"ကြၽန္ေတာ္ပီးပီ..."
အျပာေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တီ႐ွပ္လက္တိုႏွင့္
အျဖဴစြတ္စြတ္ဒူးအတိေဘာင္းဘီဝတ္ထားေသာ
Chanyeolက မ်က္စိေ႐ွ႕တည့္တည့္မွာ
လာရပ္ပီးေျပာေလသည္....
အေရာင္ႏုႏုေတြက
သူ႔ကိုပိုပီး ငယ္ႏုေစေလသလား.....
ဒီေကာင္ေလးဟာ အခုအသက္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ေတာ့မွာလား...
သိသိသာသာလႈပ္ခတ္သြားခဲ့ေသာ
ရင္တြင္းတစ္ေနရာက မသိမသာနာက်င္ေနသလို...
"ဘယ္ေတာ့လဲ..."
"ဘာကိုလဲ..."
"မင္းအသက္၂၀ျပည့္မွာ...."
ေအာ္.. ကြၽန္ေတာ့္ေယာက်ာ္းဆိုေသာသူက
ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႔ေတာင္ မသိျခင္းဟာ သိပ္ေတာ့
မထူးဆန္းေနခဲ့ပါ....
လက္ထပ္ခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္
သူ႔ဘက္ကမတတ္သာလို႔ လက္ထပ္ခဲ့ရတာမို႔
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ပါတ္သတ္သမ်ွ စိတ္မဝင္စားခဲ့တာ
သူ႔အလြန္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးရယ္.....
"Novemberလက်ရင္..."
"ငါနဲ႔ေမြးလတူတာေပါ့..."
"ဟုတ္တယ္... ကိုကိုဘာမွမပူပါနဲ႔...
ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႔ပီးလို႔ ၂ရက္ေလာက္ေနတာနဲ႔..
Uncle Shinကို အိမ္ကိုလာဖို႔
ကြၽန္ေတာ္ေျပာပါ့မယ္...."
"Chanyeol..."
ဆက္မေျပာေစခ်င္တာမို႔
အေလာတႀကီးတားလိုက္သလို....
ဆံုစည္းလာေသာ အၾကည့္ေတြမွာ
နာက်င္ရိပ္ေတြနဲ႔....
သို႔ေသာ္
Chanyeolကမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ
ခ်က္ခ်င္းပဲမ်က္ႏွာလႊဲသြားကာ...
"ကြၽန္ေတာ္ဗိုက္ဆာေနပီ...
သြားရေအာင္..."
သက္ျပင္းတစ္ခ်ိဳ႕ခ်ကာ
သူ႔ေနာက္ေက်ာကို စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း
လိုက္လာခဲ့မိသည္......
"ကို.... ဟန္နီလဲဒီမွာစားမယ္..."
စားစရာတစ္ခ်ိဳ႕ထည့္ထားေသာဗန္းကိုကိုင္ကာ
စားပြဲနားလာရပ္ပီး သူမကဆိုေလသည္...
