~StAy ALivE~

~30(The End)~

Ακούμπησε το ξύλινο τοίχο του καινούργιου μου σπιτιού.

Η Μαρία Λουιζα μου εστρωνε το κρεβάτι με κάτι απαλά ροζ σεντόνια.

Το σπίτι ήταν δίπλα σε ένα ποτάμι έξω από το χωριό που είναι το καινούργιο μου σχολείο.

Εκρυψα ένα δάκρυ αλλά το κατάλαβε και ειρθε και με αγκάλιασε.

Με χτύπησε ελαφρά στην πλάτη και μου είπε:

ΜΛ:Ξεκουρασου αύριο πρωτη μέρα στο σχολείο. Είναι δύσκολο αλλά θα τα καταφέρεις.

Τις εγνεψα καταφατικά και σκούπισα τα δάκρυα μου.

Βγήκε και έκλεισε την πόρτα . Μέσα στο καινούργιο μου δωμάτιου υπηρχε μια ξ ύλινη κουνιστή καρέκλα όπου ήταν στραμμένη προς το παράθυρο με την υπέροχη θέα. Το ποτάμι έτρεχε γρήγορα γεμίζοντας το μέρος με τον θόρυβο του.

Καθισά στην καρέκλα και έκλεισα τα μάτια αφεθηκα στον ηχο του γραργαρου νερού και άφησαν τις αναμνήσεις να δυησδυσουν στο μυαλό.

Όλη ή ζωή μου ήταν ένα ψέμα.

Πως μπορεί κάποιος να κολλήσει τέλεια ένα σπασμένο γυάλινο ποτήρι και να είναι όπως πριν χωρίς καμια ρογμη !?

Από εδώ και πέρα καινούργια ζωή με άτομα που αγαπώ και με αγαπούν.

Σηκώθηκα και κουκουλωθηκα στα απαλά  και μυρωδάτα σεντόνια της Μαριας Λουιζας . Αμα δεν είχα αυτήν θα ήμουν μόνη.

Που ξερεις μπορεί να μην ζούσα τωρα.

(....)

Εδώ και μισή ώρα κάθομαι μπροστά απο την τεράστια κάγκελοπόρτα του καινούργιου μου σχολείου.

Θα ξανακανω την ταξη γιατί με όλα αυτά που έγιναν έχασα πολλά πράγματα.

Κουνησα πέρα δώθε το κεφάλι μου , προσπαθώντας να ξεχάσω τι έγινε πριν μία εβδομάδα. Χωρις αποτέλεσμα όμως. Πάλι καλά που είναι και ψυχολόγος και με βοηθάει όσο μπορεί.

Έκανα ένα βήμα και μπηκα μέσα.

Τότε ξαφνικά ένιωσα δύο ζευγάρια χέρια να μου κρατάν σφικτά τα χέρια.

Στην αρχή πανικοβληθηκα ποιος να είναι άραγε αυτός;

Πήρα μία βαθιά ανάσα και τον εσπρωξα με δύναμη.

Γύρισα απότομα προς τα πισω και τι να δω;;

Ο Χρηστος που με είχε σώσει από την θάλασσα.

"Τι κάνεις εδώ!?"ρωτησα με και οι δύο μαζί.

"Πρόσφατα ειρθα εδώ"
Είπαμε ταυτοχρονα και οι δύο μαζί. 

Αρχισαμε να γελαμε και τον σηκωσα από κατω. 

Αγκαλιαστηκαμε και μπήκαμε μέσα.

Τουλάχιστον, δεν θα είμαι μόνη μου.

Περπατούσαμε στο διάδρομο με τα ντουλαπάκια όταν προσεξαμε ότι όλοι οι μαθητές ήταν μαζεμένοι σε ένα μέρος και ούρλιαζαν.

Τους φτάσαμε γρήγορα και τους σπρωξαμε να περασουμε. 

Οι περισσότεροι έφευγαν τρέχοντας πετώντας την τσάντα τους κάτω .

Γινότανε πανικός.

Πλησίασα και έμεινα.

Γραμμένο στο τοιχο ήταν ένα μικρό κείμενο με αληθινό αίμα. Ή μεταλλική του μυρωδιά ήταν έντονη. Και μου προκαλουσε αηδία.

Το στομάχι μου δέθηκε κόμπο όταν κάτω από το γραμματα υπήρχε ενα πτώμα με κομμένο κεφάλι.

Μάλλον χωρίς κεφάλι.

Το αίμα ανακλιζε μέσα από το λαιμό και έτρεχε στα ρούχα. Πρόσφατα σκωτωθηκε.

Πλησίασα τα γράμματα.

"You staid alive. Now you have to Stay awake"
E

Ψυθιρισα και μόλις είδα το γράμμα κάτω άρχισα να τρέμω. Ανεξέλεγκτα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου.

Δεν συμβαίνει σε εμένα αυτό.

Χτύπησα τον τοίχο με δύναμη και αρχίσα να τρέχω.

Πες αντίο στην καινούργια σου Ζωή Αύρα.

Χευυ!!❤❤

Τελευταίο κεφάλαιο 😞

Πως σας φάνηκε.!?

Εμένα με άρεσε. .😂
Χιχιχι

Θέλω να μου πείτε ολοη την γνώμη σας. Μη ντρεπεστε μωρέ δεν δαγκωνωω .

Όπως βλέπετε θα βγει δεύτερη ιστορία. ❤

Ελπίζω να συνεχίζετε το βιβλίο μ ❤❤

Οι ευχαριστίες θα μπούμε στο επόμενο.

Για αυτί θέλω να ψηφίσετε όλοι για να σας γράψω στο τέλος 😉❤

Αυτά !!❤❤

Τα λέμε 😘😘