knik, maar blijf voor me uit kijken.

Kijkend naar het prachtige uitzicht voel ik mijn oogleden zwaar worden en al snel zakken ze dicht.

-

'Michael?' Een stem. 'Wakker worden, slaapkop.' 

Ik gaap, open mijn ogen en kijk slaperig naar het gestalte dat boven mij hangt.

'Hoi Luke.' Een glimlach vormt zich op mijn lippen.

'Hoi slaapkop.' Luke grinnikt. 'We moeten zo gaan, maak je klaar.'

Ik knik. 'Maar ik ga me eerst wassen, na al die dagen in de cel voel ik me net een zwerver...'

'Best, ik ga eten voor je regelen.' Luke kijkt me lief aan voordat hij zijn lippen op die van mij drukt.

Ik sluit genietend mijn ogen, maar voordat ik het weet is de kus afgelopen en is Luke weg.

Ik maak een teleurgesteld geluidje, maar kleed mezelf uit om me te wassen in de rivier.

Helemaal schoon en fris stap ik niet veel later de rivier uit, trek mijn kleding weer aan en wacht op Luke.

Tot hij terug komt.

Niet veel later staat hij in een record tempo weer voor mijn neus.

Ik grinnik. 'Jij bent snel zeg.'

Luke rolt met zijn ogen en legt het eten wat hij verzameld heeft op de grond neer. 'Ik ben een vampier.'

'Ja, en ik een levensgevaarlijke weerwolf. Wat dan nog?'

'Vampieren horen snel te zijn, anders is er iets mis met ze.'  Luke leunt tegen een boom aan en kijkt me verveeld aan.

'Ja, dan zijn ze vast gebeten door een weerwolf.' Ik grijns.

'Hé!' Luke steekt zijn handen verdedigend in de lucht. 'Ik kan er niks aan doen dat Calum jou gebeten heeft.'

'Nee.' Ik zucht. 'En niet alleen mij.'

Luke trekt me in een knuffel. 'Sorry Mike, ik wou dat ik wat voor je kon doen.'

Ik duw Luke voorzichtig van me af en ga op de grond zitten terwijl ik wat te eten pak. 'Je kan niks doen Luke.'

Luke laat zijn  hoofd zakken en kijkt me triest aan. 'Weet ik.'

Ik neem een hap van mijn broodje -geen idee waar hij die vandaan heeft- en kijk Luke aan. 'Het enige wat je kan doen is mij tegenhouden als ik weer flip.'

Luke krijgt een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Dat doe ik. Beloofd.'

Ondertussen stop ik de laatste hap van het broodje in mijn mond en werk mezelf weer overeind. 'We kunnen naar die vriend van jou.' 

'Ik denk dat we sneller zijn als je veranderd.'

Ik kijk hem geschrokken aan. 'Moet dat?'

Het zal weer pijn doen, en misschien nu nog wel veel meer...

Ik denk aan de woorden van de Alpha;

¨Het kan elk moment weer gebeuren Michael, hoe vaker de aanval geweest is hoe minder het weer gebeurd, maar des te meer pijn het gaat doen.¨

Een rilling gaat door mijn lichaam. 

Luke kijkt me vragend aan. 'Wat is er?'

Ik schud verward mijn hoofd. 'Ik dacht aan een uitspraak van de Alpha.'

'Oh.' Nieuwsgierigheid neemt plaatst in de ogen van Luke waardoor ik glimlach. 'Wat voor uitspraak?'

Ik haal mijn hand lachend door zijn haar. 'Nieuwsgierig vampiertje zeg.'

Luke kijkt me droog aan. 'Ga je serieus zo tegen me praten?'

Ik lach om het gezicht van Luke. 'Sorry, ik stop wel.'

Luke knikt. 'Wat voor uitspraak?'

Ik zucht. 'De Alpha heeft gezegd dat hoe vaker ik ben geflipt hoe minder het nog zal gebeuren, maar hoe meer pijn het zal doen.'

'Hmm...' Luke kijkt me onderzoekend aan. 'Nu ben je bang dat het pijn zal doen?'

Met een rood hoofd knik ik. 'Eigenlijk wel ja...'

Luke glimlacht. 'Dan verander je toch niet?'

Ik schud mijn hoofd. 'Ik ga het wel proberen, ik wil het zelf ook weten.'

Ik druk een kus op Luke zijn lippen en ga achter een boom staan waar ik mijn kleding uittrek.

Ik knijp mijn ogen samen.

Ga ik dit echt doen?

Ik haal gespannen adem, maar probeer me dan toch te veranderen.

Een pijnlijke steek gaat door mijn lichaam heen maar niet veel later stap ik dan toch als wolf achter de boom weg.

'Je bent prachtig Mikey.'