平安 :: ผิงอัน หนุ่มเอ๋อกับเด็กข้างบ้าน

- 1 -

ผมไม่เคยออกไปไหน  สิ่งที่ผมเคยเห็นมีเพียงผนังสีขาวสี่ด้าน  ห้องนอนที่เป็นเหมือนกรงขัง..

ผมชื่อลู่  ผิงอัน  ผิงอันที่แปลว่าความสงบเงียบ  มันเป็นชื่อที่คุณแม่ตั้งให้ผมก่อนที่จะตาย 

ผมจำหน้าแม่ไม่ได้  ผมจำได้แต่ว่าแม่มีตาสีเขียว  เพราะเคยเห็นจากรูปถ่ายแค่ครั้งเดียว  ดวงตาผมเหมือนกับแม่  และนั่นทำให้ผมต้องถูกแยกออกมาอยู่คนเดียว

คุณนายใหญ่ตระกูลลู่ไม่ชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่  ผมโตขึ้นมาด้วยการเลี้ยงดูของแม่นมคนไทย  ผมจำชื่อเธอไม่ได้เหมือนกัน  แต่รู้สึกว่าจะชื่อแม้น  หรือ  แม่อะไรซักอย่างนี่แหละ  แต่ผมขอเรียกเธอว่าแม้นแล้วกัน

หลังจากแม้นต้องกลับเมืองไทยไป  ผมก็ต้องอยู่คนเดียว  กินข้าวคนเดียว  เรียนหนังสือคนเดียว  ครูสอนภาษาผมเป็นคนไทยเหมือนกัน  ครูชื่อว่าครูปิ่น  เป็นผู้หญิงสาวใจดี  แต่เธอก็อยู่ได้ไม่นาน  เพราะหลังจากที่คุณนายใหญ่จับได้ครูปิ่นแอบไปค้างคืนกับคุณพ่อ  คุณนายใหญ่ก็ไ่ล่เธอออกจากบ้าน

และหลังจากที่ครูปิ่นจากไปได้ไม่นาน  ก็มีซินแสมาทักคุณพ่อว่า  ผมจะเป็นคนนำพาความล่มจมมาสู่ตระกูลลู่  คุณพ่อสั่งไล่ผมออกจากบ้านใหญ่ทันที  และไม่เพียงไล่ออกจากบ้านเท่านั้น  ท่านสั่งให้ผมเปลี่ยนนามสกุล  ไปใช้นามสกุลของตระกูลรอง  นั้นคือตระกูลอี้  ดังนั้น  ตั้งแต่ตอนนั้นมาผมก็ชื่อว่า  อี้ ผิงอัน  อี้ผิง  ที่อยู่อย่างสงบแต่เดียวดาย

ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะน้ำใจของคุณพ่อ  หรือว่าเกิดจากคำทักทำนายของซินแส  คุณพ่อส่งผมมาอยู่ที่เมืองไทย  ท่านให้ผมอยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่สีขาว  ห้องที่ผมพักเป็นห้องที่กินพื้นที่ทั่วชั้นสอง

กรงขังขนาดใหญ่..

ผมไม่ได้ออกไปไหนเลยนับตั้งแต่นั้น 

คุณพ่อส่งคนมาคอยดูแลผมอยู่สี่ห้าคน  พวกเขามีหน้าที่คอยส่งข้าวส่งน้ำ  ดูแลและทำความสะอาดห้องพัก